Men zegt soms, niet helemaal ten onrechte, dat journalisten alles weten over niets. Zo blijkt althans in een artikel dat verscheen in de New York Times van 23 september 2013 in verband met de herdenking van de Slag bij Waterloo die in 1815 een definitief einde maaklte aan Napoleons heerschappij.
We begrijpen dat België geen gemakkelijk onderwerk is, maar er zijn grenzen. Het artikel deed me denken aan de journalisten Jan Kalebas en Piet Salie van het weekblad Privaat die in De Juwelen van Bianca Castafiore zonder enige schroom beweren dat Gent in de Belgische Ardennen ligt en over de hele wereld befaamd is voor zijn tulpenvelden rond het kasteel van Mollenbeek van admiraal Hadok.
Volgens de auteur van dit prestigieus Amerikaans dagblad, een zekere Tagliabue (het Italiaanse blue betekent zowel os als idioot) bestond België niet voor 1815, wat klopt, maar dan verklaart hij dat de Vlaamse bevolking onder het gezag viel van het Koninkrijk der Nederlanden en de Waalse bevolking van Frankrijk.
Fout: het hele gebied van het huidige België behoorde tot het Franse keizerrijk. En Tagliabue’s hersenen blijven verder spinnen. We leren dat de Walen vochten aan de zijde van Napoleon en de Vlamingen aan die van de Britten (hij vergeet de Pruisen). Nonsens: zowel de Vlaamse als Waalse soldaten vochten in de Grande Armée en geloof ik, met weinig enthousiasme. Meneer Tagliabue had toch even een blik op Wikipedia kunnen werpen voor hij zijn gewrocht de wereld instuurde.
Dit gebrek aan historische cultuur geeft hem desondanks de verklaring voor communautaire crisis die België in beroering brengt, dat koninkrijk van de Saxen-Coburgs dat vandaag twee koningen heeft (Philippe en Albert), drie koninginnen (Mathilde, Paola en Fabiola), vijf regeringen (federaal, Vlaams, Waals, Brussels en Duits), twee gemeenschappen (de Vlaamse en de franstalige), drie regio’s (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) en tien miljoen inwoners. Daarin moet je ergens de Duitstaligen plaatsen maar ik ben vergeten hoe. U begrijpt dat België een moeilijk ding is, dat we hier niet te maken hebben met een pan mosselen geaccompagneerd door friet en mayonaise. Maar dat is geen excuus voor een krant als de NYT.
En wat is nu de historische verklaring voor de communautaire kwestie in België volgens onze spitsvondige journalist? Ze is zo simpel dat we er eerder aan hadden moeten denken: de Vlamingen vochten in Waterloo tegen de Code Napoléon en voor het gewoonterecht, maar de Walen net omgekeerd. Geen van beiden zijn dat ooit vergeten en blijven wrok koesteren.
De Leeuw van Waterloo
De Belgische problematiek is dus niet te wijten aan Voltaire of Rousseau, noch aan de discriminatoire culturele politiek van de Franstalige elites, noch aan het reactionaire nationalisme van sommige Vlamingen en evenmin aan de problemen die voortvloeien uit de economische crisis: het heeft gewoon te maken met Waterloo, die “sombere vlakte” en “geef ‘m toch maar te drinken, zei mijn vader” in Victor Hugo’s bekende gedicht.
Die historische analyse heeft Meneer Tagliabue getrokken na te rade te zijn gegaan bij mensen van hoge komaf zoals graaf Georges Jacobs de Hagen (een industrieel) en de gravin Nathalie du Parc Locmaria (schrijfster). Maar hij heeft me toch iets geleerd dat ik niet wist en had moeten weten.
De Wellingtons, afstammelingen van de hertog die (met behulp van Blücher) Napoleon de pan in hakte, zijn de erfgenamen van de gronden rond Waterloo, een bron van profijt goed voor zo’n 160.000$ per jaar. Enige proteststemmen tegen deze Britse roof hebben zich een poos geleden laten horen, maar Didier Reynders, minister van staat en federaal minister heeft het parlement laten weten dat er geen sprake kon zijn van de naasting van de Belgische bezittingen van de Wellingtons want zij zijn daar de wettige eigenaars van, zoals beslist in het Verdrag van Londen van 1839 waarin de grote mogendheden, waaronder Groot-Brittannië, de onafhankelijkheid van België waarborgen. Soevereiniteit is een relatief ding.
We stellen nu de vraag: Kun je vertrouwen hebben in de journalisten? Ask a stupid question en je krijgt een idioot antwoord.
photomontage “Welly moules frites”: Little Shiva
