We schrijven 15 juli 2014… Het staakt het vuren tussen Palestina en Israël vandaag was een zeer kort liedje.
Het is 18u, er wordt een grote Palestijnse vlag op de trappen van het stadhuis van Genk gelegd, mensen stromen toe op het plein voor het stadhuis.
De manifestatie is naar verluidt ontstaan uit het warme hart van een jonge dame van Italiaanse afkomst en een handvol helpers. Slechts 5 dagen mobilisatie gingen er aan vooraf, maar het resultaat is een verrassend grote, kleurige groep van een 500-tal mensen van vele nationaliteiten en heel wat animo op het stadsplein.
Bij gebrek aan toestemming voor een geluidsinstallatie komen de speeches uit een klassieke megafoon, maar de sprekers lijken wel adem voor tien te hebben. Telkens weer onderbroken door het gescandeer geven ze een stem aan het onrecht waar het Palestijnse volk al decennia lang onder gebukt gaat. De onmenselijke kilte van het zionistisch geweld op onschuldige burgers, kinderen, … de horror van de genocide mede getolereerd door de internationale beleidsvoerders en machthebbers.
Ik hoor de mensen scanderen : Israël, terrorist! Netanyahu moordernaar! Free Palestina! En telkens weer : Allah ou akbar! Maar ook: Gaza vrij… geen politiek!
Telkens er een politiek figuur op het podium het woord neemt weerklinkt het opnieuw. Een beetje vreemd wetende dat de manifestatie mee georganiseerd werd door mensen van de PVDA. Maar toch: alle aanwezige politici tonen zich bescheiden, hoewel er druk moet gezet worden op het beleid en er eisen worden geformuleerd aan van de Belgische overheid.
Het gezicht van de lijsttrekker van de PVDA in de afgelopen verkiezingen verschijnt op het podium maar hij neemt het woord niet, hij staat gewoon in stilte zijn solidariteit te betuigen. Net als iedereen die hier in de eerste plaats als mens staat, solidair met Palestina en met de slachtoffers van de genocide. Er is op het hele plein geen enkele politieke vlag te bespeuren!
We horen dus sprekers “zonder naam”, o.a. een Marokkaanse activist, een Vlaamse katholieke priester, een vooraanstaand iemand van de vakbond, een jongen die een tekst voorleest geschreven door een jonge Turkse columniste, een imam, een gepensioneerde man, een activist uit Nederland, twee jonge moslima’s die tot boycot van producten uit Israël oproepen, een jongen van een jaar of 10 die een lied zingt over het leven in Gaza.
Ik zie een Italiaanse priester met een regenboogkleurige vlag zwaaien, ik lees het woord op de vlag: “pace”. De sprekers gaan door, ik raak de tel kwijt en de woorden ontglippen me, maar het gevoel en de beelden blijven hangen, vooral het beeld van de vele kinderen, … al die kindergezichtjes met gekleurde vlaggetjes op de wangen… wat kijken ze ernstig, vooral de al wat oudere kinderen!
Kindermondjes die mee de slogans scanderen, … een fiere jongen van een jaar of 12 op het podium heft zijn handen voor het gebed, de imam leidt in het Arabisch, het wordt iets rustiger op het plein… zelden zag ik een kind zo ernstig kijken! “Allah ou akbar … Free Palestina”, zie ik de jongen prevelen alsof zijn eigen leven er van af hangt!
Ik vraag me af welke stempel de deelname aan de manifestatie zal drukken op hoe deze kinderen de wereld waarin ze opgroeien zullen zien. Ik hoop van harte dat ze mogen meemaken dat de vrede waar ze vandaag hun wangen voor kleurden een realiteit mag zijn als ze groot zijn.
Ik hoop van harte dat ze naar Palestina kunnen reizen… vele jaren na vandaag, om er kinderen in vrede en veiligheid te zien spelen, kinderen van ouders wiens littekens dan langzaam helen kunnen…
De strijd voor vrede is een zware taak die op onze schouders rust, ik maak een vuist en roep: “Free Palestina!”
Foto’s Loesja Klimczak
