Zowel het Syrische regime als de door de Saudi’s geleide campagne in Jemen hebben tot doel de aspiraties van de Arabische Lente te begraven.
De Arabische politieke opinie valt te verdelen in twee hoofdcategorieën: degenen die het moorddadige en destructieve bombardement op Syrische steden en het platteland door het Syrische regime en haar Russische meester veroordelen, maar zwijgen over de moorddadige en destructieve bombardementen op Jemenitische steden en het platteland, als ze deze al niet steunen. Aan de andere kant degenen die de moorddadige en destructieve bombardementen op Jemenitische steden en het platteland veroordelen, maar zwijgen over de moorddadige en destructieve bombardementen op Syrische steden en het platteland, als ze deze al niet steunen.
We horen nauwelijks het geluid van de derde categorie; degenen die beide bombardementen veroordelen en ze als gelijkwaardig misdadig beschouwen (ook al kan niet worden ontkend dat de bombardementen door het Syrische regime en haar Russische meester veel meer doden en veel grotere vernietiging veroorzaken dan de andere). En toch bestaat deze derde categorie en is ze zonder enige twijfel groter en omvangrijker dan de stilte doet geloven.
Het is de categorie van degenen die de belangen en veiligheid van de volkeren vooropstellen, boven alle politieke overwegingen en de betreurenswaardige logica afwijzen volgens welke “de vijand van mijn vijand mijn grootste vriend is”, ongeacht de aard van die “vriend”, de waarden die hij vertegenwoordigt en de doelen die hij nastreeft. De waarheid is dat de contrarevolutionaire krachten die te hoop liepen tegen de grote Arabische opstand van 2011, bekend als de Arabische Lente, er in verschillende soorten en maten zijn.
Steunpilaren oude systeem
Zowel het Syrische als het Saudische regime zijn steunpilaren van het oude verrotte Arabische systeem waartegen men in opstand kwam vanuit de droom om het weg te vagen en te vervangen door een maatschappij die zou zorgen voor “brood, vrijheid, sociale rechtvaardigheid en nationale waardigheid”. Deze slogan, gescandeerd op het Tahir plein in Caïro en talrijke andere pleinen, is de beste samenvatting van de aspiraties van de Arabische Lente.
Het doel van de bombardementen – door het Syrische regime en haar Russische meester en door het Saudische regime en haar bondgenoten – is in essentie dezelfde: ze zijn beide gericht op het begraven van het revolutionaire proces dat 6 jaar geleden op 17 december in Tunesië begon.
De rol van het Syrische regime en haar Iraanse hulptroepen en Russische bondgenoten in het bestrijden van de Syrische revolutie is duidelijk: haar onderdrukken met de gemeenste en meest verachtelijke middelen te koste van een onnoemelijke slachting en destructie, dat is zo duidelijk als wat. Behalve in de ogen van degenen die het niet willen zien en doorgaan met het ontkennen van de werkelijkheid of er naar streven om het te rechtvaardigen door de opstand voor te stellen als een buitenlandse samenzwering, daarmee de uitgewoonde argumenten herhalend van alle reactionaire regimes als die geconfronteerd worden met opstanden en revoluties.
Wat betreft de rol van het Saudische regime in het aanvoeren van de Arabische reactie, die wordt bevestigd door de gehele geschiedenis van het koninkrijk vooral sinds de wind van bevrijding van kolonialisme en imperialisme begon te waaien over de Arabische regio. Vanaf 2011 nam deze rol verschillende vormen aan, van een directe repressieve interventie zoals in Bahrein tot het op verschillende manieren ondersteunen van de oude regimes zoals in Tunesië en Egypte, maar ook het ondersteunen en financieren van salafistische groepen in Syrië met als doel de opstand te verdrinken in een sektarisch religieuze ideologie die het koninkrijk past en aldus de democratische dreiging af te wenden die de Syrische revolutie vertegenwoordigde voor het Arabische despotisme in al haar varianten, en niet alleen voor het Syrische Baath – regime.
Jemen
In Jemen, het buurland waar de ontwikkelingen reden zijn voor de grootste zorg, intervenieerde het koninkrijk om een compromis te bevorderen tussen de zeer reactionaire Ali Abdallah Saleh en een oppositie gedomineerd door reactionaire krachten. Deze prullerige overeenkomst was gedoemd tot een kort leven; ze stortte in en daarmee stortte de Jemenitische staat in, wat op zijn beurt het land de inferno van de oorlog in leidde.
De Jemenitische oorlog is er niet een tussen een revolutionair en reactionair kamp, maar tussen twee kampen die beide staan tegenover de fundamentele aspiraties waarvoor de Jemenitische jeugd in 2011 in opstand kwam. De door de Saudi’s geleide interventie steunt één kant in een oorlog tussen twee reactionaire kampen en wordt geleid door overwegingen die exclusief zijn verbonden met de veiligheid van het koninkrijk.
Haar belangrijkste middel past heel goed bij haar reactionaire aard: luchtbombardementen op bevolkte gebieden onverschillig voor de moord op burgers, in dat opzicht identiek aan de Russische bombardementen op Syrië, om maar niet te spreken over de bewuste moord door het Syrische regime op haar burgers.
Daarom is het noodzakelijk dat al degenen die loyaal zijn aan de hoop die werd gecreëerd door de Arabische revolutie en die gebrand zijn op de heropleving van het revolutionaire proces dat wordt geconfronteerd met een ernstige terugval twee jaar nadat het was gestart, met zijn allen vasthouden aan een consequent standpunt in de veroordeling van de reactionaire aanval vanuit de lucht, wie ook de bron ervan is.
Dit is een noodzakelijk aspect om in de Arabische regio een progressieve pool te vormen onafhankelijk van alle polen en assen van het oude Arabische regime en haar reactionaire medestanders – de noodzakelijke voorwaarde wil de Arabische revolutie herrijzen en haar mars hervatten die ze zes jaar geleden begon en zonder welke er geen hoop is om de catastrofale situatie waarin de regio terecht is gekomen te boven te komen.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Arabisch op Mada Masr, een Engelse vertaling op Jacobin. Nederlandse vertaling: Frank Verbeek voor Grenzeloos.
