De bloedige bomaanslag op de vredesmars die zaterdag zou worden gehouden in Ankara, kostte intussen al meer dan 120 mensen het leven. Er zijn ook vele honderden gewonden, velen onder hen zijn nog in levensgevaar. Tot op heden zijn ook nog verschillende mensen vermist, waarvan niet zeker is of ze overleden zijn, of in een hospitaal beland zijn.
De manifestatie werd georganiseerd door een ganse reeks organisaties, waaronder de linkse vakbonden DISK en KESK (openbare diensten), verenigingen van progressieve advocaten en dokters, de HDP, een reeks linkse en radicaal linkse partijen, maar ook vrouwenorganisaties, enz. Heel wat van de dodelijke slachtoffers zijn syndicalisten, naast heel wat leden van de HDP, EMEP (een radicaal linkse partij), maar ook gewone progressieve en democratische activisten, die zich vlakbij de bommen bevonden.
Mogelijk werd de aanslag gepleegd door IS, maar ook ultranationalistische groepen, of zelfs rechtstreekse implicatie van het AKP-regime en het Turks staatsapparaat kunnen niet uitgesloten worden. In elk geval wijzen veel mensen er op dat de politie en veiligheidsdiensten opvallend beperkt aanwezig waren voor de aanslag, hoewel ze snel na de aanslag alles deden om de hulpverlening, het snel arriveren van ambulances, enz. te bemoeilijken. Ook maakte het Turkse staatsapparaat na vorige bomaanslagen op linkse doelwitten (in Dyarbakir op de HDP-meeting net voor de vorige verkiezingen, in Suruç op linkse jongeren die wilden helpen met de heropbouw van Kobane, enz.) bitter weinig werk van het onderzoek en het vinden van mogelijke daders én vooral ook hun medeplichtigen.
Na de bomaanslagen waren heel wat AKP-ministers en politici, en een flink deel van de door het regime gecontroleerde media, er ook als de kippen bij om naast IS ook de PKK en de extreem-linkse DHKP-C als mogelijke daders van de terreurdaad aan te wijzen. Een minister ging zelfs zover de betogers, die net vele van hun vrienden, kameraden, familieleden, … hadden verloren, zelf als “provocateurs” medeverantwoordelijk te maken voor de aanslag.
Waarom ze dat zouden doen? Om de HDP wat extra stemmen en sympathie te bezorgen in de verkiezingscampagne! Wat een vreselijke onzin! Waarom zou de PKK haar eigen sociale en politieke steun verkwanselen? Trouwens, al voor de aanslagen kondigde de PKK een wapenstilstand aan om de verkiezingen, ook in de Koerdische regio’s, de kans te geven normaal plaats te laten vinden. Hoeft het gezegd dat het Turkse leger hierop niet wil ingaan, en lustig doorgaat met het bombarderen van PKK-stellingen? Nee, dan heeft Erdogan, die hoopt door een escalatie van het conflict een positie als “dam tegen het terrorisme” en man van “wet en orde” te kunnen versterken, meer belang bij de aanslag.
Woede en verslagenheid, maar geen passiviteit
De aanslagen waren een enorme shock voor heel wat linkse activisten en organisaties in Turkije en Koerdistan. Heel velen onder hen verloren vrienden en vriendinnen, kameraden, familie. Woede en verslagenheid alleen volstaan echter niet, toegeven aan de angst, hoe gerechtvaardigd dat ook kan lijken, ook niet. Er wordt dan ook onmiddellijk opnieuw op straat gekomen. Zaterdagavond betoogden in Istanboel meer dan 10 000 mensen, op de manifestatie werd luidkeels het ontslag van Erdogan geeist. In overwegend Koerdische steden als Dyarbakir kwamen ook massa’s mensen ’s avonds en ’s nachts op straat. Ook in Ankara kwamen de mensen opnieuw samen: met massale bloemenhuldes, die door de politie werden gehinderd, op de plaats van de aanslagen, met bijeenkomsten voor de ziekenhuizen waar nog heel wat slachtoffers liggen, met betogingen.
Voor maandag 12 en dinsdag 13 oktober kondigden de linkse vakbonden, gesteund door vele tientallen progressieve en democratische organisaties, twee dagen van algemene staking af. Ook de begrafenissen van de slachtoffers zullen evenzoveel momenten van protest tegen de terreurdaden en het regime van Erdogan worden. Het regime probeert dan ook het aankondigen ervan en de berichtgeving erover in de media aan banden te leggen, net zoals ze de berichtgeving over en het tonen van beelden van de aanslagen en de gevolgen daarvan censureert. Het zal hen niet helpen.
De voor 1 november geplande door Erdogan en zijn AKP aangekondigde vervroegde verkiezingen, zouden intussen nog steeds plaatsvinden. Volgens de laatste peilingen zou de HDP nog steeds vlot over de kiesdrempel van 10% raken. De kans dat ook de verdere verkiezingscampagne in een sfeer van terreur, pogroms, en fysieke aanvallen op Koerdische, democratische en kritische militanten, journalisten, partijen en kranten zal baden, is helaas erg groot.
Overal solidariteit!
Ook buiten Turkije en Koerdistan protesteerden afgelopen dagen heel wat mensen tegen de terreurdaad en het Turkse regime: 8000 in Parijs, 1000 in Londen, in Sydney, … In Brussel stonden we zondag met 500 mensen voor de Turkse ambassade en het Europees parlement. Helaas blijven de protesten in Europa nog veel te veel beperkt tot de Koerdische gemeenschap, noch een groot deel van Turks links, zelfs als ze in Turkije actief betrokken zijn bij de vredesbeweging, noch de lokale linkerzijde en de arbeidersbeweging mobiliseert echt op het niveau dat nodig is. Hier moet echt verandering in komen…
We zouden in deze context ook een oproep willen doen aan het ACV en in het bijzonder het ABVV: zowel DISK als KESK maken deel uit van het Europees Vakverbond (EVV) en het Internationaal Vakverbond (IVV), waarin ACV en ABVV een actieve rol spelen. De Belgische bonden zouden dan ook alles in het werk moeten stellen om hun collega’s in Turkije te helpen de waarheid in deze zaak bloot te leggen, en hen volop te steunen in hun strijd voor democratische en sociale rechten in Turkije. Rudy De Leeuw is sinds kort naast voorzitter van het ABVV, ook voorzitter van het EVV. We denken dan ook dat hij in deze een specifieke verantwoordelijkheid draagt. We gaan er van uit dat hij deze ook zal opnemen.
Een fotoreportage van de manifestatie in Brussel (foto’s Yiorgos Vasilos, Charlotte, Neal Michiels)
