Een linkse activist in Parijs schreef deze overwegingen in de nacht van de aanslagen in Parijs.
Fragmenten
De mensen die gisteren stierven zijn de onzen.
Op het terras van een restaurant, in een café, op straat, in een concerthal.
De onzen.
Dood, omdat de moordenaars die besloten om in het hart van Parijs toe te slaan en, met als doel zoveel mogelijk slachtoffers te maken, in een menigte schoten.
Om half twaalf verschijnt Sarkozy op TV om te verklaren; ‘We zijn in oorlog’.
Voor deze keer, ben ik het met hem eens. Zij zijn in oorlog.
De Sakorzys, Hollandes, Valls, Camerons, Netanyahus, Obamas, jullie zijn in oorlog, jullie en jullie politieke bondgenoten, jullie en jullie vrienden die de multinationals bezitten.
En jullie hebben ons erin meegesleurd zonder ons maar om onze mening te vragen.
Afghanistan, Irak, Libië, Mali, Syrië… het aantal mensen dat protesteerde was niet altijd erg groot. We zijn er niet in geslaagd genoeg mensen ervan te overtuigen dat deze militaire expedities alleen maar meer instabiliteit, geweld en tragedie voortbrengen.
Daar, en hier.
Want de oorlog begon niet gisteren. Hij begon niet in januari met de moorden bij Charlie Hebdo en de koosjere winkel Hyper Cacher.
In januari schreef ik:
“Een van de oorzaken voor de schok die nu grote delen van de bevolking treft, inclusief linkse activisten, is de (her)ontdekking van deze waarheid; Ja, Frankrijk, is in oorlog. Een oorlog die niet altijd toegeeft er een te zijn, een oorlog die niet besproken wordt in parlementen of in de media en die in het algemeen niet besproken wordt in de publieke arena, een oorlog tegen vijanden die niet geïdentificeerd zijn, een asymmetrische oorlog, maar desalnietemin een oorlog. De recente moorden hebben dit op de meest brute wijze duidelijk gemaakt voor mensen die het niet zagen of het niet wilden zien, of die het waren vergeten. Frankrijk is in oorlog, oorlog eist slachtoffers, en de slachtoffers vallen niet altijd in het huis van de vijand.
Met wie is Frankrijk in oorlog? Volgens verschillende redeneringen en de media is het een oorlog tegen ‘internationaal terrorisme’, tegen ‘jihadisme’, tegen ‘fundamentalistisch barbarisme’, et cetera. Ik zal het hier niet hebben over deze vage labels en hun foutieve generalisaties, noch over de tegenstrijdigheden erachter (allianties gebaseerd op wankele geometrie, steun voor regimes die de ontwikkeling van ‘jihadisten’ steunen, deelname aan militaire interventies die dergelijke stromingen versterken et cetera). Het is voldoende om te benadrukken dat Frankrijk in wezen het voorbeeld heeft gevolgd van George W. Bush en de Verenigde Staten na 11 september 2001, ook al werd dit niet altijd hardop gezegd.
Al bijna 14 jaar is Frankrijk in oorlog zonder het te zeggen.”
Ik zie geen reden om hier iets aan te veranderen. Ik wil niet de slachtoffers en hun nabestaanden beledigen.
De emotie, de verontwaardiging en de pijn zijn vanzelfsprekend legitiem. En de daden van de moordenaars die afgelopen nacht honderden, duizenden levens ontwrichtten, kunnen niet goedgepraat worden.
Middernacht
ISIS eist de verantwoordelijkheid op. Klaarblijkelijk zijn ook zij in oorlog.
Volgens het persbureau Agence France-Presse verklaarde een ooggetuige in het Bataclan theater dat een van de moordenaars schreeuwde: ‘Het is de schuld van Hollande, het is de schuld van jullie president, hij had niet moeten ingrijpen in Syrië’.
Het is altijd mogelijk om de ogen te sluiten en te weigeren te luisteren. Het is mogelijk om verloren te raken in de depolitiserende mist over ‘blind terrorisme’ als een soort onbegrijpelijke natuurkracht.
Maar de moordenaars in Parijs zijn geen arme ‘dwazen’ die niet verantwoordelijk zijn voor hun daden, en evenmin zijn ze de marionetten van een of andere geheime dienst. In de uren en dagen die nog komen, zullen we meer te weten komen, maar er is geen twijfel dat de daders een profiel en boodschap zullen hebben die min of meer te vergelijken zijn met die van Said en Cherif Kouachi en Amedy Coulibaly, die de aanvallen in januari uitvoerden en waarover ik toen schreef:
“De moordenaars hebben een vertoog (zie hun interviews en video’s waarin ze spreken over Syrië en Irak, de misdaden tegen moslims door Frankrijk en de wereld in het algemeen et cetera); ze hebben hun eigen theorie; ze hebben organisaties die als referenties dienen (Islamitische Staat, Al Qaida op het Arabische Schiereiland). Ze geloven, op rationele wijze, in oorlog te zijn met Frankrijk, en, rationeel, geloven ze dat ze legitieme zelfverdediging uitoefenen. Zie de verklaring van Coulibaly: ‘Jullie vallen het kalifaat aan, jullie vallen de Islamitische Staat aan, dus vallen wij jullie aan. Jullie kunnen niet aanvallen zonder iets terug te verwachten.’”
Inderdaad, ISIS doet aan politiek. Het zijn moordenaars, maar ze zijn politiek.
En gisteren sloegen ze zeer, zeer hard toe.
Blind? Ja en nee.
Blind, want hun doelwitten zijn mensen die geen direct deel hebben aan deze oorlog, mensen wiens enige misdaad was dat ze op de verkeerde plek op de verkeerde tijd waren, mensen die als ze ergens anders waren geweest nog steeds onder ons zouden zijn.
Niet blind, want door op zo’n wijze toe te slaan zenden ze een boodschap: ‘Jullie land is in oorlog met ons en zolang als deze oorlog voortduurt zal niemand van jullie veilig zijn’.
Dit is politiek. Het is verwerpelijk, maar het is politiek.
We leven in een wereld die in oorlog is. Rusland, Frankrijk en de VS bombarderen Syrië. Saudi Arabië bombardeert Jemen. De Franse ‘operaties’ in Mali duren voort. Obama heeft zojuist aangekondigd dat Amerikaanse troepen niet zullen vertrekken uit Afghanistan.
Volgens de VN-commissie voor vluchtelingen waren er nooit eerder zoveel vluchtelingen en ontheemden als vandaag en er is geen reden om aan te nemen dat deze situatie snel beter zal worden.
Het totaal op dit moment is 128 doden. 128 te veel.
128 doden op 13 november 2015.
Dat is ongeveer het gemiddelde van het dagelijkse aantal slachtoffers in Syrië sinds maart 2011.
Inderdaad, bijna het dagelijkse gemiddelde; 250.000 doden sinds maart 2011, ongeveer 4500 doden per maand, bijna 150 doden per dag.
Dit verklaart misschien het een en ander voor een landgenoot die niet begrijpt waarom al meer dan vier en een half jaar lang Syriërs naar Europa vluchten. In Syrië vindt elke dag een 13 november plaats. En Assad, jullie nieuwe bondgenoot, draagt hier de hoofdverantwoordelijkheid voor omdat hij op brute wijze een vreedzame opstand onderdrukte.
We leven in een wereld in oorlog. En sommige mensen verdienen hier geld mee.
Wapenhandel: 2015 is een recordjaar voor Frankrijk
Frankrijk klopt zich op de borst omdat het oorlogstuig verkoopt aan Egypte. Frankrijk klopt zich op de borst omdat het oorlogstuig verkoopt aan Saudi Arabië. Frankrijk klopt zich op de borst omdat het oorlogstuig verkoopt aan de Verenigde Arabische Emiraten.
Maar Frankrijk is verbaasd, verontwaardigd en protesteert als het zelf een doelwit wordt.
Hypocrisie. Lafheid. Leugens.
Ze hebben de dolle, schuimbekkende honden losgelaten
Laurent Wauquiez, onder Sarkozy minister van Hoger Onderwijs, tweette: ‘Ik eis dat de 4000 die verdacht worden van terrorisme in gevangenkampen geplaatst worden #AttaquesParis’.
Lionnel Luca, conservatief lid van het parlement, tweette: ‘Vanavond is Parijs Beiroet. De logica van een stap op de weg naar Libanonisatie. We zullen een hoge prijs betalen voor onze lafheid in het aangezicht van communitarisme’.
Philippe de Villiers, conservatief lid van het Europarlement, tweette: ‘Verschrikkelijk drama in Parijs, dit is waar laksheid en de moskee-ificering van Frankrijk toe heeft geleid’.
We moeten deze uitspraken onthouden.
Om terug te keren naar wat ik in januari schreef:
“Elke repressieve, stigmatiserende of blinde reactie op de economische, politieke en sociale realiteit van Frankrijk in 2015 is niet alleen tot mislukken gedoemd maar, belangrijker, zal slechts een nieuwe stap op weg naar nieuwe moorden morgen zijn.”
Daar zijn we nu. Morgen bleek gisteravond te zijn.
Een uur ’s nachts
Jean-Christophe Cambadélis, de secretaris van Hollande’s Parti Socialiste, verklaart dat ‘Frankrijk is getroffen door een oorlogsdaad’.
Ze blijven het zeggen, blijven herhalen dat Frankrijk in oorlog is. Maar als ze dit zeggen willen ze nu benadrukken dat we ‘in oorlog zijn’, een oorlog waarin ze ons willen betrekken.
Nee. Veertien jaar van jullie oorlog hebben alleen maar meer geweld, tragedie en nieuwe oorlogen in de hele wereld gebracht.
Als Irak niet vernield was, had ISIS niet bestaan.
Paul Valéry, de grote negentiende Franse dichter, schreef eens: ‘Oorlog is een moordpartij van mensen die elkaar niet kennen voor het profijt van mensen die elkaar kennen maar elkaar niet doden.’
Hij had gelijk.
Het zijn altijd dezelfde mensen die de prijs betalen.
En als we dit willen stoppen, dan moeten we als we de schok te boven zijn gekomen, alles doen om deze onstuimige race naar algemene barbarij te stoppen.
Het is niet te laat. Er is nog tijd om iets anders te doen. Radicaal anders.
We kunnen hun eis ‘met ons of met de terroristen’ weigeren.
We kunnen de eis om ons te verenigen met de folteraars en oorlogsstokers, die elke dag een barbaarsere wereld voortbrengen, afwijzen.
We kunnen hun wereld, gebaseerd op uitbuiting, diefstal, geweld, onrecht, ongelijkheid en ellende afwijzen; in plaats daarvan zullen we naar voren komen met hen die we moeten verenigen.
Vecht voor een andere wereld, een wereld die niet alleen mogelijk, maar meer dan ooit noodzakelijk is.
Hou het hoofd koel en geef niet toe aan emotionele druk en shock.
Jullie kunnen me verwijten een dromer te zijn. Maar mijn dromen hebben nog nooit iemand gedood, in tegenstelling tot jullie ‘pragmatisme’.
Meer dan ooit moeten we ‘het onweerstaanbare’ weerstaan. Alleen zo kunnen we vooruit gaan.
Dus…nee, Cambadélis. Nee, Sarkozy. Nee, Hollande. ‘Wij’ zijn niet in oorlog.
Het is niet mijn oorlog, het is niet onze oorlog. Het is jullie oorlog.
En nog een keer, het zijn onze doden. Net zoals in Madrid in 2004, Londen in 2005, Egypte twee weken geleden, Beiroet deze week.
En overal waar jullie jullie terreur zaaien.
Jullie oorlogen, onze doden.
Jullie oorlogen – niet meer.
Julien Salingue is lid van de Nieuwe Antikapitalistische Partij (NPA) in Frankrijk, actief in de solidariteit met Palestina en auteur van La Palestine d’Oslo. Deze tekst verscheen op zijn blog. Vertaling: redactie Grenzeloos.
