De « Grote Coalitie » van christendemocraten en conservatieven van de CDU/CSU en van de sociaaldemocratische SPD onder leiding van kanselier Angela Merkel voert een beleid dat in het verlengde ligt van de vorige regering van de CDU/CSU en de liberale FDP. Vermits de FDP en de AfD (Alliantie voor Duitsland, rechtse populisten) nipt onder de kiesdrempel van 5% bleven, waarbij ook nog eens de stemmen van een trits kleine partijen moeten geteld worden, zijn bijna 15% van de kiezers niet vertegenwoordigd in de Bundestag, het federale parlement.
De algemene politieke oriëntatie, die trouwens ook door de Groenen wordt gedeeld, vertaalde zich al in een feitelijke grote coalitie voor het aan de macht komen van de « Grote Coalitie » :Een grondwettelijk vastgelegd verbod op het maken van overheidsschulden, een ijzeren discipline voor overheidsbegrotingen, cadeau’s aan de banken, grote bedrijven en de rijken, de politiek van de Europese « memoranda » gericht tegen de bevolking van de landen die er economisch het slechts aan toe zijn en die systematisch armer wordt gemaakt door een brutaal soberheidsbeleid zoals in Griekenland, en een aanpak die er op gericht is directe confrontaties met de vakbondsleidingen in Duitsland zelf uit de weg te gaan.
Het is de diepe sociale verdeeldheid en de relatieve voorspoed van het Duitse kapitalisme die er tot nader order voor zorgt dat massa-mobilisaties tegen de neoliberale politiek uitbleven. In Duitsland leeft een kind op zeven onder de armoedegrens. Een groot deel van de werkende bevolking leeft in bestaanszonzekerheid. Een groot deel van de gepensioneerden, zeker bij de vrouwen, kan niet leven van hun pensioen. Maar een groot deel van de loontrekkenden, in een veiligere positie door de grote exportmogelijkheden voor de Duitse economie, voelt zich eerder aan de kant van de winnaars in vergelijking met zoveel anderen in de Europese Unie, en blijft dus passief. Het is enkel per sector dat er min of meer routineus actie wordt gevoerd. Zo organiseert dienstenvakbond Ver.di momenteel waarschuwingsstakingen voor 100 euro voor iedereen en een loonsverhoging van 3,5 %.
Maar hoe is het gesteld met de verkiezingsbeloften van de SPD, beloften die gedeeltelijk werden opgenomen in de regeringsakkoorden van de « Grote Coalitie »? Het gaat om heel beperkte sociale toegevingen die een deel van de werkende mensen zou ten goede komen.Laat ons het voorbeeld nemen van het « minimumloon » van 8,50 euro, een maatregel die door de regering werd genomen. Om te beginnen zijn deze 8,50 euro alles behalve voldoende om de betrokken gepensioneerden voor de armoede te behoeden. Ten tweede komt dit minimumloon er pas in 2017. Ongeveer 4 miljoen mensen zullen er dan van kunnen genieten, maar die 8,50 euro zullen dan al lang de koopkracht van vandaag niet meer vertegenwoordigen. Ten derde zijn er nog heel wat uitzonderingen : De langdurig werklozen zouden minder kunnen betaald worden in de eerste zes maand van hun eerste baan (of voor het einde van die periode ontslagen kunnen worden), de jongeren onder de 18 jaar zonder beroepsopleiding, een deel van de stagelopers.
Op het vlak van de buitenlandse politiek profileert Duitsland zich meer en meer als een acieve speler, ook militair, binnen de westerse allianties. Enkel Die Linke, momenteel de grootste oppositiepartij in de Bundestag met net iets meer afgevaardigden dan de Groenen, spreekt zich uit tegen een deelname van de Bundeswehr aan militaire interventies en tegen de politiek ten dienste van het grootkapitaal. Maar op haar congres ter voorbereiding van de Europese verkiezingen heeft Die Linke haar verkiezingsprogramma « gezuiverd » van de karakterisering van de EU als « neoliberaal, militaristisch en grotendeels niet-democratisch ».
De leiding en de meerderheid van het congres wilden overduidelijk een signaal geven aan SPD en Groenen dat ze een «serieuze » partij zijn. Zij mikken op het in de toekomst als junior partner mogen deelnemen aan een coalitie met SPD en Groenen op federaal niveau fédéral (nu al regeert Die Linke op regionaal niveau mee in Brandenburg). In volle onderhandelingen over de vorming van een « Grote Coalitie » met de CDU/CSU had de leiding van de SPD al laten verstaan dat ze zulke mogelijkheid niet langer uitsloten, als Die Linke bereid was haar verantwoordelijkheden op te nemen op het terrein van de internationale politiek…
Manuel Kellner is lid van de isl (internationale sozialistische linke, een van de 2 organisaties van de 4e Internationale in Duitsland) en redacteur van de SOZ (Sozialistische Zeitung)
