“De Vlamingen moeten even trots zijn op Vlaanderen als de Catalanen trots zijn op Catalonië”, aldus Geert Bourgeois. Dat onze Vlaamse nationalisten een probleem hebben met het gebrek aan Vlaamse “identiteit” in onze contreien is bekend.
Maar onze minister-president doet aan politiek en blijkbaar heiligt zijn doel de middelen: het is de Catalanen helemaal niet te doen om trots maar om de verhouding van hun regio met de Spaanse staat, een staat overgeërfd van de Franco dictatuur waarin nooit werk gemaakt is van het uitschakelen van fascisten in de staatsinstellingen (gerecht, leger, politie, etc.).
De concrete aanwezigheid van uiterst-rechts in de Partido Popular van Rajoy is geen geheim. Zijn brutaal politioneel optreden tegen het referendum is gevolg van de rechts-nationalistische tradities van zijn Spanje: Una y Grande!
Catalonië heeft destijds heftig weerstand geboden aan het Spaans nationale fascisme, heeft dat duur betaald en is het niet vergeten. Het gaat niet om trots, maar om de specifieke economische, sociale en politieke relaties met Madrid. Deze relaties verschillen in een aantal belangrijke aspecten van de relaties tussen Vlaanderen en Brussel.
De solidariteit van de Vlaamse nationalisten (in de eerste plaats die van het Vlaams Belang) met Catalonië is uiterst hypocriet. De voorlopers van onze Vlaamse nationalisten schaarden zich in de Spaanse burgeroorlog eensgezind achter Franco die de grote vijand was van elk greintje Catalaanse culturele en politieke autonomie, om nog te zwijgen over het Baskenland.
Dat verhindert De Winter & Co niet om zich achter de nationalistische Basken, Catalanen, Bretonnen… te scharen. De sociale problemen zijn volgens onze nationalisten immers te wijten aan vreemdelingen, vreemde machten, volksvreemde dwingelanden, enz.
Dat geldt ook voor het NV-A: haar neoliberaal project ingekaderd in de Europese Unie maakt dat ze het Spaanse geweld in Catalonië afkeurt maar verder voorzichtig zwijgt. Dit tot grote woede van iemand als Bart Maddens, een politoloog die een kick krijgt wanneer hij in Catalonië een voorafspiegeling ziet van het zo begeerde onafhankelijke Vlaanderen.
Het is niet aan de Vlaamse politici om zich uit te spreken over Catalaanse onafhankelijkheid. Het is aan de mensen in Catalonië om zich al of niet voor een of andere vorm van politieke autonomie uit te spreken, waaronder de onafhankelijkheidsoptie.
Zich beroepen op de Spaanse grondwet die zoiets verbiedt, is een ontkenning van het recht der volkeren op zelfbeschikking. Een volk mag een ander volk dit recht niet ontzeggen, anders heeft dit recht geen reden van bestaan. En dat is wat de Spaanse autoritaire staat doet.
Een echt referendum had de ware krachtsverhoudingen tussen Catalonië en Madrid kunnen verduidelijken, misschien zelfs in het nadeel van de voorstanders van onafhankelijkheid. Maar blijkbaar was Madrid bang voor die uitslag…
