Sinds ongeveer twee weken nadat de datum van de fameuze Conferentie van Genève 2, die een muis gaat baren, werd vastgelegd, woedt er een oorlog zonder genade tussen Islamistische groeperingen en brigades van het Vrije Syrische Leger (VSL) en de reactionaire en fascistische organisatie ISIL (Islamitische Staat in Irak en de Levant of DAESH, volgens zijn Arabische afkorting), die verbonden is met Al-Qaida.
Het is belangrijk er aan te herinneren dat de volksbeweging niet enkel te lijden heeft – vooral sinds het laatste jaar- onder het geweld en de brutaliteit zonder weerga van het dictatoriale bourgeoisregime. Zij heeft ook te lijden onder een dubbele vervolging door gewapende Islamitische groepen, waarvan de graad van fanatisme en geweld tegen militanten en activisten van de volksbeweging, alsook tegen de volksbeweging zelf, varieert tussen de ene groep en de andere maar ook onder henzelf.
Getuige hiervan zijn de arrestatiegolven van mensen omwille van allerlei redenen: sociale praktijken die door deze reactionaire groepen worden beschouwd als tegengesteld aan hun Islamistische opvattingen, zoals het roken van sigaretten, het niet opvolgen van kledingvoorschriften, enz. Maar ook het beschieten en arresteren van betogers, of het vermoorden van talrijke militanten en bepaalde leiders van het Vrije Syrische Leger (VSL) die bekend staan voor hun engagement tegenover de beginselen van de volksrevolutie.
Rol van het ISIL
De meest brutale en reactionaire gewelddaden worden op grote schaal gepleegd door ISIL. Dit heeft op zijn beurt reacties van het volk uitgelokt tegen deze groep, maar ook tegen gelijkaardige groepen, zodat deze groepen in geen enkel toegewijd bolwerk van het volk nog bescherming genieten. Hen rest enkel nog terreur en onderdrukking als middel om hun controle op te leggen in bepaalde streken, meer bepaald in AL-Reqqa, Rif Idlib en Aleppo.
De malaise en de volkswoede tegen deze groep raakt ook wat er rest van die brigades van het VSL die zich nog steeds wel houden aan het programma van de Syrische revolutie dat emancipatie, democratie, gelijkheid en sociale rechtvaardigheid eist.
De waanzinnige bezetenheid van ISIL om zijn controle op te leggen in bepaalde streken die zich hebben onttrokken aan de controle van het regime, hebben er toe geleid dat zij brigades van het VSL hebben aangevallen, en zelfs reactionaire Islamistische facties waarmee zij dezelfde ideologische referenties delen. Zij verjagen met militaire middelen zelfs hun gelijkgezinden in een poging aan de bevolking een politiek, ideologisch en sociaal zeer reactionair model op te leggen, gebaseerd op het “principe” van “de strijd tegen het kwade”. Dit heeft de andere rivaliserende groepen er toe aangezet zich te verenigen om tegengewicht te kunnen geven tegen de aanvallen van ISIL.
Het is zo dat eerst het “Leger van de Islam” is opgericht, vervolgens het “Islamitisch Front” eind november van het afgelopen jaar, rond een reactionair programma dat te vergelijken is met de stellingen van het ISIL. Dit front bekende kleur door zich af te zetten tegen “de democratie, de lekenstaat en de burgerlijke staat. “ Zij winden er geen doekjes om wanneer zij zeggen dat zij er voor zullen ijveren dat het“ oppergezag in deze staat aan God toekomt, als enige referentie en als enige regeerder die de daden van de individuen, de maatschappij en de staat bepaald en organiseert.” Zij zeggen de dag tegemoet te zien dat het “Front van Syrische rebellen”, dat uit bepaalde islamitische facties en verschillende brigades van het VSL bestaat, uiteindelijk een “goed islamitisch bestuur instelt”. Er was ook een poging om het “Al-Nosra Front” te promoten (Front voor de overwinning van het volk van de Levant), alsof zij een beter profiel had dan het ISIL. Zij zijn twee kanten zijn van dezelfde medaille: reactionair, met fascistische praktijken en verbonden met Al-Qaïda.
De oorlog die zich afspeelt tussen deze gewapende groepen heeft als belangrijkste doel de controle over invloedzones in de “bevrijde” gebieden en de ideologische hegemonie waarbij elk van de rivaliserende groepen probeert zich te nestelen en zich aan de bevolking op te dringen d.m.v. middeleeuwse organisatievormen die in tegenstelling zijn met de zogenaamde “wettelijke instanties”. Het “Islamitisch Front” bijvoorbeeld, de belangrijkste qua troepen, beroept zich op het salafistsich Jihadistsich ideeëngoed zoals het aangeprezen wordt door het reactionaire regime in Saoudi Arabië.
Daarom kan men zonder vergissing stellen dat- uitgezonder enkele brigades van het VSL, dat de afgelopen maanden verzwakt en gemarginaliseerd is geraakt- de echte doelstelling van de rivaliserende groepen die in conflict zijn met het ISIL niet is de eisen van de volksrevolutie te verdedigen: het regime omver te werpen en een vrij en democratisch Syrië in te stellen. Zij zijn als reactionaire krachten, bezield door de ideologische, militaire en politieke rivaliteit voor de opdeling, wanneer het niet om het monopolie van de macht gaat, van de controle van de “bevrijde” gebieden.
Volksmassa’s zijn het slachtoffer
In dit bloedige conflict betalen de Syrische volksmassa’s eens te meer rekening van de salafistische jihadistsiche islam op het intellectuele en politieke vlak. Het laat ook toe hiervan de ravages en de monsterlijkheid aan te tonen, wanneer ze begint haar dominantie op te leggen en haar practijken te onplooien, zelfs al is het voor een kort moment. Het is zo goed als zeker dat velen onder diegenen die de salafistsiche politieke islam hebben gesteund of binnen hun invloedssfeer blijven hangen zich er van af keren en er zich rekenschap van geven dat ze zich hebben vergist of dat ze gedwongen waren hen te steunen, in het ergste geval of onder dwang.
Het voortdurende conflict daarentegen kan er toe leiden dat de mogelijkheden toenemen dat de reactionaire krachten worden verzwakt en dat daartegenover het onafhankelijke revolutionaire bewustzijn van de massa’s omhoog gekrikt wordt. Maar ook kan het een nieuwe opflakkering van de volksbeweging versnellen na een neerwaartse periode het afgelopen jaar door de dubbele repressie van het regime en de contra-revolutionaire reactionaire krachten, waarover we het hierboven al hadden.
Maar het ontbreekt het conflict niet aan positieve aspecten. Het liet niet alleen toe om de dominantie van het ISIL te verzwakken en zijn repressie van de volksbeweging te doen verminderen maar het zal waarschijnlijk ook leiden tot een verzwakking van haar zusterfacties van de andere reactionaire groepen. Wij zijn getuige van een heropleving van volksinitiatieven na een bittere ervaring met deze reactionaire facties. Deze laatsten zijn ontmaskerd als een echte vijand van de strijd van de massa’s en van hun opofferingen voor emancipatie.
Deze heropleving van de volksbeweging is zichtbaar door het oplaaien van volksbetogingen in de “bevrijde” gebieden sinds het begin van het conflict tegen ISIL en tegen zijn rivalen onder de reactionaire islamitische facties. Daarom zullen wij nooit wedden om de overwinning van een van die reactionaire facties, maar rekenen wij op de voortzetting van de revolutie en haar overwinning.
Wij rekenen alleen op de revolutionaire volksbeweging en op die gewapende volksverdedigingsbrigades in het “Vrije Syrische Leger” die doorgaan zich te identifieren met de doelstellingen van de volksrevolutie, voor de voortzetting ervan en de omverwerping van de heersende junta. Het is duidelijk dat de revolutie, in dit voortdurend proces, te maken heeft met meerdere vijanden. In de eerste plaats met het dictatoriale regime en zijn bondgenoten. En ten tweede met de fascistische reactionaire krachten die vijandig staan tegenover de revolutie en de regionale machten die hen steunen.
Om die reden veroordelen wij de verkeerde en gevaarlijke politieke positie van bepaalde zwakkke liberale opositiestructuren die gelinkt zijn met landen in de regio, die denken dat de uitschakeling van het ISIL, en er ook de Democratische Unie van Koerdistan bijvoegen, de uitschakeling betekent van alle contra-revolutionaire krachten, omdat in hun ogen achter een ISIL een ander ISIL schuilgaat. Wij roepen op tot een brede alliantie tegen de twee vormen van fascisme: die van de salafistische jihadisten en die van het bloedige dictatoriale regime, en dit rond slogans van de Syrische revolutie voor vrijheid, gelijkheid, democratie en sociale rechtvaardigheid.
We zijn er ons van bewust dat de weg naar de realisatie van deze doelstellingen van de revolutie nog een moeilijke weg heeft af te leggen en dat die overwinningen en nederlagen zal kenen. Maar wij zijn er absoluut overtuigd dvan at de vlam van de revolutie die de massa van de werkende mensen vooruit stuwde om in opstand te komen, niet zal doven tot hun emancipatorische eisen zijn verwezenlijkt.
Dit brengt met zich mee dat revolutionair links in Syrië, dat de vlag van het socialisme omhoog hijst, zonder versagen moet werken in het kader van dit ingewikkelde revolutionaire proces om zo verschillende taken te volbrengen. De belangrijkste hiervan zijn: het concrete engagement in alle gevechten van de massa’s, altijd en overal, om zo hun eisen en hun directe en gemeenschappelijke belangen te verdedigen, en terzelfdertijd een revolutionaire socialistische arbeiderspartij op te bouwen.
Alle macht en alle rijkdom aan het volk!
Linkse Revolutionaire stroming in Syrië
Damascus, 15 januari 2014
Vertaling: Rafik Khalfaoui en Bruno De Wit
