Luchtaanvallen door het Israëlische leger hebben Gaza dinsdagochtend vroeg opgeschrikt, er worden enkele gewonden gemeld. De aanvallen komen na het nieuws dat de drie kolonisten die bijna drie weken geleden verdwenen, dood gevonden zijn nabij de stad Hebron op de Westelijke Jordaanoever. In de uren na de ontdekking van de lichamen werden verschillende steden op de Westelijke Jordaanoever al omsingeld door het Israëlische leger, en werden de huizen van twee verdachten vernietigd. Deze aanvallen passen in een een lange rij Israëlische acties waarbij een hele bevolkingsgroep gestraft wordt voor de daden van enkelingen.
Toen op 13 juni het nieuws bekend werd dat drie jonge kolonisten een dag eerder tijdens het liften verdwenen waren, hield heel de bevolking van de Westelijke Jordaanoever haar hart vast. Vrijwel iedereen die ik sprak over de zaak hoopte vurig dat de tieners snel gevonden zouden worden, levend en wel. Deels omdat het om zulke jonge mensen ging, maar ook omdat iedereen vermoedde dat de Israëlische regering dit incident zou aangrijpen om haar greep op de bezette gebieden te vergroten.
Het duurde inderdaad niet lang voordat het district Hebron, waar ruim 600.000 mensen wonen, afgesloten werd: alleen kolonisten, buitenlanders en in beperkte mate Palestijnen uit andere districten konden het gebied nog in en uit. In de weken die volgden werden toch al moeilijk te krijgen reisvergunningen ingetrokken, en duizenden huizen met geweld doorzocht. Ruim zeshonderd Palestijnen werden opgepakt, en er vielen minstens zes Palestijnse doden.
Na de ontdekking van de lichamen duurde het niet lang voor verschillende Israëlische politici opriepen tot hard terugslaan. Frases als: “Hamas is verantwoordelijk, en zal de prijs betalen” waren niet van de lucht. Israëlische politici allen dus over elkaar heen om Hamas de schuld te geven van de moorden. Opvallend is dat de organisatie betrokkenheid ontkent. Eerdere ontvoeringen en aanslagen werden meestal snel opgeëist. Ontvoeringen worden door Hamas meestal gebruikt om een gevangenenruil te 
forceren, iets wat nu duidelijk niet het geval is. Een a-typische zaak dus, waarvan nog helemaal niet duidelijk is wie er precies bij betrokken is. Ondertussen grijpt de Israëlische regering dit wel aan voor luchtaanvallen op Gaza en een verhoogde militaire aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever.
De vraag is: zelfs als Hamas iets met de ontvoering te maken heeft, zal het Hamas zijn die de prijs betaalt, of de inwoners van Gaza? Tot nu toe lijkt het op dat laatste. De Israëlische premier Netanyahu verklaarde al uit te zijn op ‘wraak’, en (de omstreden) politicus Michael Ben-Ari verklaarde in een videoboodschap dat “de pijn moet worden overgebracht naar de vijand.” Hij eiste dat de maand ramadan zou worden veranderd in “een maand van duisternis”. Verschillende Israëlische politici grijpen het incident aan om de nieuw gevormde regering van nationale eenheid (waar zowel Fatah als Hamas onderdeel van zijn) te criminaliseren. Hoewel er vanuit Palestijns perspectief veel kritiek valt te leveren op die regering, staat deze aanval daar helemaal los van.
Inmiddels zijn 34 plaatsen in Gaza gebombardeerd. Palestijnse bronnen melden flinke schade aan huizen en andere gebouwen, en vier mensen zouden gewond zijn geraakt. De elektriciteit is op verschillende plekken uitgevallen. Internationale regeringsleiders zoals Obama hebben de moorden inmiddels veroordeeld, en verklaarden achter Israël te staan. Hun oproepen om terughoudend te zijn met wraakacties lijken weinig effect te hebben. Over de draconische maatregelen van de afgelopen weken, en de Palestijnse doden, repten zij geen woord. Het is opvallend dat de dood van deze tieners zoveel meer verontwaardiging opwekt dan de berichten over de kinderen die in Israëlische gevangenissen gemarteld worden.
Deze aanvallen zijn het zoveelste voorbeeld van hoe de Israëlische regering gebruik maakt van collectieve bestraffing. Het bekendste voorbeeld is waarschijnlijk de blokkade van de Gazastrook, waarbij de Israëlische regering al jaren net genoeg voedsel het gebied inlaat om de bevolking niet te laten verhongeren. Maar bouwmaterialen, medicijnen, en andere goederen die nodig zijn voor het opbouwen van een werkende samenleving, worden nauwelijks toegelaten. Andere voorbeelden zijn het slopen van huizen, het arresteren van kinderen, en het afsluiten van water en elektriciteit.
Collectieve bestraffing is verboden volgens de vierde Geneefse Conventie. In artikel 33 staat: “Geen beschremd persoon mag worden gestraft voor een overtreding die hij of zij niet zelf gepleegd heeft. Collectieve straffen en alle vormen van intimidatie en terrorisme zijn verboden.”
In de komende dagen zal duidelijk worden hoe de Israëlische regering de dood van de drie kolonisten zal gebruiken om haar greep op de bezette gebieden te verstevigen. Speculaties over verdere aanvallen op Gaza doen de ronde, en veel Palestijnen zijn bezorgd over de nabije toekomst. Vanuit heel Israël komen meldingen van geweld van Israëliers tegen Palestijnen, en rond Hebron zijn gevechten uitgebroken. Het lijkt erop dat verdere escalatie dichtbij is, maar waar en hoe precies zal nog moeten blijken.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op socialisme.nu.
