Voor vele progressieve activisten in het Gentse is Natan geen onbekende. Hij staat nu ook als onafhankelijke kandidaat op de lijst van PVDA+ voor de Kamer in Oost-Vlaanderen (12e plaats bij de effectieven). We geven hem graag het woord. Komende weken zullen we op deze site nog meer interviews publiceren met kandidaten op PVDA+.
Dag Natan, stel jezelf eens even voor…
Even kort: ik ben 31 jaar, woon en werk in Gent en behoorlijk rood van opvattingen en doeningen. Momenteel ben ik aan de slag als begeleider van werkloze jongeren zonder diploma. Het is interessant om hun “leven zoals het is” van dichtbij mee te maken. Rechtse partijen vertellen graag dat iedereen die wil werken, kan werken, maar zo simpel is het niet. Mijn vrije tijd gaat naar m’n vriendin, sporadisch bloggen op DeWereldmorgen en twee initiatieven. Ik ben ook actief in de actiegroep de Lege Portemonnees. Met de Lege Portemonnees willen we via we trefdagen en een eigen werklozengroep te wegen op het debat over werk en werkloosheid. Rond deze periode vertrekt ook een oproep Middenveld in Beweging , die middenveldsorganisaties aanspoort meer lef te tonen en zich politiek meer te laten kennen.
In het verleden was je ook actief in CAP en Rood. Waarom koos je ervoor nu ook als onafhankelijke kandidaat op PVDA+ te staan?
De laatste maanden betrapte ik mezelf steeds meer op supportersgedrag telkens Peter Mertens in De Zevende Dag of Ter Zake kwam. De aanwezigheid van PVDA in het publieke debat maakt echt een verschil. Het doet ook gewoon deugd dat er in deze tijden af en toe een echte linkse tegenstem klinkt voor een breed publiek. Als geëngageerde militant heb je dan bij verkiezingen de keuze: in stilte de partij steunen of iedereen rondom jou trachten te overtuigen dat we beter af zijn met echte linkse mensen als Peter Mertens in het parlement. Ik kies voor dat laatste.
Toen we bijna tien jaar terug met het Comité voor een Andere Politiek van start gingen, lagen de kaarten nog helemaal anders. Links van sp.a en Groen was toen niemand echt in staat een breed publiek te winnen voor duidelijke maatregelen zonder neoliberale nasmaak. Met CAP hebben we toen allemaal onderschat wat het betekent om een politieke organisatie op te bouwen die zoiets aankan. Ondertussen bewijst PVDA stap voor stap dat de veranderingen die ze toen hebben ingezet op het vlak van openheid en soepelheid gemeend zijn.
Ik vind dat CAP en Rood zinvol werk hebben verricht om mee ruimte te maken voor een linkse tegenstem. Ik denk dat er ook veel te leren valt, zowel inhoudelijk als qua strijdmethodes, uit de soms tegendraadse politiek van CAP. Maar vandaag, tijdens deze verkiezingen, gaat het over parlementszetels. En dan vind ik dat we de discipline moeten kunnen opdrengen om PVDA mee een duwtje in de rug te geven.
Waarrond ga je vooral campagne voeren?
Ik wil me focussen op drie zaken. Ten eerste merkt ik dat het programma van PVDA+ verwijst naar de noodzaak van arbeidsduurverkorting, zonder er echt diep op in te gaan. Ik denk dat de campagne voor een vermogensbelasting en de noodzaak van arbeidsduurverkorting siamese tweelingen zijn.
Ze horen onafscheidelijk bij elkaar in een links programma. Als we kijken naar de arbeidsmarkt vandaag zien we hoe één groep goed opgeleide mensen vast en voltijds aan de slag is en een steeds groter wordende groep van deeltijds tot niet aan een job geraakt. Het zijn de werklozen die nu de schuld van alles krijgen, maar eigenlijk zitten we met een economie die onvoldoende arbeidsplaatsen creeërt om iedereen van een baan te voorzien.
Het is ongelofelijk raar dat aan de ene kant mensen zich ziek werken (mentaal of medisch) door een te hoge werkdruk, terwijl anderen niet eens de kans krijgen om een deftig loon te verdienen. De oplossing is niet meer werkdruk en meer activering, maar een herverdeling van het beschikbare werk. Arbeidsduurverkorting is ook bij links geen hip thema meer. Ik wil tijdens deze campagne aandacht vestigen op de noodzaak hiervan. Dat is een supersociaal verhaal denk ik.
Ten tweede vergeten we wel eens dat de besparingen die Europa oplegt niet enkel een kwestie van economie of sociale zekerheid zijn, maar bovenal een politiek probleem. Om de mensen in landen als Griekenland, Spanje en Ierland zo in de tang te houden en te dwingen hun levensstandaard drastisch te zien verslechteren, moet je een hele ondemocratische politieke machine aan de praat houden. Niet enkel onze sociale zekerheid is in gevaar, ook onze democratie!
Ik wil het in deze campagne ook graag meer over politiek hebben en dan vooral over het belang van een grote democratische, sociale en klimaatbewuste Europese staatshervorming. PVDA+ is de enige partij die het Verdrag van Lissabon vierkant in vraag stelt. Voor mij mag het gerust nog een stap verder gaan. De enige Europese instelling met een beetje democratische legitimiteit is het Europees Parlement. Bij de Comissie de Europese Raad, het Europees Hof, de Rekenkamer, enz. mogen ze van mij hun huiswerk opnieuw doen. Het Europees Parlkement moet samen met afgevraardigden van alle nationale en regionale parlementen in de Unie een rondwetgevende vergadering starten die werk maakt van een ander Europa.
Ten derde zijn er twee groene thema’s die ik erg belangrijk vind. De nood aan massale investeringen in hernieuwbare energie, waarrond Tom De Meester ook voorstellen heeft gelanceerd. En een verbod op GGO’s. Het biotech-verhaal zoals het tegenwoordig verteld wordt, zit op zoveel vlakken zo volledig fout. Alleen al het idee dat een multinbational als Monstanto stukken natuur patenteert en zich toeëigent om vervolgens allemaal modificaties te doen waarvan we op geen enkele manier echt zeker zijn dat dat safe zit… En vervolgens protest marginaliseren en criminaliseren. Mijn sympathie gaat in elk geval naar de Field Liberation Movement, niet naar Monstanto en de (Gentse) biotech-lobby.
Hoe denk je dat het verder moet na de verkiezingen?
De trend is duidelijk, denk ik . Sinds de crisis van 2008 legt de EU besparingsmaatregelen op. Het zijn dan wel Europese verkiezingen, maar ze zorgen niet voor regeringswissels in de grote landen. Grote breuken met dit beleid kunnen we niet verwachten. Wat is gestart als een zogezegde tijdelijke uitzondering,zal, als we geen verzet organiseren, de regel worden. Bij ons is N-VA de grote besparingspropagandist. In die zin is Bart De Wever niet de architect van een onafhankelijk Vlaanderen, maar van een compleet afhankelijk Vlaanderen. Een Europese regio zonder democratische stem en zonder sociale toekomst.
Wat we nu moeten doen, is vooral niet wachten tot iemand anders die ene grote betoging of manifestatie organiseert waarmee die de grond zal doen daveren. We moeten kleine en grote fronten vormen tegen de neoliberale politiek van Merkel en co, desnoods kleinschalig, thematisch, lokaal of regionaal. En dan gaan we moeten verbanden smeden en inspelen op kansen om de basis van het verzet te verbreden en op te poken. Ik denk dat de megafoon van PVDA+ in onze parlementen, maar ook een versterkte linkse GUE-NGL fractie in het Europees parlement hierbij kunnen helpen. Ik ga er ook van uit dat een doorbraak van PVDA+ extra krachten en mogelijkheden gaat genereren. Dat is dan de verantwoordelijkheid die bij parlementszetels hoort.
Op termijn zal het dan cruciaal zijn een politiek verhaal te brengen. Dat verhaal kan vertrekken of raken aan een sociaal verhaal over armoede, werkloosheid, lonen en arbeidsomstandigheden. Maar het is onvoldoende om te wijzen op de asociale kant van een neoliberaal beleid en toenemende ongelijkheid. In de grond gaat het hier over een kleine groep mensen die de politieke macht hebben opgebouwd om de rijkdom van de 1% veilig te vergroten. De ongelijkheid, werkloosheid, milieuproblemen enzovoort zijn hiervan een bijproduct. Het is hun macht die we moeten breken. Voor mij is dit in eerste instantie een verhaal van nationaal/soeverein verzet tegen al wat vanuit de EU (ook door onze eigen politici) wordt doorgedrukt. En in tweede instantie een Europees verhaal, waarbij al dat verzet gaat samenwerken aan/in een nieuwe Europese structuur.
Alvast bedankt voor het interview, en veel succes gewenst!
