Op 4 februari heeft het bestuur van de Europese Centrale Bank opnieuw toegeslagen. In een eerder bericht gaf Ander Europa reeds wat achtergrondinformatie.
De ECB heeft nu beslist Griekse overheidsobligaties en obligaties uitgegeven door de Griekse banken met overheidsgarantie niet meer te aanvaarden als ‘collateral’. Met andere woorden: de Griekse banken kunnen deze waardepapieren niet meer gebruiken als onderpand om geld te lenen bij de Europese Centrale Bank, bijvoorbeeld om de Griekse regering te financieren.
Het motief: deze waardepapieren hebben van de ratingagentschappen een te lage waardering gekregen (‘junkstatus’). Tot nog toe werden deze papieren door de ECB wel als onderpand aanvaard omdat de vorige Griekse regering zich gedroeg als een voorbeeldige leerling van de Troika. Nu de Griekse kiezer zich tegen de Troika heeft uitgesproken moet hij boeten. De waardepapieren worden niet meer als onderpand aanvaard omdat de Griekse regering heeft laten weten niets meer te maken te willen hebben met de Troika en het memorandum.
Dit is een zuiver politieke beslissing van de “onafhankelijke” ECB. Men zal lang moeten zoeken om een verband te vinden met de officiële opdrachten van de bank.
Er is meer. Men had verwacht dat deze beslissing pas zou vallen tegen eind februari, de formele deadline voor de lopende onderhandelingen met de Troika over het memorandum. De ECB vervroegde echter haar beslissing, zodat de Griekse banken enkel nog aan liquiditeiten kunnen komen via de zogenaamde ‘dringende liquiditeitsbijstand’ (zie ons eerder bericht). De dreiging hangt nu in de lucht dat de ECB op haar volgende bestuursvergadering, op 18 februari, ook deze laatste geldkraan afsluit (volgens de Financial Times de ‘nucleaire optie’).
De ECB drijft dus bewust de druk op om de Griekse regering tegen de wil van de kiezer weer in het gareel van de Troika en het memorandum te krijgen. Ongehoord! Tussen de lijnen door leest men in de grote Europese media de ongerustheid over deze toegenomen politieke rol van een niet democratisch gelegitimeerde instelling zoals de ECB.
De echte vraag is wat al diegenen gaan doen, partijen en vakbonden, die in persbericht na persbericht een ommekeer eisen in het Europese beleid? Er zullen er natuurlijk zijn die zich laf gaan verschuilen achter de “onafhankelijkheid” van de ECB, maar misschien zijn er ook anderen?
Jean-Luc Mélenchon van het Franse Front de Gauche heeft alvast een ontmoeting gevraagd met de Franse president Hollande over deze onaanvaardbare ontwikkeling.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
