De N-VA heeft eindelijk de sluier over haar toekomstvisie voor dit land opgetild. Het resultaat: we krijgen een etnocratie aangeboden, waarin de bemiddelden het voor het zeggen hebben en al wie afwijkt van de klare lijn gedisciplineerd zal worden.
Het was lang wachten want wat de N-VA onder ‘confederalisme’ verstaat leek wel een staatsgeheim. De vrijgave van de congresteksten van de partij is dan ook een mediagebeurtenis van formaat. De N-VA gaat met een radicaal programma naar de kiezer, dat is duidelijk.
De congresteksten schetsen een samenleving die door-en-door elitair is, zich daarvoor op geen enkele wijze schaamt, en die de machtsgreep van die elites voorstelt als vooruitgang voor iedereen. Die elites zijn tweezijdig. Of althans, er zijn twee criteria via dewelke de elite wordt afgebakend, en die staan in een hiërarchisch verband met mekaar.
De etnische natie
Het eerste criterium is het etnische. De N-VA gooit alle maskers af en openbaart zich als een partij van de etnocratie. Vlaanderen hoort aan de ‘etnische’ Vlamingen – door bloed of coöptatie – en de Walen moeten het evengoed maar onder mekaar uitzoeken. De Brusselaars houden op te bestaan als af te bakenen identiteit: het multi-alles lappendeken wordt in twee stukken gereten via een eenvoudige vraag: Vlaming of Franstalige? Zo bereikt de N-VA haar ideale staat, waarin iedereen, letterlijk iedereen, hetzij Vlaming hetzij Franstalige is, dus lid van een enkele natie, en waarin dus geen alternatieve identiteitskeuzen meer bestaan. Je definieert jezelf etnisch, als Vlaming, en dan ben je lid van de natie; ofwel definieer je jezelf buiten de natie. Simpel is de zaak.
Men zal daar wellicht allerhande smoesjes rond verzinnen – herinner U het gebazel over een ‘open’ natie, een natie die door ‘keuze’ van het individu wordt bepaald, en zo meer. Allemaal larie en apekool, helaas: de N-VA ziet slechts ruimte in dit land voor mensen die de keuze maken die zij hen voorhoudt, en geen andere. Je bent Vlaming, of je bent een sukkel. De oud-Oostfrontstrijders van de Sint-Maartenskring zullen juichen.
De VOKA-natie
Dat is het eerste criterium. Het tweede is: de N-VA kiest resoluut voor de bemiddelde Vlaming. Binnen die natie worden de lakens uitgedeeld door zij die de sociaaleconomische touwtjes in handen hebben. De afbouw van België gaat overigens gepaard aan een afbouw van de macht van de vakbonden, wier actieradius beperkt wordt tot die van een servicebedrijfje dat plaatselijke sociale conflicten moet oplossen.
Naast de oud-Oostfrontstrijders zullen dus ook de VOKA-bonzen juichen, want de grote problemen die de N-VA ontwaart in het België van vandaag zijn problemen van en voor ondernemers. Die worden kapot belast en krijgen daar geen goed ondernemings- of investeringsklimaat voor in ruil; ze werken zich het pleuris en worden bestolen, beschimpt, vervolgd (wegens fraude, vermoedelijk?) door Di Rupo en zijn Waalse socialistische rabauwen.
De uitkomst is zowat het meest asociale samenlevingsmodel dat hier ooit is gepresenteerd. Democratie – macht vanwege het hele volk – wordt vervangen door etnocratie – macht door een identiteitscategorie, door een etnisch volk. De leiding van deze nieuwe samenleving ligt al vast, want de dominante belangen zijn helder bepaald: eerst is er de etnische natie, en daarbinnen zijn er de kapitaalkrachtige elites, de beheerders van de vrije markt – wiens logica de dominante logica wordt.
De rest kan stikken
Wat dan met al die anderen, met dat zeer talrijke ‘volk’ dat niet tot de klasse van de kapitaalkrachtige etnische Vlamingen behoort? Wel, de sociale visie van de N-VA kenden we al dankzij de strapatsen van Homans in Antwerpen: straf de armen, de werklozen, de allochtonen, de marginalen. Laat ze verklikken door vrienden en kennissen, zoek hun profielen op via Facebook, en straf ze, dwing ze in de band te lopen. Want in het Vlaanderen van De Wever, Jambon en Weyts zijn dat soort figuren ballast, die ervoor zorgen dat de belastingen van de ondernemers niet omlaag raken.
Sociale zekerheid, zo zeggen de N-VA documenten, komt erop neer dat “mensen hun eigen leven weer in eigen handen nemen”. We kennen die frase, want ook Rutte in Nederland gebruikte ze. Het is een eufemisme voor wat de Zairezen ten tijde van Mobutu als ‘Article Quinze’ kenden: “débrouillez-vous”, trek Uw plan, zoek het zelf maar uit. De overhead zal niet helpen, wel sanctioneren wanneer je jezelf onvoldoende helpt.
Combineer etnocratie met de vrije markt, en je komt snel uit bij discriminatie. De artikels die de afgelopen dagen in De Standaard zijn verschenen over discriminatie in ons land zouden elke democraat het schaamrood op de wangen moeten bezorgen: we leven in een smerige en keiharde samenleving die minderheden zonder poeha uitsluit en viseert.
Wel, we weten al hoe de N-VA tegenover dat verschijnsel staat: het is een non-issue, vaak verzonnen door linkse toogfilosofen en uitgebuit door luiaards die er een excuus voor hun eigen falen in zoeken. Ook armoede is een schijnprobleem, want armen hebben hun toestand enkel aan zichzelf te danken.
Goed materiaal
De teksten van de N-VA hebben naast het voordeel van de klaarheid nog een ander voordeel: de visie die erin wordt verwoord is zodanig elitair dat de overgrote meerderheid van de bevolking er nadeel van ondervindt. Dat bleek al uit de recente N-VA voorstellen voor belastingverlaging: als bij mirakel bracht die maatregel veel meer geld op voor de bemiddelden dan voor zij die het met een modaal inkomen moeten redden. En er zijn in dit land nog altijd meer mensen die moeten rondkomen met een maandelijks inkomen van 2.500 Euro, dan met een inkomen van 25.000 Euro.
Daar komt nog bij – en ook die kritiek is te verwachten – dat de etnische opdeling van Brussel zal botsen op de simpele demografische realiteit van dat stadsgewest. Vlaming en Franstalige zijn al lang irrelevante categorieën in Brussel. Ook elders uiteraard – de tijd van de etnische naties is al lang ten einde, en ernaar teruggrijpen is niet langer haalbaar zonder dat men Balkan-toestanden krijgt. De N-VA heeft dus naast een volkomen elitair model van dit land een volkomen illusoir model van de samenleving aangeboden.
Het is nu aan zij die het niet eens zijn met deze visie op de mens en de samenleving om die elementen uit de N-VA teksten te pikken, ze uit te leggen aan anderen, en er campagne en mobilisatie rond te organiseren. Het brutale etnocratische elitarisme dat erin vervat zit verdient om in klare taal aan de kaak gesteld te worden.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de blog van Jan Blommaert.
