• FRANÇAIS (LCR)

sap-rood.org

SAP

antikapitalistische lenteschool 2017
  • home
  • Wie zijn wij?
    • SAP
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • België
    • politiek
    • syndicaal-sociaal
    • verkiezingen 2014
  • internationaal
    • Afrika
      • Algerije
      • Burkina Faso
      • Egypte
      • Kenia
      • Marokko
      • Soedan
      • Tunesië
    • de Amerika’s
      • Argentinië
      • Bolivië
      • Brazilië
      • Chili
      • Colombia
      • Cuba
      • Ecuador
      • Guatemala
      • Haïti
      • Honduras
      • Mexico
      • Peru
      • Puerto Rico
      • Venezuela
      • Verenigde Staten (VS)
    • Azië
      • Cambodja
      • China
      • Filippijnen
      • Maleisië
      • Pakistan
      • Thailand
      • Vietnam
    • Europa
      • Italië
      • Luxemburg
      • Nederland
      • Noorwegen
      • Oekraïne
      • Portugal
      • Rusland
      • Schotland
      • Slovenië
      • Spaanse Staat
      • Turkije
    • internationale instellingen
    • Midden-Oosten
    • Oceanië
  • themas
    • antifascisme
    • antiracisme
    • cultuur
    • ecologie
    • economie
    • feminisme
    • geschiedenis
    • biografieën
    • jongeren
    • LGBT+
    • migratie
    • strijd en bewegingen
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • onze blogs
    • Ida en Evie schrijven
    • blog Flor Vandekerckhove
    • blog Marijke Colle
    • blog Pips Patroons
  • linkse linkjes
  • e-shop

Explosie van de ongelijkheid: rijk en arm in Duitsland

22 april, 2015 door Manuel Kellner

1200x630_234160_poor-germany-the-gap-between-rich-anHet is niet gemakkelijk om meer te weten te komen over de rijkdom van de rijken. Miljardairs en miljonairs zijn bijzonder discreet over deze zaken. Om er meer over te weten hebben we wetenschap nodig, waarbij hypothesen en benaderingen een rol spelen.

Volgens het World Wealth Report (wereld rapport over de rijdom) zouden er in Duitsland één miljoen miljonairs leven met een globaal inkomen van 2,7 biljard euro. Tot nu toe dacht men dat 0,1 %  van de rijkste huishoudens 5% van de Duitse rijkdom bezaten, maar nu blijkt dit eerder 14% tot 16% te zijn. Tot nu toe was men ook van mening dat de 1% rijkste huishoudens 18% van de totale rijkdom in Duitsland bezaten, maar nu blijkt het over 31% te gaan. En de 10% rijkste huishoudens zouden 63 tot 71% van alle Duitse fortuinen bezitten.

Van die geciteerde 2,7 biljoen zou 8% van de erfgenamen 40% bezitten, terwijl de helft van de bevolking niets bezit of minder dan niets: schulden. Sinds tientallen jaren doet de gevestigde politiek niets om de ongelijkheid te verminderen, integendeel. Er bestaat geen belasting op de fortuinen meer, en met de belasting van 45% op de hoogste inkomens (“Spitzenstauersatz”) wordt er vandaag veel minder geld verzameld dan de 56% onder de conservatief-liberale regeringen van Helmut Kohl in 1983 (dit zonder de “Solidariteitsbijdrage” van ongeveer 47,5% die oorspronkelijk diende om de economie te ontwikkelen in de nieuwe Länder van de voormalige DDR).

Daarbij komen er nog een aantal fiscale cadeaus voor de rijken en de grote bedrijven en ook nog de ongelooflijke waaier van goocheltrucs vanwege die miljonairs en die grote bedrijven, om hun fiscale plichten te “verlichten”.

Naast de sociale realiteit van de rijkdom bestaat er natuurlijk zijn complement, de armoede. We kunnen de Duitse economie beschouwen als een eiland van welvaart in vergelijking met vele andere landen van de EU, toch zijn er in Duitsland ook meer en meer armen en de situatie wordt steeds erger. Volgens de projecties zullen 1,5 miljoen gepensioneerden in 2025 steun nodig hebben door sociale transfers omdat ze met hun pensioen niet kunnen overleven.

In februari 2015 publiceerde het Paritätischer Wohlfahrtsverband ( een centrale van verenigingen  voor sociale hulp) een rapport met als titel “Die zerklüftete Rebublik” (“De gespleten republiek”) die een gelijkaardige diagnose stelt en ze ook nog vervolledigt, je kan het rapport hier  lezen. Dit rapport bevestigt dat de armoede voortdurend stijgt in Duitsland en dat de eerste slachtoffers van deze trend de werklozen zijn en ook de eenoudergezinnen, de vrouwen, de kinderen, de immigranten en de werknemers met de laagste lonen.

Naast deze toename van de globale ongelijkheid, toont dit rapport, op basis van de cijfers van 2006 tot 2013 dat er ook een tendens is tot groeiende regionale ongelijkheid van de armoede: in 2006 was het maximale verschil inzake armoedegraad tussen de verschillende Länder 17,8%, terwijl het in 2013 reeds 24,8% bedroeg.

Bovendien is de groei van de armoede los gekomen van de ontwikkeling van de rijkdom in het algemeen en ook van de werkloosheidsgraad. Tussen 2006 en 2013 groeide het BBP constant met 413 miljard euro per jaar (behalve tijdens het crisisjaar 2009) om de 2,81 biljoen euro te bereiken. Tegelijkertijd daalde de werkloosheidsgraad met 36,1% van 10,8 tot 6,9 procent. Maar in diezelfde periode steeg het aandeel van de armen in de bevolking met 10,7% of een stijging van 14% tot 15,5%  – en de tendens versnelt vanaf 2010.

Volgens het rapport toont dit aan dat er een duidelijke tendens is tot meer ongelijkheid in de verdeling van de inkomens en van de rijkdom en het toont ook de spectaculaire toename van precaire banen als gevolg van de Harz IV “hervormingen” die een laag van working poor hebben gecreëerd. Bovendien heeft het officiële beleid systematisch de financiële middelen voor het scheppen van banen verminderd en heeft het er op die manier toe bijgedragen dat mensen die met het bestaansminimum leven (volgens SGBII, Harz IV) geblokkeerd zijn voor wat de toegang tot de arbeidsmarkt. Steeds volgens dit rapport is het niet zozeer de economische ontwikkeling op zichzelf als wel de neoliberale politiek en de verplichte ijzeren begrotingsdiscipline die verklaart waarom de armoede toeneemt in Duitsland.

Het rapport bevat ook eisen om de toestand te verbeteren. In de eerste plaats is er de eis voor een minimumloon dat beduidend hoger moet zijn dan de huidige 8,50 euro per uur omdat dit bedrag totaal onvoldoende is om de loontrekkende te beschermen tegen de armoede en dan spreken we nog niet over de pensioenen die op basis van een dergelijk laag loon zullen worden uitbetaald. Maar het rapport zegt weinig of niets concreets over de eisen die nodig zijn om de groeiende armoede en ongelijkheid te bestrijden bijvoorbeeld op het vlak van de fiscaliteit.

Het gevestigde beleid bestrijdt niet de armoede maar wel de armen. Wie afhangt van sociale uitkeringen wordt voortdurend opgejaagd door de dreiging met sancties. De kleinste aanleiding volstaat om hun mager inkomen nog te verminderen. In vele gevallen moet men weken en zelfs maanden wachten om te bekomen waarop men recht heeft na de officiële aanvraag van het sociaal minimum in het kader van Harz IV. Vaak moet men opnieuw en opnieuw het bewijs leveren dat men geen andere bronnen van inkomen heeft vb. vanuit de familie of vanwege eventuele levenspartners. Heel vaak worden de aanvragers van sociale minima niet volledig ingelicht over hun rechten en krijgen ze niet de uitkeringen waarop ze volgens de wet recht hebben. In een belangrijk deel van de gevallen “verdwijnen” er documenten in de kantoren van de agentschappen (Arbeitsagenturen) omdat door het personeelsgebrek, deze “agenten” hun werk niet naar behoren meer kunnen verrichten.

Men kan dit bijna niet geloven, maar meer en meer mensen, in dit nochtans rijke Duitsland, houden zich bezig met het verzamelen van lege flessen om het magere statiegeld te kunnen recupereren. Gelukkig zijn er ook gevoelige mensen die zich het lot van de armen aantrekken. In Stuttgart stelden locale politici van de groenen en het stadsbestuur voor om op de vuilnisbakken een blauwe ring aan te brengen zodat de zoektocht naar lege flessen gemakkelijker wordt. Ziehier een waardig voorstel, dat zin te geven aan de term “sociale hervorming” die zo sterk werd vervorm door de triomferende neoliberale ideologie! Jazeker, ironie is ons niet vreemd…

Manuel Kellner is lid van de leiding van de ISL, een van de twee publieke fracties van de afdeling van de IVde Internationale in Duitsland en lid van de redactie van Sozialistische Zeiting (SoZ), een publicatie verbonden met de ISL. Van mei 2010 tot mei 2012 was hij wetenschappelijk medewerker van Michael Aggelidis, een kameraad van de isl, die in die periode parlementslid was van Die Linke in het deelstaatparlement van Rijnland-Noord Westfalen. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Viento Sur. Nederlandse vertaling door Marijke Colle.

Print Friendly, PDF & Email

Categorie: Duitsland

 Facebook Twitter Flickr YouTube E-mail
hallo kameraad
lid-wrden
strijdfonds

zoeken

FeMiNiSmE–YeAh!archief Ernest Mandel IRJ 2017
Anticapitalista

cultuur

Film: Der Junge Karl Marx van Raoul Peck

Door Michael Löwy

De film Der Junge Karl Marx die de grote Haïtiaanse filmmaker Raoul Peck aan de jonge Marx wijdde, is een echt meesterwerk. Het is tevens het werk van een cineast die kant koos: die van de onderdrukten en uitgebuitenen die strijden voor hun emancipatie. Vandaar zijn belangstelling voor een zekere … [Meer lezen ...]

Tags

abortus asiel asielzoekers BBTK-SETCa Bechdel beweging bezuinigingen cinema culture ecologische economie Fellini Feminisme film FN FOD Financiën Gender IIRE indignados K&SR klimaatsverandering klimaattop COP 19 kolonialisme koopkracht overheidsdienst politiek Racisme Soberheid sociaal sociale Sorrentino staking stakingsrecht storm Taubira theorie Ulrike Meinhof vakbeweging vluchtelingen vrouwen werkloosheid
…en presto, het grooit!

"Van ieder naar zijn vermogen, aan ieder naar zijn behoeften."
--Karl Marx

Internationaal Revolutionair Jongerenkamp

IRJ 2017
Viva la IV!

Onze oude website kan je nog steeds hier raadplegen.

kalender artikels

maart 2023
Z M D W D V Z
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031  
« okt    

image bank

  • DSC_0141
  • DSC_0140
  • DSC_0139
  • DSC_0137
  • DSC_0138
  • DSC_0136
  • DSC_0135
  • DSC_0132
  • DSC_0133

categorieën

andere hulpmiddelen

  • archieven
  • sitemap
  • folders te downloaden

SAP-LCR