De Antwerpse afdeling van de SAP lanceerde op vrijdag 31 januari met een geslaagde activiteit haar verkiezingscampagne. In het goed gevulde zaaltje van boekhandel De Groene Waterman werd het nuttige aan het aangename gekoppeld. Naast smakelijke hapjes en een nieuwjaarsglas stelden vier SAP-kandidaten voor de lijsten van PVDA+ zichzelf en hun belangrijkste opvattingen voor.
Peter Veltmans schetste het algemeen kader voor het akkoord tussen SAP en PVDA waarbij de SAP kandidaten plaatst op de lijsten van PVDA+ en benadrukte het hoopvolle belang ervan. Els Goeman zette uiteen wat er mis is met de GAS-boetes terwijl Thomas Weyts een blik wierp op de Europese context voor de strijd van de linkerzijde, niet in het minst in het kader van de klimaatcrisis. Ida Dequeecker zette onder meer uiteen waarom feminisme een onmisbaar onderdeel is van de strijd voor meer gelijkheid voor iedereen.
Het naar goede gewoonte kritische publiek sterkte de motivatie van de kandidaten met talrijke tussenkomsten. Deze handelden onder andere over de concrete modaliteiten van het verkiezingsakkoord tussen PVDA en SAP, over de houding van Rood!, over de internationale context, over de diepgang van de veranderingen bij de PVDA en over het belang van voorkeursstemmen voor de SAP-kandidaten. In het algemeen bleek er groot enthousiasme te zijn voor de electorale samenwerking van PVDA en SAP.
Tot slot ondertekenden vele aanwezigen de voordrachtlijsten (“peterslijsten”) voor de verkiezingsdeelname. Tussen pot en pint werd daarna nog geanimeerd verder gepraat.
Hieronder kan je de toespraak van Peter Veltmans lezen.
“Vrienden, vriendinnen, kameraden,
De laatste tijd is er in de media heel wat te doen geweest omtrent de PVDA, haar vernieuwing en natuurlijk ook – en vooral – haar kansen bij de komende verkiezingen.
Vooral vanuit Wallonië was dat nieuws de laatste dagen soms zelfs ietwat spectaculair. Straks meer daarover. Achter de schermen beweegt er echter ook best wel wat in Vlaanderen. Zo sloot de SAP een akkoord met de PVDA. Over dat akkoord, de redenen ervoor en de betekenis ervan wil ik een en ander proberen te verduidelijken.
Maar eerst wil ik – ietwat ironisch – een aantal mensen gerust stellen. Want ik weet dat er mensen zijn die zich al lange tijd bezighouden met het oplijsten van de talrijke meningsverschillen die er bestaan tussen de PVDA en de SAP. Ik kan deze mensen geruststellen: zij hoeven die lijsten niet weg te smijten. Meer zelfs, ze zullen ze in de toekomst wellicht verder kunnen aanvullen. Want er zal nog veel discussie blijven in de linkerzijde in het algemeen en tussen de PVDA en de SAP in het bijzonder.
Meningsverschillen en discussie – hoe belangrijk ze ook zijn – mogen echter de noodzakelijke samenwerking niet verhinderen. Vooral niet als de werkende bevolking die samenwerking meer dan ooit nodig heeft. En dat is vandaag het geval. Waarom? Om vijf redenen…
1. De politiek van Rechts “zonder ideologie”
Ten eerste omwille van de politiek die de heersende klasse in het algemeen en de rechterzijde in het bijzonder voert en vooral ook verscherpt wil verder zetten.
Zo eisen de Vlaamse ondernemers van VOKA bijvoorbeeld dat de patroons onmiddellijk, niet volgend jaar, niet gespreid over vijf jaar, nee, nu, onmiddellijk, 9 miljard € lastenverlaging cadeau zouden krijgen. Ze noemen dit zelf “een shock-therapie”. Ten koste van de sociale zekerheid, natuurlijk. Dat de zieken, werklozen en gepensioneerden het maar zelf uitzoeken.
Daarnaast willen ze ook zelf kunnen kiezen welk belasting ze zullen moeten betalen – met of zonder notionele intrestaftrek. Uiteraard zullen ze dan zelf wel het meest gunstige regime kiezen. Ten koste van de overheid, natuurlijk, die dan haar dienstverlening nog verder zal moeten afbouwen. Zelf noemt VOKA dit programma “voorbij gaan aan ideologie”! In de eerste paragraaf van hun huidige verkiezingsprogramma neemt de N-VA die uitgangspunten van VOKA zo goed als letterlijk over. Naar eigen zeggen is VOKA dan ook “de baas van N-VA”.
Wie denkt beter af te zijn bij de liberalen van OpenVLD denkt best nog eens goed na. Deze partij wil 5% lastenverlaging voor de patroons, wil de vennootschapsbelasting “drastisch verlagen” terwijl ze in de personenbelasting alle aftrekmogelijkheden wil afschaffen. Ook hier dus hetzelfde, zogenaamd ‘niet-ideologisch’ discours. Deze partijen zijn het verder ook roerend eens over de volgens hen noodzakelijke “hervorming” van de arbeidsmarkt. Wat wil dat zeggen?
Niks anders dan uitholling van de index, flexi-jobs (een mooi woord voor de mini-jobs die we kennen uit Duitsland), stimuleren van overuren (terwijl de werkloosheid piekt!), werktijden berekend op jaarbasis (zodat de 38-urige werkweek én de 8-urendag ondermijnd kunnen worden!), verloning zonder rekening te houden met anciënniteit (wat de pensioenopbouw ondermijnt!), afbouw van tijdskrediet en loopbaanonderbreking (waardoor vrouwen opnieuw verjaagd worden uit volwaardige jobs!), afschaffing van het stelsel der werkloosheid met bedrijfstoeslag (om ontslagen te vergemakkelijken), werkloosheidsuitkeringen verder beperken in de tijd en afschaffen van het ambtenarenstatuut (zodat ambtenaren opnieuw aan het koordje van de politici of van de rijksten kunnen hangen!).
In feite willen de patroons en hun politieke spreekbuizen regelrecht terug naar de 19de eeuw. Ze willen komaf maken met zo goed als alle verworvenheden van 150 jaar klassenstrijd! Uiteraard “zonder ideologie”!
2. De politiek van het “centrum” “zonder dogma’s”
Ten tweede zijn er de zogenaamde “centrumpartijen” (zoals CD&V, sp.a en Groen). Die stellen niet veel tegenover de eisen van rechts. Feitelijk gaan ze gewoon mee in die redeneringen en kiezen ze zo voor een extreme, bijna blinde vorm van Realpolitik. Zo wil bijvoorbeeld Caroline Gennez “een positief kader voorstellen”. Uiteraard ook hier “zonder dogma’s”. Ook zij wil de belastingen voor ondernemers verder verlagen. En de loonlasten ook, natuurlijk. Ook het ambtenarenstatuut mag op de schop. Want… “we moeten af van de tegenstellingen tussen werknemers en werkgevers, tussen zelfstandigen en ambtenaren”. Nogmaals: “zonder dogma’s”. CD&V zit op dezelfde lijn. Groen ook.
Deze centrum-partijen zeggen ons al jaren dat zij het verschil kunnen maken. Met hen in de regeringen zou het allemaal veel minder erg zijn. Daarmee zijn zij zogezegd de partijen van ‘het minste kwaad’.
Ondanks de verschillende regeringsdeelnames van Groen, sp.a en CD&V kunnen we echter alleen maar vaststellen dat de werkloosheid verder de pan uit swingt, dat de jacht op die werklozen mee door hen geopend werd, dat de index mee door hen wordt uitgehold, dat de pensioenleeftijd mee door hen werd opgetrokken, dat de lonen mee door hen geblokkeerd werden, dat de wachtlijsten voor een sociale woning, een plaats in het onderwijs en in de kinderopvang mee door hen steeds langer worden, dat de notionele intrestaftrek mee door hen werd ingevoerd, dat er ondertussen al vier keer een fiscale amnestie mee door hen werd gegeven aan fraudeurs, dat mee door hen het ambtenarenstatuut ondermijnd werd…
Kortom: hun “politiek van het minste kwaad” is voor de werkende bevolking eerder een politiek… van kwaad naar erger!
3. Ondemocratisch Europa
Ten derde onderschrijven al deze partijen (centrum of niet) het Europees begrotingspact. Een pact dat zorgt voor een besparingsautomatisme. Met het onderschrijven van dit pact maken al deze partijen de verkiezingen feitelijk overbodig! Fundamenteel ondemocratisch, dus.
4. De klimaatverandering
Ten vierde wordt het grootste probleem van onze tijd – de klimaatwijziging – door geen enkele van deze partijen ernstig aangepakt. Allemaal leggen ze de verantwoordelijkheid bij het individu, daarbij voorbij gaand aan de structurele reden voor die klimaatwijziging: de jacht op winst.
5. Angst voor de toekomst
Ten vijfde is het dan ook geen wonder dat door deze aanpak van zo goed als alle grote politieke partijen de grote meerderheid van de werkende bevolking – mannen en vrouwen, jongeren en ouderen – voortdurend in angst leeft voor wat komen gaat. Wat trouwens bevestigd wordt door de bewonderenswaardige bevraging bij meer dan 40.000 mensen die de PVDA succesvol organiseerde. Deze werkende mensen verdienen een steun in de rug! Daarom is het onze plicht hen moed te geven!
Dat kan, als we erin slagen om deze keer mensen in de parlementen verkozen te krijgen, die de belangen van de werkende bevolking compromisloos kunnen verdedigen.
Die kans bestaat vandaag. De PVDA heeft vorig jaar o.a. in deze stad laten zien dat zij in staat is kiesdrempels te overstijgen. Wij – de SAP – willen daarbij niet aan de kant blijven staan. Wij willen ons steentje bijdragen. Wij willen onze plicht tegenover de werkende bevolking vervullen!
Het belang van de werkende klasse voorop
Het is waar dat wij het niet over alles eens zijn met de PVDA (en omgekeerd). Maar… wij zijn en blijven het eens met Karl Marx en Friedrich Engels, wanneer zij in het Communistisch Manifest schreven “geen andere belangen te hebben dan de algemene belangen van de werkende klasse” en bovendien dat zij “geen sektarische beginselen” willen voorop stellen.
Welnu, het is vandaag in het algemeen belang van de werkende klasse dat zij een stem kan krijgen in de parlementen, zodat het lijden, maar vooral ook de strijd van de werkende klasse op brede schaal verwoord kan worden.
Geen sektarisme!
Als wij ons vandaag alleen maar zouden bezighouden met het in de verf zetten van onze meningsverschillen met de PVDA, met het omhoog steken van onze vlag als de zogenaamd ‘enige juiste’, dan zouden we in feite niets anders doen dan het verdedigen van sektarische beginselen, wat uiteindelijk ten koste zou gaan van de algemene belangen der werkende klasse.
Daarom zijn wij blij dat de PVDA gevoelig is gebleken voor de roep naar eenheid en samenwerking.
Ondertussen in Wallonië…
Deze roep kwam het eerst tot uiting in Wallonië, meer bepaald in Charleroi. Daar heeft het socialistische vakbondsgewest van het ABVV (FGTB) in 2012 openlijk afstand genomen van de centrumpartijen PS en Ecolo en daarnaast een oproep gedaan om te komen tot een anti-kapitalistisch politiek alternatief voor de arbeidersklasse. Op grond van die oproep zijn er vervolgens vele gesprekken geweest met tal van linkse organisaties en individuen.
Uit die gesprekken is uiteindelijk deze week een akkoord voortgevloeid tussen de PTB (de PVDA in Franstalig België), de Ligue Communiste Révolutionair (de SAP in Franstalig België), de Parti Communiste en een reeks van linkse personaliteiten. Dit alles leidde tot de vorming van de lijst PTB-Go!, waarbij de letters GO staan voor “Gauche d’Ouverture” of “Open Links”.
… en in Vlaanderen
In Vlaanderen werden reeds tijdens de zomer gesprekken gevoerd tussen de PVDA en de SAP. Die gesprekken hebben geleid tot een akkoord.
Dit akkoord garandeert feitelijk drie dingen:
de autonomie van PVDA en SAP, zowel inhoudelijk (voor wat betreft hun beider programmatische opvattingen) als praktisch (voor wat betreft de vorm van hun campagne).
de opname van verschillende kandidaten van de SAP op de lijsten van PVDA+.
de bereidheid van beide partners om samen te werken in het belang van de werkende klasse, ten einde te kunnen komen tot consequent linkse verkozenen.
De ideologie van de werkende klasse
Wij zijn blij met dit akkoord, omdat het zal helpen om met veel meer kracht te zeggen dat we tegenover de gehele ideologie van de uitbuiters en hun medeplichtigen, de ideologie van de werkende bevolking en haar verzet moeten en kunnen stellen.
Want:
het is onaanvaardbaar dat de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer
het is onaanvaardbaar dat de 2.000 miljard schulden van de Europese banken moeten betaald worden door de gewone mensen.
het is onaanvaardbaar dat de talenten van mannen, vrouwen en jongeren worden verkwanseld in de massawerkloosheid
het is onaanvaardbaar dat de discriminatie van de vrouwen verscherpt wordt i.p.v. bestreden, door verlaging van de lonen, uitbreiding van deeltijds werk, uitsluitingen uit de werkloosheid, net zo goed als door toenemend familiaal geweld en de feitelijke afbouw van de kinderopvang
het is onaanvaardbaar dat er geen structurele maatregelen worden genomen tegen de opwarming van de aarde, terwijl er tegelijk tienduizenden woningen en gebouwen zijn met onvoldoende isolatie (terwijl het verhelpen daarvan ook tienduizenden nuttige jobs kan opleveren).
het is onaanvaardbaar dat begrotingen moeten worden voorgelegd aan een niet-verkozen Europese Commissie. Wij zijn en blijven het eens met de Amerikaanse revolutionairen uit de 18de eeuw: No taxation without representation!
Nieuwe hoop!
Zullen we met deze verkiezingscampagne en met consequent linkse verkozenen alles in een klap kunnen oplossen en rechttrekken? Neen, natuurlijk niet. Maar we zullen er wel opnieuw hoop mee scheppen. Hoop die ons zal verder helpen in de voortgaande strijd voor meer rechtvaardigheid en socialisme!”
In onderstaande video kan je fragmenten van de tussenkomsten van Els Goeman, Thomas Weyts en Ida Dequeecker bekijken.
