Vreemde toestanden in het Paritair Comité 330 van de federale gezondheidszorg. Zoals je kan lezen in het persbericht van BBTK was het vooral de Franstalige werkgeversorganisatie Santhea die tot het einde dwars lag. Resultaat: geen unanimiteit onder de werkgevers en dus geen ondertekening van de laatste te ondertekenen CAO.
Santhea, dat 48 % van de instellingen in Brussel en Wallonië beheert uit de niet confessionele non-profit (voornamelijk ziekenhuizen van de socialistische mutualiteiten) en non-profit dienstenzorg en de openbare sector, geeft op haar eigen site aan dat ze staan en gaan voor een “solidaire, vooruitstrevende en niet-dogmatische gezondheidspolitiek”. Waarvan acte.
Vreemd is dan ook in hun persbericht van 14 oktoberte lezen dat zij blij zijn dat de regering beslist had om een bijkomend budget van 14,245 miljoen € op tafel te leggen om de gelijkschakeling van de zorgkundigen tot het barema 1.35 te financieren. En dan komt het toppunt: “Deze beslissing van de regering zou moeten toelaten aan de vakbonden en werkgevers om vlug de CAO’s af te ronden waarbij door het weigeren te tekenen door de werkgevers een stakingsdreiging in de ziekenhuizen bleef doorwegen”. Hun onderhandelaars in het PC zeggen vervolgens diezelfde avond iets totaal anders dan wat hun persbericht zegt. Is Santhea Jekyll en Hyde, met een dubbelleven?
Even onrustbarend is de zin in het persbericht van BBTK dat de “vakbonden van hun kant grote toegevingen gedaan hebben om deze CAO te kunnen afsluiten”. Graag hadden wij geweten wat die “grote toegevingen” betekenen. Net als het “stuitende en onbeprijpelijke standpunt “van Santhea, volgens het persbericht van BBTK. Want wat de werknemers in de sector nu nodig hebben, is duidelijke taal.
