Een recent rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie geeft aan dat Honduras het meest dodelijkste land op de planeet is met 103,9 moorden op 100.000 inwoners , dat is viermaal meer dan het regionale cijfer (28,5) en 15 keer meer dan het mondiale. (6,7)
Ook al trachten de Hondurese autoriteiten de cijfers van dit rapport te verdoezelen door een daling van het aantal moorden aan te geven van 86,4 op 100. 000 in 2011 naar 77 op 100.000 inwoners in 2013 blijven de mensenrechtenverdedigers wijzen op de impact van de groeiende militarisering van het land en haar openbare instellingen.
Bertha Oliva, coördinatrice van het Comité van familieleden van verdwenen gevangenen (COFADEH) en winnares van de mensenrechtenprijs Latijns Amerika in 2013 verzekert La Rel – UITA ervan dat dit niet alleen een terugkeer is naar het verleden maar ook aantoont hoe diep de crisis van de mensenrechten is binnen een context van een bijna gehele straffeloosheid in Honduras.
Staatsterrorisme
In het meest recente radioprogramma van COFADEH wordt er gesproken van een terugkeer naar het verleden en van een stijgende militarisering en straffeloosheid ? Wat is er aan het gebeuren in Honduras ?
De militairen blijven dezelfde als deze die de vele misdaden tegen de mensheid hebben begaan, ze hadden ze nooit meer uit hun kazernes mogen laten komen.
Ondertussen terug versterkt en in controle van verschillende staatsinstellingen stijgt niet alleen het niveau van straffeloosheid maar wordt ook het democratiseringsproces in het land erg bemoeilijkt , zeker met nog steeds aanwezige nasleep van de staatsgreep in 2009.
President Juan Orlando Hernández is ervan overtuigd dat hij door het tonen van bruut geweld via de aanwezigheid van de militairen in de straten positieve signalen uitzend van verandering. Maar wat we zien is juist een achteruitgang inzake burgerparticipatie , democratie en respect voor mensenrechten. Op dezelfde manier zien we hoe de militarisering van de openbare veiligheid, de creatie van nieuwe elitetroepen en de militaire politie terug vormen van mensenrechtenschendingen met zich meebrengen waarvan we dachten dat die in het verleden begraven waren zoals marteling, vooral van jongeren.
Heel deze situatie creëert een cultuur van angst en stilzwijgen van de Hondurese samenleving waardoor ook de verdediging van haar rechten met de dag moelijker worden.
Enkele dagen geleden heeft generaal Julián Pacheco de ministerportefeuille van veiligheid toegewezen gekregen. Is dit andermaal een signaal dat de politie in haar functies vervangen wordt door de militairen?
Het thema van de openbare veiligheid is al vervangen door deze van militaire intelligentie. Deze keer hebben werd er niet eens iemand aangeduid die al op pensioen was maar een militair die zich nog in de volle uitoefening van zijn functies bevind. Natuurlijk zal hij niet in dienst staan van de van de bevolking maar wel van president Hernandez.
Dit is een zeer grote achteruitgang van de demilitarisering van de Hondurese maatschappij waar we al tientallen jaren voor vechten. De militairen zijn dezelfde en hebben hun manier van het volk als vijand te zien nooit veranderd.
Met deze willekeurige beslissing wordt bevestigd wat wij zeggen : Honduras gaat naar de consolidatie van een verkleedde dictatuur als democratie en die gaat zeer pijnlijk, bloedig en lang zijn. We moeten blijven herhalen en veroordelen tegenover de wereld wat er aan het gebeuren is.
Wat is het doel dat president Hernandez achternajaagt door de militairen terug protagonist te maken?
Hij probeert zich hiermee als president te consolideren gedurende deze vier jaar en ook erna aan de macht te blijven. De militairen zijn een fundamenteel wapen om dit project te realiseren en dissonante stemmen met macht te controleren. Stap voor stap verliezen we alle democratische ruimtes om te blijven werken voor het behoud van het leven.
Met dit voor ogen probeert de huidige regering in het Hooggerechtshof enkele grondwetsartikelen te wijzigen die de presidentiele herverkiezing verbieden en sanctioneren. Wat is de positie van Cofadeh hierin?
-Het gaat hier over een politieke strategie van president Hernandez en de Nationalistische partij om langs de ene kant de Liberale Partij en partij Refundacion ( Libre ) uit te putten via een discussie zonder einde over het thema van de presidentiele herverkiezing en aan de andere kant aan de macht te blijven met de militairen in dienst van henzelf en niet in dienst van de natie . Vanaf nu bestaan er gewapende strijdkrachten die uitgerust zijn met economische en politieke macht en die de interesses behartigen van president Hernandez.
Au fond zijn wij niet tegen de presidentiele herverkiezing maar deze hervorming moet er komen via een zeer brede volksraadpleging en een Grondwetgevende Algemene vergadering ( Constituyente) die vanuit het volk zelf komt en als een echt nationaal project dat het gevoel en de eisen van de burgers verenigt.
De schijnheiligheid van de staatsgreepplegers
Vijf jaar geleden droeg het thema van de herverkiezing bij tot de staatsgreep . En nu zijn het dezelfde sectoren die deze staatsgreep veroorzaakten die deze veranderingen willen doorvoeren. ? Is dit alleen schijnheligheid?
We zien hier politici zonder scrupules die alleen persoonlijke belangen hebben en die Honduras zien als een privé-onderneming . De militarisering van het land, de strategieën om Libre te verdelen en de wil om aan de macht te blijven zitten hier achter. Maar nog dieper zit er ook een absolute haat tegen dát Honduras dat zich verzette tegen de staatsgreep .
De eerste week van december bezocht de Interamerikaanse Comissie van de Mensenrechten ( CIDH ) het land . Hoe evalueer je hun bezoek en het voorlopig rapport dat gepubliceerd werd?
Het rapport was zeer sterk en overtuigend. In een land dat zo gewond, verscheurd en hongerig naar rechtvaardigheid is liet de aanwezigheid van de CIDH toe dat de slachtoffers hun verhalen kwijt konden van vervolging, onderdrukking en totale verlatenheid door de openbare instellingen. De commissarissen konden ook de algemene straffeloosheid vaststellen alsook de instrumentalisering en collusie van het rechtssysteem met de economische en politieke macht en het bestaan van illegale gevangenissen.
Ik denk dat de CIDH alle nodige elementen heeft om te evalueren en zich overtuigd uit te spreken over de ontberingen die wij hier als Hondurezen moeten doorstaan.
Honduras verdwijnt uit het vierde hoofdstuk van het jaarrapport van de CIDH waar de landen staan die de mensenrechten schenden.
Sinds de staatsgreep van 2009 werd Honduras opgenomen in het vierde hoofdstuk, maar artikel 59 van het reglement van de CIDH legt vast dat wanneer er een bezoek “in situ” plaats vindt, dit land van de zwarte lijst verdwijnt. De CIDH volgt dus de procedure die vastgelegd werd in haar intern reglement.
Dit wil niet zeggen dat de praktijk inzake mensenrechtenschendingen in Honduras is veranderd, maar wel dat het de kans krijgt om niet te hervallen (cfr in een staatsgreep ). Spijtig genoeg moeten we vaststellen dat de overheid de cijfers van de statistieken van geweld verdoezelt.
Het Ministerie van veiligheid heeft juist cijfers te kennen gegeven die enorm verschillen van de cijfers van de WGO .
Ik ben ermee gestopt hier nog verder op in te gaan vanwege de grote verontwaardiging die ik voel bij de doden die een politiek steekspel zijn geworden.
De overheid beweert dat deze lagere tendens inzake moorden toe te wijzen is aan hun politiek van “de harde hand.”
Dit is een media-strategie die nog maar eens laat zien hoe ontmenselijkt deze regering is. Ik ben er zeker van dat ze resultaten en cijfers verbergt maar het ergste is dat we op een collectieve manier de betekenis van de waarde van het leven aan het verliezen zijn en dit op de onderhandelingstafel leggen. Niet in mijn ergste nachtmerries ga ik geloven dat “ de harde hand” resultaten kan geven… wat er bestaat is straffeloosheid en verberging van de waarheid en dat is beschamend.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de website van Rel-UITA. Nederlandse vertaling door Ellen Verryt.
