“De bevrijding van Palestina verloopt via overwinningen van volksrevoluties in heel de regio”.
De Israëlische militaire agressie tegen de Gazastrook is al meer dan een maand bezig, samen met de repressie tegen Palestijnse burgers in Israël en tegen Palestijnen op de Westbank. Voor wie het nog niet had opgemerkt: dit toont eens te meer aan dat de Zionistische staat niet klaar is -en het nooit geweest is- voor vrede met het Palestijnse volk dat zijn nationale rechten wil verwezenlijkt zien. Daarom zijn de Oslo-akkoorden nooit een middel geweest voor de Palestijnen om hun nationale doelstellingen te bekomen, maar simpelweg een middel dat Israël toeliet het beheer van de bezetting over te laten aan de Palestijnese Authortiteit, een instantie die bijna volledig onder de politieke, economische en militaire dominantie staat van de bezetter.
Het zionisme van Theodor Herzl en van de leiders van de zionistische beweging sinds zijn ontstaan is altijd een koloniaal project geweest. Een project van de verdrijving van de Palestijnen, dat eerst werd gesteund door het Britse imperialisme en vervolgens door de VS om zo hun belangen in de regio te garanderen. De staat Israël speelt in feite sinds decennia de rol van waakhond voor de westerse imperialistische belangen in de regio.
De uiterst-rechtse verglijding van de Israëlische maatschappij van de laatste tien jaar is geen verrassing, zoals in de media wordt voorgesteld, maar moet begrepen worden in het ontstaan van de zionistische beweging en van zijn ontwikkeling. Het was effectief de zionistische beweging, die ondanks zijn zogezegde “socialistische” smaak, de Britse bezetter bijstond om de Palestijnse volksopstand tussen 1936 en 1939 neer te slaan, en vooral die de misdaad van de Nakba( 1) in 1948 heeft begaan, met zijn moordpartijen en de gedwongen uitdrijving van meer dan 800 000 Palestijnen. Dus de onthutsende vaststellingen vandaag over het racisme in de Israëlische samenleving moeten gezien worden als een gevolg van het voortdurend promoten van een geïnstitutionaliseerd staatsracisme door Israël. Dit is niet nieuw maar past in een geschiedenis van meer dan 60 jaar van onderdrukking van de Palestijnen.
Alvorens te spreken over de conclusie die hieruit kan getrokken worden, moet men het belang van solidariteitscampagnes met de strijd van het Palestijnse volk onderstrepen, in het bijzonder van de BDS-campagne (Boycot, Desinvestering en Sancties). Deze campagne heeft wereldwijd succes en wordt door Israël en zijn bondgenoten beschouwd als een grote bedreiging. Een dreiging die nog toe neemt. BDS ontmaskert de samenwerking van Westerse regeringen met een staat die dagdagelijks het internationaal recht verkracht, en dit sinds meer dan 60 jaar en met grote bedrijven die winst maken door de bezetting. Deze BDS-campagne, zoals die van de boycot tegen het Zuidafrikaanse apartheidsregime, is een drukkingsmiddel op onze regeringen opdat ze sancties zouden opleggen, en is een hefboom om de Israëlische regering te verplichten het internationaal recht toe te passen en om de rechten van de Palestijnen af te dwingen.
Tot slot zouden wij nog twee fundamentele bedenkingen willen aanhalen over de kwestie van de bevrijding van het Palestijnse volk.
Ten eerste dat de enig mogelijke oplossing voor het Palestijnse en joodse vraagstuk 1) de ontmanteling is van de koloniale staat, van de apartheid en de bezetting door Israel, dewelke niets anders dan leed heeft berokkend aan het Palestijnse volk en nooit veiligheid heeft betekend voor het joodse volk in Israël, zoals de leugenachtige propaganda van die staat het stelt, integendeel, en 2) de oprichting van een democratische, sociale lekenstaat binnen het historische Palestina van 1948 voor iedereen (Israëliërs en Palestijnen) zonder enige vorm van discriminatie en waarin elke Palestijn, of hij of zij interne vluchteling is of vluchteling in het buitenland, het recht heeft om terug te keren naar hun grondgebied en hun oorspronkelijke huis waaruit zij met geweld waren verdreven in 1948, 1967 en nadien.
Ten tweede: de noodzaak om de volksrevoluties in de regio te steunen in hun strijd om alle autoritaire regimes omver te gooien die medeplichtig zijn aan het leed van het Palestijnse volk door hun directe of indirecte collaboratie met de staat Israël. De autoritaire regimes in de regio hebben alles geprobeerd om de nationale Palestijnse bevrijdingsbeweging te onderdrukken, te domineren of te controleren.
In dit kader heeft het regime van Assad in Syrië een voorgeschiedenis van repressie tegen het Palestijns verzet dat in Syrië begon in de jaren 1970 en 1980 en tijdens hun interventie in Libanon in dezelfde periode. Maar vooral sinds het begin van de revolutie in Syrië in 2011 heeft het regime meer dan 2000 Palestijnen vermoord, die in grote meerderheid de opstand ondersteunden. Vergeten we ook niet de vernietiging en de blokkade van het Palestijnse vluchtelingenkamp van Yarmouk die al meer dan een jaar bezig is. Er is geen verschil tussen de dood van Palestijnen in Gaza en in Syrië. In beide gevallen is er de wil om de strijd voor vrijheid en waardigheid neer te slaan.
Hetzelfde zien we in Egypte met het regime van Sissi, waar Palestijnse vluchtelingen in het verleden werden vervolgd en opgesloten, dat weigert om de grensovergang van Rafah open te stellen. Al sinds het begin van het beleg van Gaza wordt de doorgang voor Palestijnen verhinderd. Mensen die lijden onder de bombardementen. Het regime Sisi weigert humanitaire convooien, Egyptische- en internationale solidariteitsconvooien naar de Gazastrook de toegang.
Men moet steeds in het achterhoofd houden dat de bevrijding van Palestina in feite verloopt via de bevrijding van de volkeren in de regio, dus via Damascus, Ryad, Doha, Teheran, Caïro, Amman, enz…
Zoals een Syrische betoger, die pro-revolutie was, schreef vanuit de Golanhoogte die bezet is door Israël: “ De vrijheid is een gemeenschappelijk lot voor Gaza, Yarmouk en Golan”.
De bevrijding van Palestina en van zijn volksklasse is verbonden met de bevrijding en emancipatie van de volksklassen in de regio tegen hun leidende klassen alsook tegen verschillende imperialismen, meer in het bijzonder dat van de VS en Rusland en imperialistische krachten daar net onder zoals Iran, Saoudi-Arabië, Turkije en Qatar. In deze gelijklopende logica moeten wij strijden tegen alle pogingen om de volksklassen te verdelen door de regimes en reactionaire islamitische krachten op basis van afkomst, religieuze achtergrond, nationaliteit , enz.. Zij proberen deze bevolkingslagen te domineren en dus hun bevrijding en emancipatie te verhinderen, en zodoende dus ook van de volkse klassen in Palestina.
Dit doet me denken aan de woorden van de marxist Mehdi Amel uit Libanon, die vermoord werd in 1987, zeer waarschijnlijk door Hezbollah:
“Wie die niet deelneemt aan de strijd voor democratie tegen het fascisme, voor de vrijheid tegen de terreur, voor de rede, voor de liefde, voor dromen en het mooie, tegen het nihilisme en tegen elke vorm van obscurantisme, of het nu in Libanon is in de burgeroorlog of in eender welk land van onze Arabische wereld of waar ter wereld ook…, diegene die op geen enkel moment deelneemt aan de revolutie is een valse intellectueel en zijn cultuur vergist zich, is vervalst en schijnheilig”.
Noot:
1) Al-Nakhba (“De ramp”): de vlucht en verdrijving van Palestijnen uit Palestina in de periode 1947-1949
Bron: Syria Freedom Forever. Nederlandse vertaling door Bruno De Wit.
