De discussie over werkbaar werk is een belangrijke discussie. Door het verhogen van de pensioenleeftijd, afbouw van brugpensioen (SWT) en inperken van het tijdskrediet is er een echt probleem gecreëerd. Er is een sterk verhoogd ziekteverzuim en een verhoogd aantal mensen met burn-out. Hierdoor ontstaan er ernstige problemen in de organisatie in de bedrijven.
In de plaats van de oorzaken van het probleem aan te pakken, namelijk bovenstaande maatregelen stelt Kris Peeters een aantal nep-oplossingen voor. Een daarvan is het bekijken van de 38 urenweek op jaarbasis. Wat houdt dit in? De wekelijkse arbeidsduur wordt bekeken in een vork, waarbij maximaal 45 uren per week mag gewerkt worden. Dit alles wordt omkleedt als een vorm van soepelheid voor de individuele werknemer: hij kan meer of minder werken als het voor hem goed uitkomt.
De realiteit is natuurlijk een andere: werknemers moeten langer werken als er veel moet geproduceerd worden en minder als er minder vraag is. Resultaat: minder betaalde overuren en meer flexibiliteit. Bijkomend voordeel voor de bedrijven: dit kan met een verlaagde bezetting en dus met minder volk gebeuren.
Een ander voorstel van deze UNIZO-militant: tot honderd overuren per jaar kunnen uitbetaald worden en moeten niet meer gecompenseerd worden. Buiten het feit dat er nu al veel overuren gedaan worden die niet gecompenseerd worden, en buiten het feit dat er nu al zeer gunstige regels bestaan om overuren fiscaal gunstig te maken, is duidelijk dat dit maar één doel heeft: elke syndicale controle op de overuren onmogelijk maken. Ook hier is het duidelijk dat dit niet zal leiden tot meer werkbaar werk maar zal leiden tot een hogere werkdruk op steeds minder werknemers.
In beide gevallen ontpopt de heer Peeters zich tot wat hij uiteindelijk altijd geweest is: de woordvoerder van UNIZO die in de regering gestapt is. Hetzelfde UNIZO waarvan de oorlogsburgemeester van Antwerpen altijd gezegd heeft dat het zijn echte baas is.
Dit neemt uiteraard niet weg dat er een echt probleem is met werkbaar werk. Een aantal maatregelen die hier wel iets aan kunnen veranderen:
– Het ongedaan maken van alle maatregelen van deze en vorige regering die werknemers verplichten om langer te werken dan ze aankunnen: geen pensioenleeftijd op 67 jaar en terug mogelijkheden om vervroegd uit te stappen. Dit kan ook opnieuw jongeren aan het werk helpen.
– Het terug verruimen van de vormen van tijdskrediet, maar dan wel met verplichte compenserende aanwervingen. Hierdoor zou wel een werkbare loopbaan kunnen ontstaan, voor iedereen, jongeren en ouderen.
– Een duidelijke controle van de werknemers en hun vakbonden op de inhoud van de opgelegde taken. Enkel zij zijn in staat om te weten welke taken echt werkbaar zijn, en niet allerlei dure managers, die vaak geen enkele voeling hebben met de echte werkvloer.
– Een drastische arbeidsduurvermindering naar 30 uren per week, met bijkomende aanwervingen.Hiermee kan ook gewerkt worden aan de schande van de massale jeugdwerkloosheid.
Over dit alles moet ook echte syndicale controle komen. De werknemers en hun vakbonden moeten in staat zijn om dit alles goed in de gaten te houden en zo te voorkomen dat dit alles wordt uitgehold.
Uiteraard staat dit alles regelrecht tegen wat Kris Peeters al UNIZO-militant voorstelt. Hij spreekt voor zijn bazen. Wij kiezen uiteraard de kant van de werknemers, die nu al veel te hard gebukt gaan onder een veel te hoge werklast.
