François Hollande, president van Frankrijk, heeft in zijn nieuwjaarstoespraak het roer nog wat meer naar rechts gegooid. Zijn “pacte de responsabilité” richt zich naar het patronaat, bevoorrechte partner van zijn regering. Maar alleen links besteedt daar enige aandacht aan, de belangstellig gaat volledig naar de – verboden – optredens van komiek (?) Dieudonné en naar de affaire tussen Hollande en Julie Gayet. De complementaire draai naar rechts is nochtans geen detail.
In de ogen van uiterstlinks is socialist François Hollande al langer de president van het patronaat. Sinds zijn recente nieuwjaarstoespraak wordt die mening nu in zeer ruime kring gedeeld. De rechtse partij UMP zit er zelfs mee verveeld, Hollande heeft zowaar hun programma gekaapt. Terwijl de linkervleugel van de PS alleen maar kan zeggen ongelukkig te zijn met die bijkomende stap naar rechts.
Sociaal-liberaal?
Tot voor kort haalden ze bij de Franse PS nog argumenten naar voor om Hollande af te schilderen als een traditionele sociaaldemocraat. Hij hield het bij de rol van de staat als bemiddelaar tussen de ‘sociale partners’, zijnde de vertegenwoordigers van de loon- en weddetrekkenden enerzijds, het patronaat anderzijds. Nu richtte hij zich uitsluitend tot de Medef, de grote patronale organisatie, om tot een “pacte de responsabilité” te komen.
Heeft Hollande zich dan bekeerd tot wat de commentatoren het “sociaalliberalisme” noemen? Hollande zou nu op dezelfde golflengte zitten als de Britse ex-premier Tony Blair en de Spaanse ex-premier Jose Luis Zapatero. Sociaalliberalisme is dan een eufemisme voor plat neoliberalisme, het sociaal aspect is daarin alleen toevallig aanwezig.
Is dat wel zo een grote draai, van sociaaldemocratie naar “sociaalliberalisme”? Die draai werd al onder wijlen president François Mitterrand gemaakt. Na zijn verkiezing in 1981 voerde de regering van Pierre Mauroy (socialisten en communisten) een politiek van sociale maatregelen en nationalisaties. Maar in 1984 gooide Mitterrand het roer om, de regering van Laurent Fabius voerde een beleid dat grotendeels neoliberaal was. Dat werd later voortgezet door Michel Rocard en Lionel Jospin – die onder meer op grote schaal privatiseerde.
Changement
De schijn bleef opgehouden. Pas drie jaar geleden kwam er een nieuw partijprogramma dat stoemelings wat oude principes, die toch nooit werden gerespecteerd, opzij schoof. Hollande deed slechts heel beperkte beloften in zijn verkiezinsgcampagne, maar zelfs die werden snel vergeten,. “Le changement c’est pour quand”, roepen Fransen hem al anderhalf jaar na (zie Uitpers 16 september 2012).
De (resten van de) linkervleugel van de PS tracht nog tegen Hollandes liberale stroom op te roeien. Geen besparingen maar een relanceplan van openbare investeringen, geen nieuwe cadeaus aan dit patronaat zonder garanties op investeringen en arbeidsplaatsen, aldus die linkervleugel. De PS moet afstand nemen van de regering, vinden sommigen.
“Als de president alles alleen beslist, waartoe dienen de PS en het parlement”, aldus Emmanuel Maurel, woordvoerder van die linkervleugel. Of wat er dus van rest. Want sommige van die linksen zijn minister en zwijgen. En de groene partij EELV is sinds haar recent congres nog meer verdeeld dan ervoor en zit vooral met interne strubbelingen bezig.
Lastige “komiek”
De bijkomende rechtse draai van Hollande kwam nauwelijks in het nieuws, want dat is dagenlang beheerst door de affaire Dieudonné M’Bala M’Bala. De zaak kwam tot de Conseil d’Etat die het verbod tegen een optreden van deze ‘komiek’ door de stad Nantes bevestigde – nadat een gewone rechtbank dat verbod had vernietigd. Dat verbod kwam er nadat minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls daartoe opriep. Hollande noemde dat op zijn persconferentie van 14 januari “een grote overwinning”.
Valls, vorig jaar in het nieuws met o.m. jacht op Roma en stoere taal over veiligheid, sprong op de kar van een hysterische campagne tegen Dieudonné, beschuldigd van antisemitisme. Die campagne heeft een averechts effect bij een vooral jong publiek, onder wie veel Arabische jongeren, voor wie Dieudonné in de eerste plaats rebel nummer één is tegen “het systeem”. In het verbod op zijn spektakels zien ze de hand van dat “systeem” dat volgens Dieudonné en zijn uiterst-rechtse medestanders gemanipuleerd wordt door een zionistisch complot. Voor die medestanders is het een samenzwering van joodse-vrijmetselaars signatuur.
Rebel
Dieudonné werd bekend/berucht na een sketch op tv waarin hij een joodse kolonist uit de bezette gebieden een Hitlergroet liet brengen. De boodschap was duidelijk, de zionistische extremisten gedragen zich zoals de nazi’s, ze hebben een even racistische ideologie. Dieudonné werd overstelpt met beledigingen en bedreigingen, hij werd van het scherm verbannen, weinigen namen het voor hem op. Het maakte hem wel tot een held van verzet tegen het establishment. Zijn humor, en zijn politieke standpunten, draaiden daarop steeds meer rond het “zionistisch complot” met al zijn vertakkingen in Israël. Zijn minimalisering van de holocaust ging meer en meer op antisemitisme lijken. De justitie had daarmee een been om op te staan, want dat soort negationisme is strafbaar.
Maar met zijn provocaties werd Dieudonné vooral de held van veel moslimjongeren, vooral Arabische, die al zo lang gefrustreerd zijn door wat ze de politiek van twee maten en twee gewichten vinden. Waarom mag Charlie-Hebdo wel de Mohammedcarttons publiceren, maar mag er niet gegrapt worden rond de Shoah, de Holocaust? Waarom krijgt de Holocaust zoveel aandacht, met verplichte lesuren en schoolreizen, terwijl andere genocides – onder meer die van de kolonialisten – zo weinig aandacht krijgen. Ook veel andere jongeren zeggen dat ze niet begrijpen waarom er een soort monopolie van de Holocaust is.
Lobby
De komiek geeft hen een antwoord dat erin gaat als koek. Omdat onderwijs, media en zoveel meer in handen zijn van een pro-Israëlische lobby. Dan vallen namen als Bernard Henry-Lévi, Alain Finkielkraut, Alain Minc, Jacques Attali, Eric Zemmour enz. die de toon zetten. Maar niet alleen dat. Minister Valls verklaarde in 2011 “door mijn vrouw ban iuk voor eeuwig verbonden met de joodse gemeenschap en met Israël”. President Hollande betuigde zopas zijn liefde aan de Israëlische premier Netanyahu en zijn ministers, onder wie zeer veel extreem-rechtse figuren. En onder president Nicolas Sarkozy was het niet anders, Frankrijk bijna onvoorwaardelijk aan de zijde van de staat Israël die ongehinderd alle mogelijke principes van internationaal recht en de universele verklaring van de rechten van de mensen, aan zijn laars lapt.
Vandaar de sterke overtuiging bij veel Fransen, vooral jongeren, dat die lobby met al zijn middelen hen probeert te hersenspoelen en dat Dieudonné daar weerwerk tegen biedt. Hij is als het ware iemand die hen daar wil van bevrijden. Dat “men” hem het zwijgen tracht op te leggen, is in de ogen van de massa fans alleen maar een nieuw bewijs dat de lobby overal aan de touwtjes trekt.
Rebel?
Is Dieudonné dan echt een rebel? In de verste verte niet. Hij wijst maar één vijand aan, de zionistische staat en zijn vertakkingen. Zij zijn de oorzaken van het mondialisme dat zoveel leed berokkent in Frankrijk. Het kapitalisme? Dieudonné zwijgt daarover, nochtans zat hij ooit bij uiterstlinks en weet hij dus maar al te goed hoe de vork aan de steel zit.
Maar dat is minder “humoristisch”…
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Uitpers.
