“Is er een derde Intifada bezig?” zo vragen editorialisten zich af. Die vraag lijkt me niet belangrijk: wat zeker is, is dat we getuige zijn van het einde van een lange periode van relatieve kalmte in het bezette Cisjordanië en vooral in Jeruzalem en zijn voorsteden. Die relatieve rust was verbonden aan de mogelijke resultaten van de diplomatieke initiatieven door Mahmoud Abbas onze druk en met de goede raad van de Verenigde Staten en de Europese Unie. Alles schijnt erop te wijzen dat het lange uitstel voor de Palestijnse president vanwege zijn eigen bevolking, op zijn einde loopt. Abou Mazen heeft niets bekomen, zelfs niet op het symbolische vlak. Integendeel hij heeft een vernederende klap om de oren gekregen vanwege de Israëlische regering die weigert zelfs maar te doen alsof ze meespeelt in het tragikomische stuk dat “vredesproces” wordt genoemd.
De laatste provocaties op het Plein van de Moskeeën, de meest gevoelige site voor de Palestijnen (en voor meer dan een en halve miljard moslims in de wereld), onder de vorm van gespierde parades door meerdere ministers en afgevaardigden van rechts dat aan de macht is en ook de profanatie van el Aqsa door de Israëlische politiemacht.
Wanneer men de huidige gebeurtenissen “intifada” blijft noemen, dan zal het waarschijnlijk de “intifada van de messen” worden. Het gaat om een lange reeks individuele initiatieven van mannen en van vrouwen, voornamelijk jongeren, die soldaten of Israëlische burgers met een mes, een cutter of zelfs met een schroevendraaier aanvallen. Ze weten dat ze hun leven riskeren, zeker nadat Netanyahou en zijn companen de bevolking hadden opgeroepen zich te bewapenen en te schieten op al wie Joden aanvalt, ze benadrukten hierbij dat het ging om “schieten om te doden”. Zoals Gideon Levi schreef in de krant Haaretz van 11 oktober, het gaat om executies zonder waarschuwing van al wie een Jood bedreigt. Deze wilde praktijk werd deze laatste dagen bevestigd, elke Palestijnse aanval op een Israëliër, soldaat of burger, wordt zo een zelfmoordoperatie.
Het is belangrijk te onderstrepen dat deze zelfmoordacties niet worden uitgevoerd door georganiseerde activisten of gepland door een of andere nationale Palestijnse beweging. Het verklaart waarom de inlichtingendiensten de aanvallen niet kunnen voorkomen: een jonge vrouw staat ’s morgens op, neemt een schroevendraaier en valt een Israëliër aan, al dan niet in uniform, in het volle besef dat ze alle kans loopt om haar leven te verliezen. Dat toont de wanhoop van een Palestijnse bevolking die elke illusie heeft verloren in het “vredesproces”.
Het bewijst ook dat Mahmoud Abbas steeds meer geïsoleerd staat ten opzichte van zijn bevolking, hij beperkt zich tot steriele diplomatieke gebaren terwijl hij geen partner heeft of beter gezegd, terwijl hij geconfronteerd is met een regering die hem, door haar onverzettelijkheid en provocerend gedrag steeds meer belachelijk maakt.
En die zogenaamde internationale gemeenschap doet een schandalige oproep “tot het beëindigen van het geweld aan beide kanten” maar ze is wel zo voorzichtig de middelen waarover ze beschikt niet te gebruiken om aan de koloniale Staat Israël de toepassing van de resoluties die ze regelmatig stemt op te leggen. Ze blijft Israël behandelen als een betrouwbare bondgenoot waar men ook goed zaken mee kan doen.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op www.pressegauche.org/. Nederlandse vertaling: Marijke Colle.
