Juan Orlando Hernández van de Nationale Partij werd na de tumultueuze verkiezingen op 24 november 2013 met 36 % van de stemmen verkozen tot de nieuwe president van Honduras. Zijn verkiezing ontketende een golf van protest in het land na vermoedens van fraude.
Het beleid van Hernández bouwt verder op dat van zijn voorganger Porfirio Lobo. Neoliberale hervormingen en de militarisering van het land vormen de hoekstenen van zijn beleid. De privatisering van publieke goederen en diensten, de deregulering van de arbeidsmarkt en de criminalisering van sociaal protest zorgen voor een heus antisociaal en antisyndicaal klimaat in Honduras. Bovendien groeit de inkomensongelijkheid in het land jaar na jaar, sinds de militaire coup van 2009.
In dit antisyndicale klimaat besloten de drie grote vakbonden CTH, CGT en CUTH (1) om nauwer te gaan samenwerken en hun krachten te bundelen. De idee om, boven de zuilen heen, één vakbond te vormen bestond al langer in Honduras, maar raakte onlangs in een stroomversnelling. De recente bedreigingen aan het adres van de vakbonden binnen de publieke sector, de continue promotie voor publiek-private samenwerking binnen enkele staatsbedrijven (havenbedrijf, elektriciteitsmaatschappij en de sociale zekerheid) en de interventiecommissies die binnen deze instituties zijn geïnstalleerd, versnelden dit eenmakingsproces.
Dit opvallende organisatorische veranderingsproces binnen de Hondurese vakbondsbeweging kreeg recent gestalte tijdens een intersyndicale vergadering. De drie vakbonden brachten nadien een gezamenlijke verklaring uit:
“De drie vakbonden van Honduras kwamen op 5 en 6 april 2014 samen om een contextanalyse te maken van de huidige Hondurese arbeidssituatie, enkele maanden na de installatie van de nieuwe regering. We hebben reeds vastgesteld dat een constante flexibilisering van arbeid heeft geleid tot schendingen van de mensen- en arbeidsrechten, acties die werden ondersteund door de IAO. De schaamteloze pretentie waarmee men vakbondsstructuren teniet doet en het leiderschap van de organisaties viseert, is problematisch. Deze criminalisering van de sociale strijd luidt het begin in van een neerwaartse spiraal inzake arbeidsrechten en –omstandigheden.”
De drie vakbonden wijzen erop dat het in het huidige klimaat belangrijk is gezamenlijk actie te voeren. Daarom roepen ze al hun vakbondsorganisaties op om deel te nemen aan het eerste nationale vakbondscongres op woensdag 23 april. Ze willen zich gezamenlijk kunnen uitspreken over en verzetten tegen het antisociale model van de regering. Het is een eerste stap voor de vakbondsbeweging, met de bedoeling ook de andere sectoren en bewegingen erbij te betrekken. FOS volgt de ontwikkelingen op de voet!
In hun gezamenlijke verklaring spraken de drie vakbonden zich duidelijk uit. Hun argumenten willen we u als lezer niet onthouden:
1. We veroordelen de media-aanvallen jegens de syndicale beweging, vooral betreffende de IHSS-case. Daarom zullen we extra waakzaam zijn voor alle aanvallen die onze collega’s en leiders kunnen treffen.
We zullen ook niet toelaten dat het tripartiete overleg , vastgelegd in internationale conventies en erkend door onze regeringen, zal lijden onder politieke en economische belangen.
2. De vakbondsfederaties verwerpen het initatief van de minister van Werk dat de arbeidswet zal hervormen, zogenaamd op aansturen van de IAO. Deze arbeidswet zal de arbeidsmarkt dereguleren en de sociale en economische arbeidsvoordelen aantasten.
3. We veroordelen en verwerpen de implementatie van de nieuwe algemene energiewet die zal leiden tot niet-proportionele stijgingen van de energietarieven. Deze wet is een nieuwe stap richting de privatisering van de ENEE (de Hondurese Nationale Elektriciteitsmaatschappij).
4. We roepen het Hondurese volk en de partnerorganisaties op tot solidariteit met de acties en mobilisaties van STENEE (de vakbond van de Nationale Elektriciteitsmaatschappij). STENEE strijdt tegen de stijging van de energietarieven en de privatisering. De privatisering van de waterkrachtcentrale van Nispero is hiervoor exemplarisch.
5. Ons water is niet te koop. We verwerpen iedere privatisering van het water, initiatieven die vaak gepaard gaan met de verkoop van meerdere publieke goederen.
6. We promoten waardig werk voor een leefbaar loon. De Hondurese regering biedt echter onvoldoende voorwaarden inzake waardig werk. Ze implementeert gevaarlijke jobs, ontdaan van sociale voordelen, zonder enige stabiliteit voor de werknemers. Dit leidt tot mindere levenskwaliteit voor de Hondurese werknemers. De tewerkstellingsprogramma’s zoals ‘Chamba para vivir mejor’ en de wet betreffende tijdelijke arbeid per uur, dereguleren de arbeidsmarkt ten voordele van het grote kapitaal.
7. We verzetten ons tegen decreet 266/2013 die de fusies, uitbesteding en privatisering van de publieke instellingen en diensten ten uitvoer zal brengen, met alle negatieve gevolgen voor de vakbonden. We verwerpen de demonisering van de cao’s en roepen de werkende klasse op om zich te syndicaliseren en zich achter de collectieve onderhandelingen te scharen.
8. Onder het mom van veiligheid investeert de huidige regering fors in het politieapparaat. Zo creëerde men speciale eenheden zoals Los Tigres, Policía Militar, FUSINAS, Guardianes de la Patria, … ; dit wijst op een strategie van repressie jegens mogelijke mobilisaties van het Hondurese maatschappelijk middenveld. Tegelijkertijd beweert de regering dat het geweld in het land vermindert, maar de realiteit toont een ander beeld. Nog steeds worden families vermoord, vrouwen geweld aan gedaan en jongeren gefolterd.
9. 60 jaar geleden, tijdens de grote staking van 1954, ontstond de Hondurese werknemersbeweging. Het transformatieproces dat zij hebben opgestart, gaat door. We roepen het Hondurese volk op om zich bij ons te voegen en deel uit te maken van dit eenmakingsproces, van de sociale strijd.
Noot:
1) CGT staat voor Central General de Trabajadores Honduras, CUTH voor Confederación Unitaria de Trabajadores de Honduras, CTH voor Confederación de Trabajadores de Honduras.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de site van het FOS .