Ondanks het zeer gure weer namen ongeveer 20 000 mensen deel aan de Grote Parade van Hart boven Hard en Tout autre Chose. Een hartverwarmend en welverdiend succes.
Vele tientallen organisaties uit het brede middenveld zoals dat heet, vooral uit Vlaanderen, maar ook uit Franstalig België, van Chiro en Scouts tot armenverenigingen, van de de vereniging van Vlaamse bibliotheken tot mensen zonder papieren in actie, maar ook de vakbonden, verschillende politieke partijen (we zagen delegaties van Groen, Ecolo, de PS, sp.a en Jongsocialisten, PVDA, LSP, Rood, Podemos, Syriza, de SAP-LCR,…), en vele gewone boze burgers, hadden duidelijk zeer stevig gemobiliseerd. De organisatoren hadden de politieke organisaties wel gevraagd discreet aanwezig te zijn. Maar de grootste verdienste gaat natuurlijk naar Hart boven Hard zelf als beweging, “naam”, en “idee” dat duidelijk de geesten en de harten van velen beroert.
Het moge nogmaals duidelijk zijn: als 20 000 mensen op een zondag door de gutsende regen lopen tegen het rechts beleid, na dikwijls ook al maanden lang in actie te zijn met de vakbonden, zit het ongenoegen over het asociale, antidemocratische rechts beleid, diep, zeer diep, net als de verzuchting naar een alternatief dat de belangen van de grote meerderheid van de bevolking verdedigt. Iets wat ook Wouter Hillaert, woordvoerder van Hart boven Hard in zijn slotspeech goed tot uitdrukking bracht.
De vakbondsleidingen van zowel ACV als ABVV trekken hieruit ook best enige conclusies: als ze denken dat ze na de Grote Parade als voorlopig nieuw orgelpunt van de mobilisaties, met een week op zijn zacht gezegd halfslachtig aangepakte acties en betogingen een voorlopig eindpunt kunnen maken aan de mobilisaties en het “tweede actieplan”, vergissen ze zich. Het sociaal verzet zal zich niet zo makkelijk laten indammen, en andere uitdrukkingswijzen zoeken.
Wil de vakbeweging haar centrale plaats in dit sociaal verzet blijven houden, en haar rol als belangenverdediger van de werkende bevolking, de gewone mensen, blijven spelen, dient dan ook dringend werk gemaakt te worden van een echt nieuw actieplan, in gemeenschappelijk front, dat de beweging opnieuw eenmaakt en perspectieven biedt.
Een foto-reportage (foto’s Rafik Khalfaoui, Guy Van Sinoy en Peter Veltmans)
