In het heetst van de verkiezingscampagne bekruipt mij de vraag op basis van welke criteria de moedige en bewuste kiezer tussen de massa campagne informatie zich nog een gefundeerde eigen interpretatie kan vormen van wat er nu gezegd wordt. Hoe stel je als kiezer in vraag wat er op je afgevuurd wordt? Wat is de dieperliggende waarde van de welles-nietes, we-are-the-best argumentaties en hoe kan je die dieperliggende waarde ontdekken?
In mijn jarenlange praktijk als therapeute ben ik gewend om naar de aanleidingen achter de “voor de hand liggende oorzaken” te zoeken… zo ging ik ook op zoek naar de essentie van bepaalde verklaringen die in de arena van de verkiezingsstrijd geworpen worden.
Eentje in het bijzonder heeft mijn gedachten serieus bezig gehouden… de sp.a-reacties op het aankomende succes van de PVDA+ en de kleine linkse partijen.
Op een dag deed één van mijn hechte vrienden de uitspraak: “Ik hoorde dat de PVDA+ samen werkt met de NV-A … ik wist niet goed wat ik hoorde!” Reden voor deze uitspraak: de sp.a had gezegd dat een stem voor de PVDA+ de NV-A meer macht zou geven want het zou de sp.a verzwakken!
Nou, daar zat ik nu niet bepaald op te wachten! Wat gebeurde hier nu werkelijk? Wat was de draagwijdte van deze uitspraak?
Een stukje recente geschiedenis in een notendop:
- Het ABVV van Charleroi voelt zich niet zo goed meer bij het beleid van de PS met betrekking tot het lot van de “man op de werkvloer’ en roept op tot samenwerking en een alternatief ter linkerzijde van de PS. Onthoud: samenwerking.
- De PVDA -PTB (zoals ze in Franstalig België noemt) neemt die oproep mee ter harte, legt de onderlinge verschillen tussen hen en andere linkse krachten (waaronder de SAP) naast zich neer, opent haar lijsten voor bijkomende onafhankelijke kandidaten en de lijsten PVDA+ en PTB-Go! worden geboren. Er komt een samenwerking op gang vanuit een gemeenschappelijke bekommernis over het lot van de ‘kleine man’ die lijdt onder het juk van het neo-liberale beleid van de afgelopen 30 jaren. Onthoud: samenwerking.
De linkse kiezer wordt een sterke nieuwe optie geboden. De linkse beweging wordt versterkt door een frisse en dynamische wind die een keerpunt in de aftakelende sociale belangen in onze samenleving wil bewerkstelligen.
En dan komt het magische woord van de sp.a: al die inspanningen zouden de NV-A versterken!
Mij bekruipt het gevoel van een klein kind dat op Moederdag met een tekening voor mama komt aanrennen van “Mama, mama, kijk wat ik voor jou gemaakt heb” en die moeder zegt “pff… alweer meer rommel voor de vuilbak, daar zat ik nu niet op te wachten! Stout, stom kind!”
Hoe ver moet je als “socialistische partij” vervreemd zijn geraakt van je basis als je zo een uitspraak kan maken?!! Welke belangen ben je dan aan het behartigen, en ben je dan nog in staat om stil te staan bij de effecten van jouw handelingen op de kwetsbaarste mensen in de samenleving?
Misschien heb je net als de mama in het voorgaand voorbeeld het kind met het badwater weg gegooid en ben je blijven steken in een kille strijd om de macht van de sterkste, of om je eigen stoeltje wie weet … vragen waarop ik de antwoorden niet echt wil weten, vragen die mij met droefheid stemmen.
Hoe komt het dat in het algemeen belang van de sociale rechtvaardigheid in onze samenleving een zogenaamd “extreem linkse” (want dat wil men de kiezer toch doen geloven) kleine partij in staat is tot samenwerking met haar broertjes zoals de SAP, en waarom ziet een (zogenaamd linkse) regeringspartij dit niet als een versterking van haar rangen ter linker zijde en een welkom geschenk op de Moederdag der Verkiezingen, maar gooit de tekening die de PVDA+ met veel inspanning en bekommernis aan het maken is in de vuilbak van de NV-A !?
Wat is het verschil tussen de PVDA die bereid is een “+” te plaatsen bij haar naam ten voordele van het algemeen belang… en waarom komt een doorwinterde regeringspartij niet eens op het idee dat met een beetje open houding er misschien een samenwerking mogelijk is met de frisse linkse wind na de verkiezingen en dat dit net een versterking kan zijn van de eigen kracht en visie in het beleid. Waarom kan dit niet als een geschenk in eigen rangen gezien worden, maar wordt het weg gegooid in de vuilbak van de NV-A. Die lachen zich vast een kriek over zo veel verdeeldheid en terecht !
De vraag dringt zich op welk belang de sp.a op die manier probeert te behartigen… wat is er zo beangstigend aan een links versterkende wind voor een linkse partij… of is het kompas hier op hol geslagen en is het verschil tussen links en rechts zoekgeraakt…
Nog wat geschiedenis: 25 jaar geleden was ik zelf lid van de Jongsocialisten in mijn gemeente. We noemden ons ‘het geweten van de partij’, toen nog de SP. Een lokale burgemeester werd senator. Twee maanden na zijn aanstelling hadden we een gesprek tussen pot en pint.
Groot was mijn verontwaardiging toen hij me zei: “Ik heb zo veel jaren gestreden om in de Senaat te geraken en in de afgelopen 2 maanden ontdekte ik helaas een fundamentele waarheid: ons land wordt niet geregeerd door ons, de politici, maar door het kapitaal! Daar is niets aan te doen, de enige reden waarom ik mijn positie niet opgeef is het besef dat – als ik mij schik in wat het kapitaal op nationaal vlak van mij verwacht – men mij zal toestaan om op regionaal vlak nog een beetje goede dingen te kunnen realiseren. Ik heb te lang geknokt voor mijn positie als senator om die nu op te geven, ik blijf dus en troost me met die kleine dingen die ik regionaal kan doen.”
Verkiezingen anno 2014… 25 jaar later woon ik een debat bij waar Joke Onkelinx (ondervoorzitster sp.a) in een discussie over het eveneens neo-liberale (lees: kapitalistische) karakter van regeringspartijen in de afgelopen 30 jaar eerst de Zwarte Piet exclusief aan de NV-A doorschuift en uiteindelijk ter verdediging van haar partij aanvoert : “Maar wij doen regionaal toch heel wat goede dingen”!
Een déjà vu van grotesk formaat! En wat hebben jullie in die 25 jaar aan de heerschappij van het kapitaal op nationaal vlak dan gedaan vraag ik? Buiten het neoliberalisme exclusief op rekening van de NV-A te schuiven? Wie helpt er dan mee hun welbekende Calimero-imago op te bouwen? Als ik het niet zo druk had met strijden voor de werkelijke sociale belangen van de gewone man zou ik bijna de NV-A gaan verdedigen… en zo kan ik me invoelen in de verontwaardiging van iedereen die dit “elkaar de zwarte piet doorschuiven spelletje” doorziet.
Hoogste tijd voor een gezonde écht socialistische frisse wind – en voor mijn part mag je die extreem links, of zelfs communistisch noemen, het is inderdaad niet simpel om de waarde van pure wijn nog te onderkennen en het geen etiket “te straf!” op te plakken wanneer je door de jaren heen aan de verwaterde versies er van gewend raakte. Hoog tijd om versterking te bieden aan krachten waar de begrippen solidariteit en samenwerking hand in hand gaan met een opgestoken vuist tegen de verwatering van de sociale rechten in onze ‘welvaartsstaat’ die voor onze ogen dreigt te smelten als sneeuw onder de kapitalistische zon … al decennia lang.
Een wake-up call voor wie het bos nog tussen de bomen kan en wil zien … en een oproep om de krachten daar te bundelen waar ze wel nog verschil uit kunnen maken.
Een tip nog aan de kiezer: als je niet meer weet wat denken en je overrompeld voelt door de grote dosis verkiezingspropaganda vraag dan gerust maar raad aan je hart, en stel je hart de vraag waar je de meeste integriteit, verbondenheid en solidariteit kan voelen, en houd in je achterhoofd dat daar waar geld en kapitaal heerst de diepste menselijke waarden verloren gaan.
Dit heb ik helaas veel te vaak mogen zien, de gevolgen zijn triest, maar om met de woorden van Gaby Colebunders af te sluiten: strijd loont!
Daarom draag ik mijn strijdvaardig hart links!
Loesja Klimczak staat als kandidate voor de SAP op de Vlaamse Parlementslijst van PVDA+ te Limburg (13e plaats effectieven).
