Het rommelt al enkele weken op de Mechelse vestiging van Axalta Coating Systems. De directie had op 5 november op een personeelsvergadering op een agressieve en brutale manier haar toekomstvisie toegelicht. In ruil voor een mogelijke investering van 10 miljoen euro moeten de 570 werknemers (waaronder 137 arbeiders) stevig inleveren. Zo niet dan dreigt men de productie te delocaliseren en zou het bedrijf nog maximum 5 jaar haar productie in Mechelen behouden.
“Hun boodschap sloeg in als een bom” zegt een vakbondsafgevaardigde ons ”Ze willen ons 10 dagen arbeidsduurvermindering, verlof of anciënniteitsdagen laten inleveren; meer flexibelere werkuren; de zaterdag als een gewone werkdag beschouwen,…Het personeel viel direct over ons heen met de boodschap dat dit toch niet mogelijk kon zijn. Die 10 dagen waren het resultaat van cao-onderhandelingen in 2005 waar toen de opslag in die 10 dagen is gegeven. Velen van ons hebben die dagen echt wel nodig gezien hun gezinssituatie. Het is duidelijk voor ons dat wanneer we die dagen inleveren we de investering van het bedrijf aan het betalen zijn. We hebben de laatste 3 à 4 jaar al geen opslag gekregen en nu dit. Dat is een inlevering van om en bij de 10%!” aldus de verontwaardigde vakbondsafgevaardigde.
Dat dit tot pittige onderhandelingen zou leiden stond als een paal boven water. Na de bijzondere ondernemingsraad van 14 november begonnen de werknemers aan stiptheidsacties en langzaam aan het werk te gaan. De vakbonden kregen in eerste instantie een mandaat van de arbeiders en bedienden die zich in een bevraging hadden uitgesproken tegen het plan: 95% van de arbeiders en 70% van de bedienden. “Op die manier wisten we dat we geen mandaat hadden om hier over te onderhandelen en stonden we samen sterker”
“Na verschillende onderhandelingsdagen bleef de directie hameren op hun eis dat we 10 dagen moesten inleveren. Als we zouden inleveren dan zou onze verloning hetzelfde blijven, stelde de directie. Rare rekenkunde. Als je 10 dagen langer moet werken dan ben je wel aan het inleveren.
Na afloop van deze onderhandelingen wilden we een stand van zaken geven aan het personeel wat ons in eerste instantie werd geweigerd. Dat hebben we naast ons neergelegd en we hebben samen met de arbeiders een toelichting gegeven en gesteld als er geen positief signaal van de directie kwam we wel eens zouden kunnen staken. Met de gelijklopende cao-onderhandelingen van bedienden en arbeiders zou dit wel eens hierop kunnen uitdraaien.
Verdeel en heers
De directie heeft het dan maar hard gespeeld en één individuele delegee in het oor gefluisterd dat het bedrijf zou sluiten en alles zou weghalen uit Mechelen en hun productie ergens anders zou installeren als men niet op de eisen inging. Zelfs voor onze Duitse collega’s in Wüpperthal zou het er nog slechter aan toegaan. Hierdoor is er een tweede bevraging gebeurd bij de werknemers, wat niet bij iedereen in goede aarde is gevallen gezien het duidelijke mandaat dat er eerst was gegeven. Het resultaat was er dan ook naar: een kleine meerderheid van arbeiders koos voor het plan en bij de bedienden zegde 56% ‘ja’. De angstaanjagerij door een vertrekkend directielid heeft zijn effect wel gehad, spijtig genoeg” besluit de vakbondsafgevaardigde.
Dat inleveren geen werk is mag duidelijk worden uit onderstaande blik op diegene die werkelijke touwtjes in handen heeft: The Carlyle Group
The Carlyle Group: niet zomaar een werkgever…
Tot half vorig jaar maakte Axalta Coating nog deel uit van de Amerikaanse chemiereus DuPont. Wie in Mechelen ter plaatse komt merkt dat het bedrijf op een boogscheut van DuPont gelegen is.
In 2012 maakte DuPont bekend dat Axalta Coating Systems vanaf begin 2013 eigendom zou worden van “The Carlyle Group”. Op 1 februari 2013 was het dan zover en de verffabriek werd definitief overgedragen aan de Amerikaanse investeringsmaatschappij.
Bij The Carlyle Group werken wereldwijd zo’n 675.000 mensen. Maar een ‘echte’ werkgever is Carlyle niet. Het is wat men noemt een ‘trader’ van bedrijven. Sinds juli van dit jaar heeft de groep al meer dan 10 overnames gedaan. Volgens economische deskundigen wordt dit vooral gestimuleerd door de lage rente, waardoor de financiering van overnameovereenkomsten spotgoedkoop zijn. Eens opgekocht blijven die bedrijven drie tot zeven jaar in de portefeuille van The Carlyle Group waarna zo’n 1300 activabeheerders aan de slag gaan om de bedrijven te saneren, ze eventueel met andere bedrijven samen te voegen om ze tenslotte met winst te verkopen. Als men nu de plannen bij Axalta C.S.-Mechelen bekijkt dan ziet men duidelijk dat dit volgens hun strategische plannen verloopt: de winsten verhogen door de mensen te laten inleveren en nadien, binnen afzienbare tijd(?), de boel met winst van de hand te doen.
The Carlyle Groep is niet zomaar een investeringsbedrijf. Wie ziet wie achter dit bedrijf allemaal schuil gaat zou al van minder schrik krijgen: Ex-president George H.W. Bush en de Britse ex-premier John Major maken er deel van uit, net als de familie Bin Laden die er aandelen in heeft gehad.
De naam verwijst naar het prestigieuze Carlyle hotel, omdat de oprichters ervan er grote fan van waren.
Meer dan andere investeringsfondsen ligt Carlyle geregeld onder vuur omwille van het indrukwekkende netwerk van de groep. Zo ligt het hoofdkwartier tussen het Capitool en het Witte Huis in Washington. Het bedrijf werd in 1987 opgericht met een startkapitaal van 5 miljard dollar .Intussen hebben ze zo’n 156 miljard dollar aan activa in hun portefeuille. Er zitten ook al zo’n 200 bedrijven in. Toen het bedrijf vorig jaar terug naar de beurs trok werd het onmiddellijk gewaardeerd op 6,7 miljard dollar. De figuur Arthur Levitt was tussen 1993 en 2001 voorzitter van de Amerikaanse beurswaakhond SEC en is nu adviseur van Carlyle.
Het internationale netwerk van belangrijke investeerders en de nauwe banden met het Witte Huis, het Pentagon en de CIA maken van The Carlyle Group een niet te onderschatten speler op het economische terrein. Bij de ‘wederopbouw’ van Irak is Carlyle ook betrokken en zien we een nauwe verstrengeling van de overheid en het bedrijfsleven.
In 2010 zond het VPRO-programma ‘Tegenlicht’ nog de onthutsende documentaire “De ijzeren driehoek” uit. Verwijzend naar het conglomeraat van Amerikaanse overheid, defensiebedrijven en investeerders. (1)
Wie ook nog bij de zakenpartners behoort zijn Olivier Sarkozy, neef van en Fidel Ramos, ex-president van de Filippijnen; Thaksin Shinawatra, ex-premier van Thailand; de voormalige voorzitter van de Chinese Securities Regulatory Commission Liu Hong-Ru,…
Dit ‘indrukwekkende’ netwerk deed een Trends’ journalist in een artikel over de overname in Mechelen(4 september 2012) retorisch besluiten wat dat netwerk de werknemers van ex-Dupont in Mechelen kan bijbrengen? Dat moet de komende maanden blijken, schreef hij vooruitziend. Eén jaar later krijgen de werknemers het antwoord op hun bord.
De geplande inleveringen kaderen overduidelijk in een nakende verkoop van het bedrijf eens de winst binnen is. De werknemers zijn gewaarschuwd en een eengemaakte syndikale strategie om de geplande inleveringen tegen te gaan is levensnoodzakelijk!
(1) http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2003-2004/de-ijzeren-driehoek.html
