Afgelopen week kwamen zowel het ABVV, op dinsdag, als het ACV, op woensdag, opnieuw op straat. De nieuwe regeringsbeslissingen rond de verhoging van de arbeidsduur en de aanval op de ambtenarenpensioenen, maar ook de onthullingen rond de Panama-papers, zorgden afgelopen dagen terecht voor heel wat woede bij vele gewone mensen. Bij heel wat vakbondsleden en -militanten klinkt de roep naar een nieuw actieplan die naam waardig, en het echt afblokken van de rechtse regering, dan ook erg luid. Ook initiatieven zoals Nuit Debout en dergelijke maken dezer dagen duidelijk hoezeer velen op zoek zijn naar een alternatief voor het besparingsbeleid en het kapitalisme in crisis.
De vakbondsleidingen konden in deze omstandigheden dan ook weinig anders dan terug een aantal acties opzetten. Zo organiseerde het ABVV op korte termijn een reeks concentraties in Brussel, Luik en Charleroi, die samen toch al snel 6000 militanten verzamelden. Het ACV besloot dan weer een al geplande jongerenbetoging open te trekken naar de militanten van de vakcentrales, en kreeg zo minstens 8000 mensen op straat. Volgende week is dan weer een actieweek van de ACOD gepland, met onder meer een 24-urenstaking van de federale overheidsdiensten op 26 april. Helaas beslisten ACV en VSOA intussen niet deel te nemen aan deze staking.
De zeer behoorlijke opkomst voor deze acties, die op zeer korte termijn werden georganiseerd, tonen eens te meer de wil van vele vakbondsleden aan om er echt tegenaan te gaan. Ook al blijven velen heel kritisch tegenover de wankele opstelling van hun leidingen, die ondanks alle bewijs van de totale onwil van regeringen en patronaat om ook maar de geringste echte toegeving te willen doen, mordicus blijven vasthouden aan hun strategie van sociaal overleg, een sociaal overleg dat niet enkel morsdood is, maar ferm onwelriekend begint te ruiken.
Het feit dat beide bonden apart mobiliseerden, terwijl de aanvallen natuurlijk de ganse werkende bevolking treffen, heeft natuurlijk alles te maken met de campagne voor de sociale verkiezingen, maar ook met de angst van een flink deel van de vakbondsleiders opnieuw een dynamiek naar harder sociaal verzet te ontketenen.
Op de concentratie van het ABVV kondigde Marc Goblet aan dat er met de andere vakbonden contact wordt opgenomen om eind mei tot een nieuwe grote vakbondsbetoging te komen. Dit zou zeker een goede zaak zijn, als het tenminste niet enkel een zoveelste wandeling wordt om stoom af te laten, en deel uitmaakt van een nieuw actieplan dat het ongenoegen ook na de zomerperiode tot uiting brengt en perspectief biedt. Deze manifestatie moet in elk geval terug een overweldigend signaal aan de rechtse regeringen worden dat we hun beleid kotsbeu zijn. En aan de vakbondsbesturen dat we het niet enkel bij een nieuwe stadswandeling willen laten!
Wij zijn alvast van mening dat, ook al is het moeilijk, er alles aan moet gedaan worden om vanaf nu het vakbondsfront te herstellen, op basis van een echt actieplan en eisen op het niveau van de aanvallen van rechts. Ideeën en voorstellen genoeg: de collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, een echte vermogensbelasting en harde aanpak van de fiscale fraude, het terugdraaien van de verlenging van de pensioenleeftijd en het beperken van de mogelijkheden tot vervroegd pensioen, van de beperking van de mogelijkheden tot tijdskrediet, enz.
Kandidaten in de sociale verkiezingen die afgelopen periode zulke opstelling verdedigden, en zich ook op bedrijfsvlak strijdbaar opstelden, verdienen dan ook alle steun, ongeacht tot welke vakbond ze behoren. Intussen moeten we overal waar mogelijk opkomen voor een zo breed mogelijk democratisch debat binnen de vakbonden over de te volgen strategie, en daartoe alle mogelijkheden aangrijpen: op de werkvloer, in militantenvergaderingen, op de vakbondscongressen.
Een fotoreportage (foto’s: Dirk Cosyns en ACV)
Militantenconcentratie ABVV 19 april
Manifestatie ACV 20 april
