Het onderstaande manifest van Volkseenheid (Laiki Enotita, Popular Unity), aangenomen op 2 september 2015, werd onderschreven door vijftien organisaties van radicaal links die samen dit politieke front vormen. Hun doel bestaat eruit te breken met de soberheidspolitiek en met de Eurozone.
Meestal wordt Volkseenheid voorgesteld als een afsplitsing van Syriza, maar eigenlijk gaat het om een meer verscheiden krachtenbundeling, gaande van linkse sociaaldemocraten en activisten van sociale bewegingen tot uiterst-linkse stromingen. Sommigen komen voort uit Syriza, zoals de twee componenten van het Links Platform (de Linkse Stroming (Left Current) met als leider Panagiotis Lafazanis), en het Rood Netwerk (Red Network) rond DEA/Workers Internationalist Left), die samen de ruggengraat van de beweging vormen.
Er is ook de Communistische Tendens (zusterorganisatie van het Belgische Vonk en verbonden met de International Marxist Tendency) en de Beweging voor Radicaal Links (Movement for the Radical Left), een netwerk opgericht door activisten die vooral actief zijn in de antiracistische, pro-migranten- en holebi- (LGBT) bewegingen, welke eerder deel uitmaakten van de nu stilgevallen tendens “53+”.
Andere organisaties komen voort uit de antikapitalistische coaltie Antarsya (zoals Linkse Herschikking/ARAN en de Linkse Antikapitalistische Hergroepering, historisch twee Althusseriaanse groepen van Grieks radicaal links) of uit groepen die hebben samengewerkt met Antarsya (zoals Linkse Tussenkomst, Communistische Vernieuwing en de ‘Plan B’ groep, die geleid wordt door de voormalige voorzitter van Syriza Alekos Alavanos).
Nog andere groepen hebben hun wortels in de traditie van de KKE (zoals de groep Communistische Heropstanding) of behoren tot de lagen van voormalige kaders van Pasok, die deze partij verlieten in de laten jaren ’90 (zoals de DIKKI-Socialistisch Links, een voormalige component van Syriza) of die braken met Pasok in de laatste vijf jaar (Young Militant of Left Socialists, een netwerk van vakbondskaders die grote invloed uitoefenen in belangrijke delen van de arbeidersbeweging).
Daarnaast zijn er ook een aantal prominente personen en netwerken die Volkseenheid op een meer onafhankelijke basis vervoegd hebben, bijvoorbeeld Zoe Konstantopoulou, de uittredende voorzitster van het Griekse parlement, of Nadia Valavan, voormalig vice-minister van financiën en het netwerk “het NEEN – OXI – zal lang duren”, die activisten verenigt met een links-Eurocommunistische achtergrond rond Eleni Portaliou.
Wat deze verscheidenheid aan groepen, personen en stromingen bijeenbrengt, is de wil de soberheidspolitiek te vervangen door een progressief programma van ingrijpende sociale hervormingen. “De alternatieve weg die wij vooropstellen, benadrukt Volkseenheid, zal Griekenland enkel bevrijden van haar ketenen”.
Het manifest van Volkseenheid
Het uitgangspunt voor de vorming van Volkseenheid is het duidelijke “NEE” (“OXI”) van het Griekse volk in het referendum van 5 juli. Geconfronteerd met de afschrikkingstactiek van de dominante krachten in de Europese Unie (EU) en in Griekenland zelf, heeft de grote meerderheid van de samenleving, met een dynamische deelname van de jeugd, een echte volkse revolte opgezet.
De basis van Volkseenheid ligt in het verzet van het Griekse volk – waarvan de volharding en numerieke kracht ongezien zijn – vooral tijdens de eerste twee jaar van de opgelegde memoranda. Deze strijd rukt een veralgemeend verzet uit tegen het strategische plan om permanente soberheid op te leggen, om werknemers al hun rechten af te nemen, om bezittingen van de Griekse staat af te nemen, om de democratie te ontbinden en om een regime te installeren van beperkte soevereiniteit.
Slechts een maand nadat het Griekse volk “OXI” zei uin het referendum, brengt het doorvoeren van het derde memorandum dramatische veranderingen aan in het politieke landschap. De leidende groep in de regering die voortkwam uit de verkiezingen 25 januari 2015, verkrachtte het sociaal contract dat haar verbond met de volkse meerderheid, waarmee ze desillusies zaait en de angst doet herleven. Zij zijn van kamp veranderd en staan nu aan de kant van de neoliberalen. Zij bombarderen de werkende mensen en de middenklasse met nieuwe, tegen het gewone volk gerichte, maatregelen.
Deze ontwikkeling heeft ervoor gezorgd dat de schuldeisers een politieke machtsgreep hebben kunnen plegen, waarmee zowel de Grondwet als de volkse soevereiniteit verkracht werden in elke betekenis van het woord. De internationale bevoogding wordt steeds meer verstikkend. Het meest vernederende voorbeeld is de oprichting van een berucht privatiseringsfonds, wat een ware hypotheek legt op de sociale rijkdom van toekomstige generaties.
Het derde memorandum is slechts een begin. Nu al wordt de verdere ontmanteling van collectieve verhoudingen op het werk op de agenda geplaatst. Nu al worden nieuwe verminderingen van de al onterend lage pensioenen voorop gesteld. Nu reeds wordt gesproken over een belastings-oorlog tegen de inkomens van boeren en middenklasse. Dit alles samen met een hele resem van maatregelen die de komende maanden moeten worden doorgevoerd.
Het is dit en niets anders, tegelijk met een poging om de vorming te verhinderen van een alternatief politiek front gericht tegen dergelijke memoranda, dat de regering ertoe bracht vervroegde verkiezingen te organiseren. Die verkiezingen zijn een poging om de mening van het volk vast te leggen, voordat het electoraat kan geïnformeerd worden en voordat ditzelfde electoraat de volle impact van het derde memorandum kan ervaren. Deze poging kreeg de volle steun van de Europese leenheren – Merkel, Juncker, Moscovici, Dijsselbloem – die twee maanden eerder samen zweerden tegen het recht van het Griekse volk om zich democratisch uit te spreken via het referendum.
Geen enkel ernstig mens kan zich inbeelden dat deze sociaal gezien catastrofale maatregelen ook maar enigszins doeltreffend kunnen zijn, zelfs niet vanuit een beperkt financieel standpunt. Deze tot mislukken gedoemde maatregelen zullen opnieuw leiden tot nog verdergaande, tegen het gewone volk gerichte maatregelen, waardoor de vicieuze cirkel, die we hebben gezien met eerdere memoranda-regeringen, enkel maar vereeuwigd zal worden.
Werkende mensen, boeren, jongeren, vrije beroepen en kleine ondernemers zullen worden geruïneerd, enkel om de volgende uitkering van de “bailout” veilig te stellen, waarbij 99% van deze uitkering zal gaan naar de schuldeisers of de bankiers. Niets ervan zal beschikbaar zijn voor de reële economie, noch voor de burgers, die zichzelf zullen terugvinden op de rand van de economische vernietiging.
Het is volstrekt lachwekkend te geloven dat deze regering, die het derde memorandum onderschreef en van dan af geprezen werd door de vertegenwoordigers van schuldeisers en lokale oligarchen; dat deze regering erin zal lukken – ooit, op een dag – zichzelf uit dit moeras te los te maken.
Als je de verkeerde trein neemt, ga je nooit aankomen op je bestemming. Een persoon – die zichzelf in beeldt dat een regering welke ermee instemt onmiddellijk 93 € per maand af te nemen van de armsten der armen, dat een regering die het minimum pensioen terugbrengt tot de beschamende aalmoes van 393 € per maand, dat zo’n regering ooit in staat zou zijn de gevestigde machten uit te dagen – zo’n persoon leeft niet in de werkelijkheid.
Voor een breed OXI-front, zolang als nodig!
Om al deze redenen is het dringend noodzakelijk over te gaan tot de vorming van Volkseenheid, een sociaal en politiek front om de memoranda, de roofzuchtige soberheid, de negatie van de democratie en de omvorming (doorheen de uitzichtloze schuldenlast) van Griekenland tot een Europese kolonie, radicaal te verwerpen.
Wat we nodig hebben is een breed, volks en patriottisch front, gekenmerkt door geloofwaardigheid, betrouwbaarheid en onzelfzuchtigheid. Een front dat de verraden hoop doet herleven, dat de angst kan overwinnen en dat uitzicht kan bieden op de overwinning van de grote stroming van volkse en jeugdige krachten van het “OXI” van 5 juli.
Diegenen die deze poging al op voorhand in een slecht daglicht willen plaatsen, die deze poging omschrijven als een vaandelvlucht welke zogenaamd de “eerste linkse regering” ten val heeft gebracht, zijn doodgewone tijdverliezers. De echte deserteurs van de linkerzijde en haar programmatische verbintenissen, zijn diegenen die ervoor gekozen hebben de derde memorandum-regering van dit land te worden.
Volkseenheid is geen louter electorale operatie, noch wil zij een zoveelste toevoeging zijn aan het bankroete systeem der politieke partijen. Volkseenheid vertegenwoordigt een hergroepering van politieke organisaties, bewegingen en onafhankelijke burgers, die ernaar streven uitdrukking, inspiratie en kracht te geven aan de authentieke volkse beweging doorheen initiatieven van zelforganisatie.
Wij willen de stem worden van diegenen die vandaag geen stem hebben. Wij willen de kracht worden van diegenen die vandaag krachteloos zijn. We willen een politiek en sociaal front op gang brengen dat de sociale alliantie – van werkende mensen, werklozen, boeren, zelfstandigen, stedelijke kleine en middelgrote ondernemingen, intellectuelen en kunstenaars – kan vertegenwoordigen in een gemeenschappelijke poging om een nieuwe weg voorwaarts te vinden voor de Griekse samenleving.
In deze poging zal er geen ruimte zijn voor monolithische logica, noch voor het zelf uitgeroepen ‘groot gelijk’. Een grote verscheidenheid aan sociale gevoeligheden, aan politieke tradities en aan ideologische voorkeuren, zullen allemaal hun plaats hebben. Het is een voorwaarde voor de overleving van dit front dat het democratisch functioneert, geconcentreerd is rond de activisten zelf, rond hun eisen en rond de antwoorden die zij zelf voorstellen.
De krachten, activisten, mannen en vrouwen die deelnemen aan Volkseenheid, zijn allemaal verbonden door een krachtige politieke overeenstemming om te komen tot een onmiddellijke, leefbare oplossing voor de tragedie van de memoranda; een oplossing die zal werken in het voordeel van de volksklassen en in het nadeel van het grootkapitaal; een oplossing die Griekenland zal bevrijden van de dodelijke leenheerschappij van de imperialistische centra.
Wat ons verenigt, is een gemeenschappelijke zoektocht, langs verschillende wegen, naar een nieuwe samenleving; vrij van de knellende banden der uitbuiting en van elke vorm van onderdrukking, een samenleving van solidariteit, rechtvaardigheid en vrijheid, op weg naar het socialisme van de 21ste eeuw.
Onmiddellijke maatregelen om te ontsnappen aan de sociale ramp
Het simpele onmiddellijke doel van Volkseenheid is de schepping – door de sociale bewegingen en hun massale, politieke actie – van de voorwaarden om te komen tot een radicale, alternatieve oplossing voor de ramp van de memoranda.
De grote lijnen van zo’n alternatieve weg werden reeds uitgetekend door talrijke linkse groepen, radicale bewegingen en progressieve geleerden. De alternatieve oplossing die wij omarmen, streeft ernaar antwoorden te geven op alle cruciale problemen van de economie, de samenleving, de staat en de buitenlandse politiek. Uiteraard is dit niet beperkt tot de monetaire politiek, zoals wel eens beweerd wordt door bedriegers en beledigers die steevast sprekers over een “drachme-lobby”.
Het probleem met deze alternatieve voorstellen is niet de veronderstelde “technische” onvolmaaktheid, maar wel het gebrek aan politieke voorbereiding: met name het feit dat deze alternatieve voorstellen niet voldoende bediscussieerd werden onder de mensen en in de sociale organisaties (zoals had moeten gebeuren). Met andere woorden: dat deze alternatieve voorstellen al te zeer onduidelijk bleven voor diegenen die ertoe geroepen zijn om een harde strijd te voeren tegen kolossale gevestigde belangen, wat nodig zal zijn om ze uit te voeren.
Wij zijn van plan deze kloof onmiddellijk te dempen, door het voeren van een grote campagne van publieke dialoog, in verzet tegen diegenen die van plan zijn een nieuw “idionymon” op te leggen (naar een wet uit de jaren ’30 die politieke dissidentie verbood); tegen diegenen die deze “verboden” discussie willen diaboliseren en bestraffen.
De onmiddellijke noodmaatregelen die genomen moeten worden om de weg voorwaarts te openen zijn:
- Afschaffing van de sociaal en economisch ruïnerende memoranda en van de bijhorende koloniale leenovereenkomsten die onze toekomst hypothekeren.
- Opschorting van de terugbetaling der schulden – waarvan de onhoudbaarheid erkent wordt (vanuit hun eigen standpunt zelfs door het Internationaal Monetair Fonds) – met het oog op het bekomen van een algemene annulering van de schuld of toch ten minste van het grootste deel ervan. De opschorting van de betalingen zal begeleid worden door politieke en juridische acties op internationaal niveau, waarbij gebruik zal gemaakt worden van de bevindingen van de Waarheidscommissie van het Griekse Parlement over de Griekse Schuld.
- Los van deze internationale actie, maar parallel ermee, zal onmiddellijk en nadrukkelijk de terugbetaling van Duitse schulden aan Griekenland geëist worden, via politieke, juridische en druk van onderuit. Het gaat met andere woorden om de terugbetaling van de Griekse lening aan Duitsland in het tijdperk van de Bezetting, van herstelbetalingen aan de slachtoffers en van compensaties voor de vernietiging door de wreedheden van de Nazi’s.
- Een onmiddellijke stop aan de soberheid en invoering van een politiek van herverdeling van de sociale rijkdom in het voordeel van werkende mensen en op kosten van de oligarchen. Speciale aandacht is nodig voor de sociale lagen die het meest getroffen worden door de crisis, via inkomenssubsidies en een verhoging (stap voor stap) van het minimumloon en van de minima in zake pensioenen en werkloosheidsuitkeringen, samen met het veilig stellen van de dekking voor medische hulp en medicijnen en van basisbehoeften voor iedereen (elektriciteit, water, verwarming).
- Meer in het algemeen, moet er steun komen voor lonen en pensioenen en voor sociale uitgaven om te voorzien in vrij openbaar onderwijs, volkse gezondheidszorg en cultuur. Graduele loonsverhogingen zullen worden aangemoedigd, in lijn met graad van economische groei. Bestraffende belastingen en andere maatregelen – die voortvloeien uit de memoranda – tegen boeren en zelfstandigen zullen worden ingetrokken. De Algemene Eigendomsbelasting zal worden afgeschaft, terwsijl een nieuw belastingsysteem zal worden ingevoerd dat alleen zeer grootschalige onroerend goed zal treffen.
- Banken zullen worden genationaliseerd en hun werking zal worden onderworpen aan een systeem van sociale controle, met waterdichte garanties voor het spaargeld van de gewone mensen. Het nieuwe, genationaliseerde banksysteem – bevrijd van het toezicht door de Europese Centrale Bank (ECB) – zal de levensnoodzakelijke kwijtschelding onderschrijven van schulden voor gezinnen die uitgeput zijn door de crisis en zal de evenzeer noodzakelijke kredieten garanderen voor kleine en middelgrote ondernemingen die bedreigd worden met sluiting. Met dit doel voor ogen zullen de activiteiten van de Agrotiki Trapeza (Bank voor de Landbouw) en van de Tachydromiko Tamieftirio (Spaarbank van de Post) opnieuw opgestart worden. Tegelijk zal er een diepgaand onderzoek geopend worden naar de onzuivere kredieten die eerder toegestaan werden aan monopoliegroepen, zonder voorbij te gaan aan de belastingontwijking van sommigen, wat bekend werd via verschillende lijsten, zoals de “lijst Lagarde”.
Economische reorganisatie en culturele wedergeboorte
Tegelijk met deze noodmaatregelen, die direct zuurstof zullen geven aan de economie en aan de gewone mensen, zullen radicale hervormingen gepromoot worden om het failliete ontwikkelingsmodel te veranderen en om de maatschappelijke krachtsverhoudingen om te buigen in het voordeel van het volk en in het nadeel van de oligarchen van het misdadige kapitalisme.
- Radicale verandering in de arbeidswetgeving, met herstel van de collectieve arbeidsovereenkomsten, met vrijheid voor collectieve onderhandelingen, verbod op de onrechtvaardige behandeling van personeel door hun patroons, meer strikte beperkingen op en ontrading van ontslagen, activering en versterking van de arbeidsinspecties. Een publieke, sociale en versterkte Dienst voor Arbeidsvoorziening, samen met de afschaffing van interimkantoren.
- Oprichting van een permanent, sociaal rechtvaardig en herverdelend belastingsysteem, zodat de lasten van de crisis eindelijk gedragen kunnen worden, niet door de gebruikelijke lastdieren, maar wel door de bezittende klassen.
- Een einde maken aan de roofzuchtige privatiseringen van bedrijven, netwerken en infrastructuren (het Publieke Elektriciteitsbedrijf, aardgas, havens, luchthavens, vastgoed van de publieke sector, enz.). Onmiddellijke afschaffing van het Fonds voor de Ontwikkeling van Belangen van de Helleense Republiek. Deprivatiseren, zonder schadeloosstelling (behalve voor kleine aandeelhouders), van het publiek bezit dat verkocht werd aan het privaat kapitaal, met annulering van de illegale en ongrondwettelijke beslissing tot verkoop. Nationalisatie, reorganisatie en herlancering onder een systeem van arbeiders- en sociale controle van alle strategische bedrijven, netwerken en infrastructuren die een rol als economische bolwerken zullen toegekend worden. Doel hiervan is om snel te komen tot economische heropleving, wat de positie van werkende mensen ten goede zal komen, terwijl tegelijk ook het milieu beschermd zal worden.
- Reorganisatie van de vernietigde nationale gezondheidszorg e van openbare hospitalen, met instelling van een eerste klas gezondheidssysteem met hoge kwaliteit, toegankelijk voor allen, zowel in de steden als op het platteland.
- Een politiek die omgaat de culturele achteruitgang aanpakt, door het publieke karakter van de culturele instellingen vrijwaart en zorg draagt voor universele toegang het scheppen van cultuur voor alle lagen van de bevolking. Publieke ondersteuning voor elk creatief initiatief dat uitgaat van kunstenaars en van de burgers zelf.
- Heropbouw van de economie en de productie met nadruk op een verschuiving van (a) consumptie van geïmporteerde goederen naar (boven alles) industriële en landbouwproducten van hoge kwaliteit en (b) van inkrimping van de arbeidskosten naar groei van de toegevoegde waarde. Ons doel, in laatste instantie, is een overgang te bewerkstelligen van een ontwikkeling ten dienste van de uitbuiters van de arbeid en van de natuur, naar een ontwikkeling die draait omheen de producenten van sociale rijkdom en die gesteund wordt door hun kennis, ervaring, vindingrijkheid en creativiteit. Daarvoor is – naast een duidelijke ecologische dimensie – een politiek nodig van democratische centrale en regionale planning, met deelname en gezamenlijke beslissingsmacht van lokale gemeenschappen.
- Gulle financiering van openbaar, vrij onderwijs en onderzoek, wat – naast al de rest – een minimale voorwaarde is voor een productieve ommezwaai naar een nieuw en efficiënt sociaal model.
- Een essentieel onderdeel van de economische heropbouw zal het versterken zijn van de ‘derde’ sector (naast de overheids- en private sectoren); de sector van de sociale economie (coöperatieven, zelfbeheerde bedrijven die door hun eerdere eigenaars in de steek zijn gelaten, solidariteitsnetwerken, enz.). Gulle financiering – doorheen staatsmechanismen en doorheen het publieke banksysteem – is daartoe onmisbaar.
- Een politiek van solidariteit en menslievendheid voor vluchtelingen en economische migranten. Wij zullen ons actief verzetten tegen elke vorm en elk voorbeeld van xenofobie en racistisch gedrag – waarvan het fascistische Gouden Dageraad het meest extreme geval is – aangezien dergelijk gedrag ertoe neigt de sociale oorlog van het Kapitaal om te vormen tot een etnische “burgeroorlog” in de rangen van de Arbeid. Wij bestrijden de imperialistische oorlogen die het vuur aanblazen van het vluchtelingen- en migratieprobleem. Wij eisen van de Europese Unie de steun die zij in dit opzicht verschuldigd is aan ons land en aan de andere “frontlijnstaten”, terwijl we tegelijk blijven aandringen op de afschaffing van de Dublin II regelgeving die Griekenland omvormt tot een gevangenis voor immigranten.
Uittreding uit de monetaire gevangenis van de Eurozone
Het is voor ons volstrekt vanzelfsprekend dat de opzegging van de memoranda op zichzelf – en meer nog van de radicale structurele veranderingen die we hebben beschreven – krachtig verzet zal uitlokken van de dominante machten in de Europese Unie. Zij zullen onmiddellijk alles doen wat zee kunnen, om onze inspanningen te verstikken, daarbij gebruik makend van de Europese Centrale Bank en haar simpele instrument: het afsnijden van de liquiditeit voor de banken. We hebben dit reeds ondervonden in de afgelopen zes maanden, zelfs met de meer gematigde politiek van de regering van Syriza-ANEL.
Daarom zal de vraag naar een uittrede (“exit”) uit de Eurozone en van een breuk met de neoliberale politiek en keuzes van de Europese Unie op de agenda geplaatst worden. Niet als het product van een ideologische obsessie, maar wel in de termen van een gegrond politiek realisme. Temeer daar de Europese Unie en de Eurozone een steeds meer reactionair en antidemocratisch traject aan het volgen is.
De met bitterheid opgedane ervaring van de laatste maanden heeft zelfs voor de grootste sceptici onthuld dat de dominante krachten van de Europese Unie geen “bondgenoten” en “partners” zijn. Zij zijn slechts financiële chanteurs en politieke huurmoordenaars die niet aarzelen een heel volk op te zadelen met de meest meedogenloze vorm van collectieve bestraffing wanneer de beslissing van dit volk hen niet uitkomen.
Het verkrijgen van monetaire soevereiniteit en het instellen, op een nieuwe democratische, sociale en op ontwikkeling gerichte basis, van een nationale munt, is geen doel op zichzelf. Hert is slechts een van de noodzakelijke instrumenten voor de totstandkoming van de radicale veranderingen die we hebben uiteen gezet en waarvoor – inderdaad! – de uiteindelijke garantie niet bestaat uit de munteenheid, maar wel uit de strijd van de volksklassen.
Wat de onvermijdelijke moeilijkheden van de eerste maanden ook mogen zijn, niets rechtvaardigt de opstelling van de Cassandra’s die een dergelijke stap gelijkstellen met economische rampspoed en nationale teloorgang. In de loop van de 20ste eeuw zijn negenenzestig monetaire unies op deze planeet in elkaar gestort zonder dat dit het einde van de wereld veroorzaakte. De introductie van een nationale munt als een voorwaarde voor de totstandkoming van een progressief programma van wederopbouw en van de weg voorwaarts, is niet enkel een leefbare optie; het is ook een optie van hoop, met de mogelijkheid om het land te lanceren naar een nieuw ontwikkelingstraject.
Wij zijn niet nostalgisch naar het kapitalistische Griekenland van de drachme. Wij weten dat de situatie van ons land voor de Euro niet bepaald een paradijs was voor de uitgebuite klassen. De dertien jaar die we geleefd hebben onder de Euro waren echter niet veel beter. De eerste zeven jaren waren, voor sommige delen van de bevolking, een uitgerekte consumptie-zeepbel, gedragen door het gebruik van kredietkaarten en steunend op de gecumuleerde ruïnes van de productieve basis van het land. De volgende zes jaar brachten het abrupte einde van de consumptie-zeepbel en de ondergang in de hel van de memoranda, met geen uitzicht op licht aan het einde van de tunnel. Het is tijd om over te gaan tot een emancipatorische exit.
Het verwerven van monetaire soevereiniteit, met het losmaken van de Bank van Griekenland van de Europese Centrale Bank; een Bank van Griekenland die aansprakelijkheid is tegenover de regering, het publiek en de sociale meerderheid en die belast is met de uitgifte van een nationale munt, zal ons voorzien met de nodige liquiditeiten voor de economie, zonder de eerloze lasten van de leenovereenkomsten.
Dit zal ons in hoge mate helpen bij het versterken van de export, het beperken en gradueel vervangen van geïmporteerde goederen door lokale producten, het herstarten van de productieve basis van het land en van de toeristenstroom. Het zal het scheppen van jobs bevorderen doorheen een programma van noodzakelijke productieve, openbare investeringen, ontwikkelingsinitiatieven van de grote bedrijven in publieke handen, steun voor de sociale sector van de economie en herstel van het krediet voor kleine en middelgrote ondernemingen. Afschaffing van de onrechtvaardige belastingen en andere lasten die – louter om een ondraaglijke schuldenlast te onderhouden – opgelegd werden op gezinnen met lage inkomsten zullen de vraag aanjagen en de ontwikkeling stimuleren.
Samengevat gaan we een speciaal plan voor Griekenland voorstellen en ter discussie leggen: een plan dat een radicaal, progressief programma met een nationale munt wil doorvoeren.
Een gelijke plaats voor Griekenland in de wereld van vandaag
Uittrede uit de economische gevangenis van de Eurozone betekent niet nationale autarchie en internationaal isolement, zoals onze tegenstanders beweren. Integendeel, door scheep te gaan voor een nieuwe koers van radicale verandering kan het Griekse volk een baken van hoop aanbieden aan andere volkeren van Europa en de wereld, door in te staan voor noodzakelijke verbanden, wederzijdse ondersteuning en bondgenootschappen.
De alternatieve weg voorwaarts die wij voorstellen, zal Griekenland enkel haar ketenen kosten: de verplichtingen die haar terugbrachten tot de status van Europees en Atlantisch vastgoed. Deze weg zal integendeel het Griekse potentieel bevrijden, waardoor wederzijds voordelige verhoudingen tot stand kunnen komen met alle landen die haar soevereiniteit en haar besluit respecteren om vriendelijk te zijn tegenover alle volkeren van de wereld, zonder in dienst te willen staan van welke grootmacht ook.
Wij streven naar een nieuwe, onafhankelijke, multidimensionale politiek voor internationale verhoudingen en dit in de domeinen van energie, economie en politiek. Internationale verhoudingen die niet gevangen zijn in het keurslijf van de Europese Unie. Wij streven een energiepolitiek na van samenwerking in de zone van de Middellandse Zee, de Balkan en het Midden-Oosten. A politiek die gebruik zal maken van de nieuwe mogelijkheden voor wederzijds gunstige samenwerking met de opkomende economieën van de BRICS-landen, Latijns-Amerika en andere regio’s in de wereld.
We zijn gekant tegen de nieuwe “Koude Oorlog” en tegen een nieuwe verdeling van Europa door het opbouwen van nieuwe muren tegen Rusland. Wij verzetten ons tegen de imperialistische opties en het militaire avonturisme van de NATA. Wij zijn toegewijd aan de uittrede uit deze coalitie, een oorlogsmachine die staten doet desintegreren, volkeren tiranniseert en de bredere geografische boog van onze regio destabiliseert, van oostelijk Oekraïne tot het Midden-Oosten. We voeren campagne voor de terugtrekking van de Amerikaanse NATO-basissen, voor de niet-deelname van Griekenland in welke imperialistische organisatie ook.
Om de problemen in de Grieks-Turkse relaties aan te pakken – problemen die veroorzaakt werden door de eisen van de Turkse regeringen – zoeken we een vreedzame dialoog aan te gaan, op basis van een geloofwaardige toepassing van internationale overeenkomsten, het internationaal recht en in het bijzonder het Zeerecht.
We zijn totaal tegen elke poging om de grenzen in onze regio te herzien. We verwerpen het opstoken van nationalistische, chauvinistische tendensen. We voeren campagne voor een rechtvaardige en leefbare oplossing voor Cyprus, op basis van de resoluties van de Verenigde Naties, voor een onafhankelijk Cyprus, zonder bezettingsmachten of buitenlandse basissen. We vinden het nodig de militaire samenwerking met Israël – bezetter in onze regio van buitenlands grondgebied – wordt stopgezet en dat de Palestijnse staat onmiddellijk wordt erkend. Wij verklaren ons solidair met de volkeren van de wereld die strijden voor vrijheid, rechtvaardigheid en zelfbeschikking.
Uittrede uit de Eurozone en toepassing van een radicaal alternatief programma met het georganiseerde volk als sleutelfiguur komt neer op een voorstel van conflict met de opties van de Europese Unie en haar ondemocratische supranationale agentschappen. Zeker vanaf het Verdrag van Maastricht, heeft het Europees integratieproject de neoliberale agenda gediend, de imperialistische breuklijnen van de dominante krachten versterkt en de volkssoevereiniteit ondermijnt.
In het licht van de onvermijdelijke aanvallen van het financiële kapitaal en hun politieke vertegenwoordigers, moet het volk klaarstaan voor het ergste. De vraag naar de Griekse uittrede uit de Europese Unie kan, de facto en op elk moment, op de agenda komen. In dat geval zullen wij het volk oproepen tot steun aan de toepassing van het progressieve programma waarvoor het gekozen heeft. De beslissing om al dan niet in de EU te blijven, zullen wij – zoals gebruikelijk in andere Europese landen – via een referendum voorleggen aan het volk.
In elk geval betekent een uittrede uit de Eurozone en een breuk met de nauwe begrenzingen van de EU geen isolatie van Griekenland in de Europese omgeving. We zullen onszelf nadrukkelijk richten tot de andere volkeren, de sociale bewegingen en de progressieve krachten van de lidstaten der Europese Unie, met wie wij verbonden zijn door langdurige economische, politieke en culturele banden. Wij willen bijdragen tot de totstandbrenging van een pan-Europese beweging rond doelstellingen die impliciet in het gemeenschappelijk belang zijn van werkende mensen, los van hun nationaliteit.
Een hoogtepunt in de reactionaire omvorming van de EU is het Transatlantisch Partnerschap voor Handel en Investeringen (TTIP) dat momenteel in voorbereiding is. Het is een overeenkomst die publieke goederen (water, onderwijs, gezondheid, enz.) onderwerpt aan multinationale ondernemingen, dat de deuren weid open zet voor genetisch gemanipuleerde voedingsmiddelen en dat ter zelfde tijd elk spoor – dat limieten zou kunnen instellen op de aansprakelijkheid van investeerders – van arbeidersrechten en van nationale soevereiniteit afschaft.
We zullen alle kracht waar over we beschikken, samen met de progressieve bewegingen in Europa, aanwenden om de ratificatie van dit monsterlijke verdrag te verhinderen.
Democratie overal, volksmacht
Een onmisbaar onderdeel van ons alternatieve voorstel is de radicale omvorming van de straat, het gerechtswezen en de publieke administratie. De meest dringende maatregelen zijn in dit opzicht het herstel en de uitbreiding van de democratische vrijheden, van arbeidsrechten tot het betogingsrecht; de ontmanteling van de “oproerpolitie”; meer in het bijzonder een veralgemeende confrontatie met de mechanismen tot repressie van de “binnenlandse vijand”; democratisering en doorzichtigheid op het terrein van de massamedia en een besliste opstelling tegenover corruptie en gevestigde belangen.
Tegelijk zullen we de rol en de koers herbekijken van “onafhankelijke overheden” in sleutelsectoren, welke verband houden met de controle van het banksysteem, de telecommunicatie, energie, informatie, enz. Natuurlijk zullen andere onafhankelijke overheden die een nuttige sociale rol kunnen spelen, zoals ASEP, de Hoge Raad voor de Werving van Overheidspersoneel – behouden blijven en versterkt worden, met verbetering van hun doorzichtigheid en van de sociale controle.
Wij zullen bovendien een diepgaande sociale bevraging opstarten voor een herziening in de diepte van de Grondwet en van het politiek systeem en dit doorheen de nieuwe Grondwetgevende Vergadering (Constituante), die zal voortkomen uit daartoe uitgeroepen verkiezingen. Een centrale doelstelling van deze nieuwe Grondwetsherziening zal het scheppen zijn van een nieuwe, veel meer geavanceerde democratie, die representatieve en directe democratie moet samenbrengen, door te voorzien in een betekenisvolle ruimte voor volksinitiatieven en zelfactivering, volksparticipatie en directe beslissingen door het volk, gebaseerd op internationaal erkende “best practices” en ervaringen.
Voor ons is regeringsmacht geen doel op zichzelf. Die macht is ondergeschikt aan het meer algemene doel om politieke macht te verwerven voor een bredere, volkse alliantie. Die macht dient slechts een programma van onmiddellijke uittrede uit de huidige impasse. Een uittrede die kan worden opgelegd door een regering die steunt op de macht van het georganiseerde volk en hun eigen specifieke instellingen, in de arbeidersbeweging, in de jeugdbewegingen, in lokale en ecologische bewegingen, in bewegingen van solidariteit, in vormen van zelforganisatie.
Uitvoering van zulk een programma heeft de potentie om – vanuit een socialistisch perspectief – de voorwaarden te scheppen voor een nieuwe weg voorwaarts voor de Griekse samenleving.
