Deze maand, van 4 tot 19 oktober, marcheerden in Israël tienduizenden moslima en joodse vrouwen samen door het land in een mars voor vrede. De mars werd georganiseerd door “Vrouwen strijden voor vrede”. Ze liepen vijftien kilometer per dag, totdat ze bij het huis van premier Netanyahu in Jeruzalem waren gekomen. Onderweg hielden ze halt om met de bevolking over het doel van hun mars te spreken.
Vrouwen strijden voor vrede” is 25 november 2014 na de Israëlische oorlog tegen Gaza opgericht. De mars is gehouden in het kader van een grote vredescampagne. Eregaste van de mars was Leymah Gbowee, één van de drie Liberiaanse vrouwen die de Nobelprijs kregen voor hun aandeel in de strijd voor de beëindiging van de burgeroorlog in hun land.
Eén van de deelneemsters, Galia Golan, schreef na afloop van de mars: “Het was heet, maar ook zeer ontroerend al die tienduizenden Palestijnse en Israëlische vrouwen van alle leeftijden en met verschillende achtergrond. Het was een injectie met hoop die we hier zo dringend nodig hebben”.
Netanyahu, geen man van vrede
Zal Netanyahu aan hun verlangen naar vrede tegemoet komen? Dat is hoogst onwaarschijnlijk. Netanyahu is geen man van vrede, maar een man van onrecht en geweld. Hij is het opperhoofd van een apartheidsregime, de leider van de Israëlische regering, waarin Lieberman minister van Defensie is, een man die het liefst alle Palestijnen het land uitzet.
Hij is de voorman van hen die dagelijks het leven van de Palestijnen onmogelijker maakt, die voortgaan met de inperking van de leefruimte van de Palestijnen, hun grond stelen, die hun huizen opblazen, hun kinderen in een gevangenis opsluiten, buitenlandse activisten verhinderen levensmiddelen en medicijnen naar de twee miljoen mensen te brengen die daarop zitten te wachten in het concentratiekamp Gaza. En dat alles gebeurt onder het mom van verdediging van de veiligheid van de staat Israël.
Letter P
Hoe lang duurt het nog, totdat de Palestijnen met een letter P op hun kleren moeten rondlopen? Het is onbegrijpelijk dat Joden die in het verleden zo vreselijk geleden hebben van geweld, discriminatie en alle denkbare en ondenkbare misdaden, in staat zijn het Palestijnse broedervolk zo schandelijk te behandelen. De Palestijnen zijn niet schuldig aan de Holocaust.
Waarom wordt er dan op hen voor die Holocaust wraak genomen? Is Auschwitz vergeten, Sobibor, Buchenwald, Ravensbrück, Dachau en al die andere holen van de hel waar joden gestorven zijn, van honger, door ziekten of in een gaskamer? Biedt de haat meer bescherming dan de veertien onderzeeërs en de atoombom die Israël bezit?
Bewapening is religie geworden in Israël, niet vrede en saamhorigheid. Desondanks zijn er tienduizenden vrouwen die garant staan voor de toekomst. Een toekomst van de staat, waarin alle mensen als gelijkwaardige burgers zullen leven. In vrede en zonder haat.
Noot:
1) Afbraak van huizen. Sinds het begin van 2016 hebben Israëlische autoriteiten op de West Oever van de Jordaan 252 huizen van Palestijnen laten afbreken. Daardoor werden 1062 mensen dakloos waaronder 553 kinderen. Tussen 1 januari 2004 en 31 augustus 2016 zijn in Oost-Jerusalem 641 huizen van Palestijnen afgebroken Er werden 2358 mensen dakloos waaronder 1297 kinderen. (Gegevens van het mensenrechten instituut B’Tselem)
Maurice Ferares is overlevende van de Holocaust.
