Het akkoord van de rechtse regering onder leiding van Charles Michel bepaalt dat de kerncentrales Doel 1 en Doel 2 nog tien jaar langer in werking zullen blijven, tot 2025. De partijen van de coalitie komen zo terug op de vroegere beslissing om ze te sluiten in 2015. Bovendien wordt de deur opengezet voor de bouw van een volledig nieuwe centrale op Belgisch grondgebied. De kernuitstap wordt naar sint-juttemis verwezen.
Parallel hiermee voorziet de regering «de mechanismes van steun aan hernieuwbare energie te herzien conform de richtlijnen van de Europese Commissie». Met andere woorden: ze terug te schroeven, zoals de lobby van de grootste Europese elektriciteitsproducenten vroeg. De tekst stelt dat deze «toepassing zal bijdragen tot een betere integratie van hernieuwbare energie in de markt». Het gaat hier eerder over «desintegratie»…
Tegenover de dreiging van stroomonderbrekingen stelt de nieuwe ploeg aan de macht «maatregelen te willen nemen om te vermijden dat conventionele productie-eenheden, bijvoorbeeld op gas of warmte-krachtkoppeling, die nog niet aan het einde van hun levensduur zijn, buiten werking zouden treden». Maar opgelet: het vermijden hiervan moet op een «rendabele wijze» gebeuren. Vermits het ook omwille van de rentabiliteit is dat deze eenheden zouden worden gesloten, is het van twee dingen een: ofwel worden ze niet heropgestart, ofwel worden hun eigenaren vergoed voor de winst die ze mislopen…
Het energiebeleid van deze regering is simpelweg onaanvaardbaar. Op een moment dat de vakbondsreacties tegen het soberheidsbeleid op gang komen, kunnen we niet genoeg onderstrepen dat een overgang naar hernieuwbare energiebronnen die naam waardig noodzakelijkerwijze de verdeling van de rijkdommen, massale jobcreatie en een grote rol voor openbare investeringen, inhoudt. Waarom zou de vakbeweging niet het lef hebben om een concreet, sociaal en ecologisch alternatief naar voor te schuiven, geconfronteerd met een rechterzijde die vasthoudt aan kernenergie en fossiele brandstoffen,? Als het tegelijk aan de vitale noodzaak een enorme catastrofe te vermijden en aan de sociale noden beantwoordt, zou zulk alternatief snel een zeer grote legitimiteit kunnen verwerven.
