Zoals voorspeld is er opnieuw een Grote Coalitie van christendemocraten en christelijke conservatieven (de CDU en de CSU, haar tegenhanger in Beieren) met de sociaaldemocratische SPD tot stand gekomen. 80% van de afgevaardigden in de Bundestag, het federale parlement, steunen de nieuwe regering waarvan kanselier Angela Merkel opnieuw de leiding neemt. Er kan enkel gehoopt worden dat Die Linke, net de grootste oppositiepartij geworden in het parlement, deze situatie aangrijpt om de buitenparlementaire oppositie maximaal te ontwikkelen.
Vanaf het begin blijkt een van de politieke sleutelproblemen, de omslag in het energiebeleid naar een groter aandeel van hernieuwbare energiebronnen, voor conflicten te zorgen: de Europese Commissie sprak zich immers uit tegen de Duitse wet op hernieuwbare energies (Erneuerbare-Energien-Gesetz). In toepassing van deze wet worden 1700 bedrijven er momenteel van vrijgesteld mee te betalen voor de energieomslag, en profiteren ze van lage energieprijzen. In 2014 zullen al 2700 bedrijven vrijgesteld worden van het betalen van ongeveer 5 miljard Euro! Dit is in tegenspraak met de regels van eerlijke concurrentie volgens de Europese Commissie. Maar bovenal is het erg onrechtvaardig: het zijn de private gezinnen die het gelag betalen, niet de industrie, de grote energieconsumenten.
De reactie van Sigmar Gabriel, leider van de SPD en nu minister bevoegd voor economische zaken en energie, nummer 2 in de federale regering na kanselier Merkel, op de kritieken uit Brussel toont goed aan hoe zijn nieuwe rol op alle andere motieven primeert: hij verklaarde dat hij kost wat kost de belangen van de Duitse industrie zal verdedigen!
Noch het probleem van de sociale onrechtvaardigheid van het huidige beleid, noch het feit dat de huidige politiek van energieproductie door het verbranden van steenkool en het produceren van pseudo-groene energie door gigantische windmolenparken in de Noordzee, in de plaats van gedecentraliseerde en gedemocratiseerde energieproductie, totaal contraproductief is vanuit ecologisch oogpunt, komen in zijn hoofd op. Het is dan ook hoognodig de ecologische beweging te herlanceren en te mobiliseren voor een energieomslag die zowel echt ecologisch als sociaal rechtvaardig is.
Wat het aangekondigde minimumloon betreft, is het geen verrassing dat een deel van de conservatieve parlementaire fracties, met steun van de patronale lobby’s, zich inspant om tot een reeks duurzame uitzonderingen te komen, zelfs tot na 2017, bijvoorbeeld voor de stagiairs. Ook op dit terrein is het gevecht dus verre van afgelopen. Er zal moeten gemobiliseerd worden door de betrokkenen en de vakbeweging om het minimumloon van 8,50 Euro per uur voor iedereen af te dwingen, net als voor een hoger minimumpensioen, pensioen dat nu niet boven de armoedegrens uitkomt. Deze kwestie moet verbonden worden met een Europees gevecht voor een minimumlon dat overal voldoende hoog ligt, en voor sociale uitkeringen die een volwaardig leven en een deelname aan het sociale, politieke en culturele leven waarborgen.
Het grote schandaal van de eerste weken van de nieuwe regeringscoalitie is het geroep van Horst Seehofer en de CSU over “de invasie van de Duitse sociale zekerheidssystemen door de Roemenen en Bulgaren”. Inwoners van beide landen mogen immers sinds kort vrij circuleren binnen de Europese Unie. Ook al zijn er echte problemen, zoals de budgetten van de gemeenten die al onder druk stonden, maar die kunnen opgelost worden door de fiscale inkomsten anders te verdelen, toch lijkt deze rhetoriek erg op die van het rechts-populistische AfD (“Alliantie voor Duitsland”) en de neo-nazis. De antifascistische mobilisatie zal zich dan ook niet enkel tegen de nazis mogen richten, maar ook tegen de burgerlijke politici die achter hen aan hollen.
Manuel Kellner is lid van de leiding van de ISL, een van de twee publieke fracties van de 4e Internationale in Duitsland en redacteur van de Soz/Sozialistische Zeitung.
Nederlandse vertaling: Thomas Weyts.
