“Hou het maar simpel
Voor mij geen vlag- geen wimpel
Geen slogans geen leuzen
van Tjeven of van geuzen
Tenzij misschien – peut-être
Ni Dieu ni maître”
Bodo Vande Voorde
Op vrijdag 6 juni overleed in Mechelen Bodo Vande Voorde. Voor vele Mechelaars was hij een bekende kroegbaas van de cafés de Verloren Zoon en ’t Klapgat. In 1975 stichtte hij mee de Dijlefeesten en voor velen was hij de peetvader van de alternatieve ‘Vismarkt-generatie’ van de jaren ’60-’70 .
Bodo was al geruime tijd zwaar ziek, maar dit hield hem niet tegen om tijdens de afgelopen verkiezingen nog onafhankelijk kandidaat te zijn op de Antwerpse kamerlijst van PVDA+ samen met SAP-kandidaten.
In een persartikel in de Gazet van Antwerpen van 3 april zei Bruno De Wit het als volgt: “Ik heb Bodo altijd gekend als een geëngageerd mens met het linkse hart op de juiste plaats. Onze gezamenlijke anti-fascistische overtuiging is daar niet vreemd aan. Ik was dus erg blij Bodo tegen te komen op de verkiezingsmanifestatie ‘Fiesta Social’ van de PVDA+ in de Antwerpse Singel vorig weekend” .
“Ik heb Bodo nog enkele keren gezien voor de verkiezingen en zal zijn woorden in dat artikel blijven koesteren: “Het is prettig -en noodzakelijk- iemand als Bruno en andere kameraden terug te ontmoeten. Dit keer in eenzelfde electorale formule. Samen kunnen we een vuist maken tegen verrechtsing en de sociale afbraak die er de voedingsbodem van is.”
We gingen te rade bij kameraden van de SAP-Mechelen van enkele jaren geleden die hem herinneren als een schat van een gast. “Hij deelde niet volledig al onze ideeën maar hij had veel sympathie voor ons engagement.
Hij ging graag in gesprek daarover en stelde pertinente vragen. Zelf was hij een geweldloos anarchist. Zeer erudiet, met een grote afkeer voor elk fanatisme en dogmatisme. Dat zat familiaal diep: zijn vader was een Oostfronter, gedood in de oorlog. Zelf heeft hij die man nooit gekend. Hij paarde een enorme kennis van het Vlaamse cultuurleven aan een diepe afkeer voor rechts Vlaams-nationalisme. Hij had een gigantische culturele bagage. Hij was een echte woordkunstenaar, steeds goed voor een paar kwinkslagen. Hij kon ook met quasi elk voorwerp muziek maken. En hij was een knappe tekenaar. Hij kende ontzettend veel mensen, vandaag zou men zeggen dat hij “een groot netwerk” had. Hij verpersoonlijkte mee de alternatieve scène in Mechelen. Het maakte hem mogelijk mee de Dijlefeesten op te starten, dat toen echt alternatief was en zo karaktervol. Hij hield van bont gezelschap en bracht als cafébaas graag mensen met verschillende politieke en andere opinies met elkaar in contact, liefst in ’t laat. Vaak kwam hij dan aan de andere kant van z’n toog zitten met de fles jenever en een aantal glaasjes die hij regelmatig bijvulde. Zo leerden we de hele Mechelse politiek kennen, socialisten, christendemocraten, volksunie-mannen… gemeenteraadsleden en schepenen. Hij zei altijd over ons met die pretoogjes van hem: “Met die mannen moet ge goe oppassen, da zijn trotskezen”. Hij gebruikte altijd die samentrekking van trotskisten en amadezen. Er was geen betere cafébaas dan hij en tegelijk was hij zoveel meer dan een cafébaas.” Bruno De Wit besluit:”We verliezen een kameraad die mee streed tegen racisme, fascisme en onrecht. Een vriendschap van tientallen jaren zullen we als SAP in ons hart bewaren. Een groter eerbetoon dan zijn strijd verder zetten bestaat er niet.”
Zijn echtgenote Rita Van Saet nodigt iedereen uit die op een ongedwongen manier Bodo wil herdenken in zijn “Café Goesot”, op zaterdag 21 juni om 14u in de Kerkhoflei 47-49 in Mechelen.
