De stad Kobane in Syrië, waarvan het grootste deel van de bevolking Koerdisch is, wordt al verschillende weken onmiddellijk bedreigd door Islamitische Staat (IS). Sinds het begin van het offensief van IS op 16 september 2014 zijn al meer dan 550 mensen omgekomen, waaronder 298 IS- militanten, 236 Koerdische strijders fighters en ongeveer 20 burgers. Er verblijven nog meer dan 12 000 burgers in bepaalde delen van de stad. Het IS-offensief tegen Kobane en de omliggende dorpen heeft geleid tot de gedwongen verplaatsing van meer dan 200 000 mensen.
De stad zou al heel lang geleden gevallen zijn ware het niet omwille van de weerstand die door de Koerdische Democratische Unie Partij (YPD, verbonden met de PKK (Koerdische Arbeiderspartij)) en haar militaire krachten, de volksbeschermingseenheden (YPG), met de actieve deelname van minstens drie eenheden Arabische strijders in de stad, het revolutionaire battalion van Al Raqqa, het battalion van de ”Noorderzon” en het battalion van “Jirablis”, wordt geboden. Op 4 oktober besliste het Free Syrian Army (FSA) ook duizend strijders te zenden om Kobane te helpen verdedigen.
De stad Kobane is een strategische locatie voor IS. Om te beginnen ligt de stad tussen de steden Cerablus en Tell Abyad, die beide al door IS bezet worden, en de inname van de stad zou het IS een territoriale continuiteit geven. Ten tweede is de stad ook een overgang naar Turkije.
Kobane, een sleutelplaats in de autonome regio Rojava
De stad Kobane is de derde grootste Koerdische stad van Syrië, en was de eerste Koerdische stad die bevrijd werd van het regime van Assad op 19 juli 2012.
Kobane is ook het centrum van een van de drie kantons ( de andere zijn Afrin en Cizre) die zichzelf tot ”democratische autonome regio’s” hefbben uitgeroepen, tot een confederatie van “Koerden, Arabieren, Assyriërs, Chaldeanen, Turkmenen, Armeniërs en Tchetchenen”, zoals het wordt gesteld in de Preambule van het Charter van Rojava (de naam van westelijk of Syrisch Koerdistan). Er zijn zeer interessante ervaringen van zelfbestuur in deze regio’s, vooral met betrekking tot de rechten van vrouwen en van religieuze en etnische minderheden. Toch zijn er ook nog tegenstellingen, vooral wat het autoritarisme van de PYD betreft, die niet aarzelde om repressie uit te oefenen tegen andere activisten of instellingen voor hen gesloten te houden.
We mogen niet vergeten dat de PYD, net als haar moederorganisatie PKK, een gebrek aan democratische geloofwaardigheid heeft waar het gaat over haar intern functioneren en haar verhouding tegenover andere organisaties die ze beschouwt als rivalen of die enkel kritisch tegenover hen staan. Zo waren er bijvoorbeeld eind juni 2013 protestbewegingen in een aantal steden in Rojava, zoals Amouda en Derabissyat, tegen de repressie en arrestaties van Koerdische revolutionaire activisten door de PYD. De PYD is echter ver van de enige organisatie in dit geval in Syrië, en binnen de Syrische oppositie.
Dat mag ons niet verhinderen ten volle de Koerdische nationale bevrijdingsbeweging te steunen in haar strijd voor zelfbeschikking in Irak, Syrië, Turkije en Iran tegen de autoritaire regime’s die hen onderdrukken en/of hen verhinderen hun zelfbeschikking te bereiken. Daarom moeten we ook de verwijdering van de PKK van de lijsten van terroristische organisaties eisen, in Europa en elders.
We kunnen inderdaad de leidingen van de PKK of PYD bekritiseren voor bepaalde aspecten van hun politiek, maar zoals voorheen al gesteld, is het een fundamenteel principe voor revolutionairen dat we eerst alle vormen van bevrijdende en emancipatorische strijd onvoorwaardelijk steunen, voor we bij rechte zijn om kritiek uit te oefenen op de manier waarop ze geleid worden.
De coalitie, Turkije en de strijd tegen de Koerden
De bombardementen van de internationale coalitie geleid door de VS en gesteund door de reactionaire monarchieën van de Golf hebben het offensief van IS sinds 23 september niet kunnen stoppen. Op dat moment was IS 60 km van Kobane… Vandaag is IS in verschilende wijken van de stad binnengedrongen. IS heeft ook al verschillende huizen en administratieve gebouwen vernietigd.
Deze militaire interventie toont eens te meer aan dat ze er niet op gericht is om de lokale bevolking te helpen in hun strijd voor vrijheid en waardigheid, maar de objectieven van het Westers imperialisme dient, met akkoord van het Russisch imperialisme en de verschillende regionale sub-imperialisten, of ze nu direct (Saoedi-Arabië en Quatar) of indirect (Turkije) deelnemen aan de coalitie, of zich er niet tegen verzetten zoals Iran. Al deze actoren willen een einde stellen aan de revolutionaire processen in de regio en de stabiliteit herstellen, met autoritaire regimes die hun belangen dienen en niet die van de volksmassa’s van de regio.
Van haar kant heeft de Turkse regering van de AKP eens te meer haar verzet getoond tegen elk project van Koerdische zelfbeschikking dat haar politieke belangen zou bedreigen. De Turkse regering beschuldigde ook de PKK ervan terroristen te zijn op gelijke voet met IS. De Turkse regering wil met zulke beschuldigingen de Koerdische organisaties die op haar grondgebied of aan haar grenzen actief zijn, beschadigen, of ten minste sommige onder hen coöpteren.
Het belangrijkste objectief van de Turkse regering is in feite te verhinderen dat er een Koerdische autonome zone ontstaat aan haar grens met Syrië. Dat is de reden waarom de regering in Ankarra van de creatie van een bufferzone in Syrië een van haar belangrijkste eisen aan de coalitie en de internationale gemeenschap heeft gemaakt, en niet om zoals de regering Erdogan beweert om de gebieden te beschermen die door het Free Syrian Army worden gecontroleerd, dat nu samen met de Koerdische krachten strijdt tegen IS.
In dezelfde context verhindert de Turkse regering nog steeds dat strijders van de PYD de grens oversteken naar Kobane om hun Koerdische kameraden te helpen in hun strijd tegen IS. De Turkse autoriteiten kondigden voor het eerst sinds 1992 de staat van beleg af in zes provincies van het land die grotendeels bewoond worden door Koerden na grote betogingen door leden van de Koerdische gemeenschap tegen de regeringspolitiek. Zij verwijten de Turkse regering de stad Kobane niet te willen helpen en het oversteken van de grens met Syrië door Koerdische strijders te verbieden.
Na vier dagen van rellen maakte de Minister van Binnenlandse Zaken Efkan Ala in een zeer zwaar officieel rapport bekend dat er 31 doden en 360 gewonden waren gevallen, naast meer dan duizend arrestaties en indrukwekkende materiële schade, vooral in het zuidoosten van het land waar voornamelijk Koerden wonen. De dodelijke en gewonde slachtoffers en de arrestanten waren in overweldigende meerderheid Koerden.
De leider van de PYD, Salih Muslim, riep Turkije op om strijders en wapens voor Kobane te laten passeren. Tegelijk verzet hij zich heftig tegen een interventie van het Turks leger in de stad, wat volgens hem gelijk zou staan aan een bezetting.
Van zijn kant waarschuwde de gevangen leider van de PKK Abdullah Öcalan ook dat de val van Kobane het einde zou betekenen van alle gesprekken en om tot een vredesakkoord te komen die afgelopen twee jaar tussen Turkije en de PKK werden gevoerd.
Ter herinnering: er zijn nog steeds meer dan 8000 Koerdische politieke gevangenene in Turkije, beschuldigd van terrorisme.
Kobane en de Syrische revolutie
De val van Kobane en haar bezetting door IS zou een dubbele nederlaag betekenen: voor het zelfbeschikkingsrecht van het Koerdische volk en voor de Syrische revolutie. Maar om duidelijk te zijnn: niet het einde van beide processen.
De autonome zelfadministratie van Rojava is een onmiddellijk en positief resultaat van de Syrische revolutie. Het zou nooit kunnen bestaan hebben zonder de massieve volksbeweging van onderuit van de Syrische bevolking (van Arabieren, Koerden en Assyriërs samen) tegen het kriminele en autoritaire regime van Assad. Dezelfde volksbewegingen stan schouder aan schouder tegen de reactionaire Islamistische krachten die hen in het verleden al aanvielen en hen vandaag in de Rojava-regio’s aanvielen. Vandaag vechten het FSA en de Koerdische krachten zij aan zij tegen IS in Kobane, en er waren ook solidariteitsdemonstraties met Kobane in andere bevrijde gebieden in Syrië.
De revolutie van onderuit van de volksmassa’s van Syrië, Arabieren en Koerden, is de enige oplossing tegen sectarisme, racisme en nationaal chauvinisme. De zelfbeschikking van het Koerdisch volk werd versterkt door de Syrische revolutie, en dit moet verder gezet worden. Het is een dialectische relatie, beiden zijn verbonden.
Een nederlaag van het Syrisch revolutionair proces en haar doelstellingen zou zeer waarschijnlijk ook het einde betekenen van de ervaring van de autonome regio’s van Rojava en de hoop van het Koerdische volk om over haar eigen toekomst te beschikken tegenover heel wat vijandige actoren: het Westers en Russisch imperialisme, Arabisch en Turks nationalistisch chauvinisme, reactionaire islamistische krachten. Anderzijds zal het Syrische revolutionaire proces niet compleet zijn zonder de mogelijkheid voor het Koerdische volk om vrij over haar eigen lot te beslissen: afscheiding of gezamenlijke strijd met de democratische en progressieve krachten voor een democratisch, sociaal en seculier Syrië waarbinnen haar nationale rechten worden gewaarborgd.
Daarom moeten we ons verzetten tegen alle pogingen om zowel de Koerdische zelfbeschikking als het Syrische revolutionaire proces te ondermijnen, of ze nu van het Assad regime, de islamistische reactionairen, de diverse imperialismen (VS en Rusland) en subimperialismen (Iran, Turkije, Saoedi-Arabië en Quatar) komen. Hun lot is immers nauw verbonden.
We moeten ons tegen al deze contra-revolutionaire krachten verzetten, ze willen de volksbeweging verdelen door sectarisme en racisme.
Leve de Syrische Revolutie!
Leve de zelfbeschikking van het Koerdische volk!
Leve de solidariteit van de volkeren in strijd voor bevrijding en emancipatie!
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Syria Freedom Forever. Nederlandse vertaling door Thomas Weyts.
