Geconfronteerd met de zware besparingen op kap van de werkende klasse, met of zonder job, jong en oud van de rechtse regering Michel 1, hebben de vakbondsleidingen van de drie bonden een serieus actieplan in gemeenschappelijk front tegen de regeringsmaatregelen aangekondigd.
Het actieplan kent een opbouw, over een brede informatiecampagne (eventueel met infobijeenkomsten tijdens de werkuren) met allerlei actiemateriaal (pamfletten, affiches, inhoudelijke fiches,…), via een massale nationale betoging, over stakingen in de provincies (telkens met 3 of 4 Vlaamse en Franstalige provincies) naar een algemene 24-urenstaking op 15 december. Na 15 december wordt een balans opgemaakt van de acties en over het vervolg beslist.
Eindelijk lijken we het soort syndicaal actieplan te hebben waar vele vakbondsmilitanten al jaren vergeefs naar verzuchtten. Het moet ook wel, het is echt vijf voor twaalf voor onze sociale verworvenheden. De hoop om via sociaal overleg meer uit de brand te kunnen slepen dan hier en daar de allerscherpste kantjes nog wat te mogen afvijlen, werd door de regeringspartijen en hun regeerakkoord zelf vakkundig de grond ingeboord.
Samen met de druk van een flink deel van de achterban, die het echt wel beu wordt steeds opnieuw te moeten slikken en daarop als reactie enkel symbolische vakbondsmobilisaties zonder vervolg of perspectief te zien, konden de vakbondsleidingen weinig anders. Ook zij lijken nu de terechte conclusie trekken dat als er nu niet serieus wordt teruggevochten de vakbeweging zich echt buitenspel dreigt te zetten als verdediger van de belangen, in de brede zin van het woord, van de werkende bevolking, en enkel nog een rol zal mogen spelen als “begeleider” van een steeds harder besparingsbeleid.
Het vakbondsfront over het regeerakkoord: onevenwichtig en onrechtvaardig
“Er worden volop besparingen doorgevoerd op de kap van de werknemers, terwijl van de grootste vermogens en de grote bedrijven geen noemenswaardige inspanningen worden gevraagd.
De kostenbesparende maatregelen zoals de indexsprong, een hervorming van de wet van 1996 (op het behoud van de concurrentiepositie, die ondermeer de loonvorming bepaalt, n.v.d.r.), de besparingen op vlak van pensioenen en werkloosheidsuitkeringen, maar ook nieuwe inkomsten (zoals een verhoging van de btw en accijnzen), raken rechtstreeks de koopkracht, de portemonnee van de werknemers en de gezinnen.
En dat begint met de schoolverlater en de inschakelingsuitkeringen, gaat verder via de werknemers en de indexsprong en loonmatigingen om te eindigen bij onze bruggepensioneerden en gepensioneerden.
Wij verzetten ons scherp tegen de aantasting van de koopkracht die elk van deze maatregelen in zich draagt. De horrorcatalogus zal een vernietigend effect hebben op onze samenleving en maatschappij.
De financiering van de federale sociale zekerheid komt ernstig in gedrang. Onze gezondheidszorg komt onder druk te staan en patiënten zullen meer moeten betalen om kwalitatieve zorg te kunnen krijgen. Een basisrecht overigens voor iedereen. Wij vrezen voor armoede, zelfs onder werkenden…
Als verdedigers van de werknemers en de mensen aangewezen op een uitkering én als middenveldorganisaties, hebben de vakbonden de morele plicht dit akkoord naar de vuilbak te verwijzen.
Koopkracht, eindeloopbaan en sociale zekerheid: dat zijn onze 3 speerpunten. En laat dit nu net de terreinen zijn die het zwaarst worden getroffen in dit antisociaal en onrechtvaardig regeerakkoord. Op vlak van een eerlijke fiscaliteit is in dit akkoord niets terug te vinden.”
Een terechte aanklacht, maar de eigen eisen van de bonden blijven tot nu toe achter op de diepgang van de kapitalistische krisis. Om echt de ganse werkende bevolking te kunnen mobiliseren, samen met alle lagen in de maatschappij die vandaag worden achtergesteld, uitgebuit of onderdrukt, , tegen de pletwals van patronaat, rechts en de regeringen, zou het vakbondsfront haar eigen offensief eisenprogramma moeten stellen: jobs creëren door arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en investering in goede, betaalbare en toegankelijke openbare voorzieningen (kinderopvang, gezondheidszorg, openbaar vervoer, …). Goed en voor iedereen betaalbaar onderwijs. Afschaffing van het bankgeheim en een echte vermogensbelasting. De financiële sector en de energiesector in openbare handen. Sluiten van kerncentrales en werk maken van de omschakeling naar groene energiebronnen. Geen verdeling van de werkende bevolking, maar gelijke rechten voor iedereen: een echt actieplan tegen discriminatie van vrouwen en migranten, verdediging van het asielrecht, enz.
Niet enkel het federale regeerakkoord is een sociale ramp!
In het actieplan richten de vakbonden zich in de eerste plaats op de rechtse federale regering. Echter, ook de besparingsplannen van de regionale regeringen snijden diep in onze verworvenheden en het sociale weefsel. Waar de vakbonden weinig moeite hebben om ook het Vlaamse rechtse beleid aan te vallen, lijkt dat in Wallonië en Brussel, waar de PS (en in Brussel ook sp.a) nog de dienst uitmaakt, veel minder evident.
Nochtans moeten de besparingen op het onderwijs, de sociale en culturele organisaties, de ambtenaren (ook in Wallonië wil men net als in Vlaanderen 20% minder personeel bij de overheden!) nauwelijks onderdoen voor wat rechts in Vlaanderen in petto heeft. Komende periode zal ook hier verder actie tegen gevoerd worden: bij De Lijn, bij de VRT, in het onderwijs,… De bonden doen er goed aan de strijd tegen de regionale regeringsmaatregelen te bundelen met het verzet tegen het federale project. Het is echt wel een pakket van asociaal, ultraliberaal beleid.
Hart boven Hard, de samenwerking van honderden organisaties, waaronder ook de drie vakbonden, uit de sociale en socio-culturele sector in Vlaanderen, kan hier een positieve en belangrijke rol in spelen. Dichters, muzikanten en theatergroepen aan de stakingspikketen, een zichtbare plaats voor jongeren, mensen zonder papieren, armenorganisaties op de syndicale betogingen!
De actiekalender:
Begonnen wordt met een informatie- en sensibiliseringsbijeenkomsten in de bedrijven, waarbij werkonderbrekingen mogelijk zijn. Dan volgen volgende mobilisaties. Andere lokale of sectoriële acties worden ook ondersteund.
Donderdag 6 november: nationale massabetoging ACV-ABVV-ACLVB. Deelnemers zijn gedekt door een stakingsaanzeg.
Maandag 24 november: Provinciale stakingen in Luik, Luxemburg, Limburg, Antwerpen
Maandag 1 december: Provinciale stakingen in Namen, Henegouwen, Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen
Maandag 8 december: Provinciale stakingen in Vlaams-Brabant, Waals-Brabant, Brussel
Maandag 15 december: Nationale 24-urenstaking
Na 15 december wordt dan een eerste balans opgemaakt. Wij pleiten er alvast voor dat de verdere uitwerking van het plan, en de tussentijdse balans in december gebeurt in zo breed mogelijke democratie, met deelname van zoveel mogelijk vakbondsleden en -militanten. Geen enkele beslissing enkel door een handvol secretarissen. Overal leden- en militantenvergaderingen met beslissingsrecht en stemmingen na een echt debat!
