Het daverend succes voor het Nee in het referendum dat de Griekse regering organiseerde, betekent een prachtige overwinning voor al wie onderdrukt en uitgebuit wordt, in Griekenland, Europa en de rest van de wereld. Een overwinning voor de democratie, de waardigheid en de soevereiniteit. En een overwinning voor de sociale rechten zonder de welke al deze waarden enkel vrome wensen zouden zijn. Voor de eerste keer heeft de bevolking van een land zich duidelijk kunnen uitspreken voor of tegen het besparingsbeleid dat de rijken rijker maakt en de armen armer. Het resultaat is er dan ook naar: 61,31% stemde OXI.
Deze overwinning voor het Nee is des te meer betekenisvol waar het op een week is afgedwongen tegen een formidabele coalitie van krachten in die campagne voerden voor het Ja: de Europese commissie, de regeringen van de andere lidstaten van de EU, het IMF, de Raad van Europa, de patronale organisaties (in Griekenland en elders), de grote media, de Orthodoxe kerk, zonder bijna de volledige sociaaldemocratie te vergeten, de belangrijkste groene partijen, de leiding van de Griekse vakbondskoepel GSEE, de niet-verkozen functionarissen van het Europees Vakverbond (EVV). Zij hebben allemaal een nederlaag geleden zondag, en daar zijn we heel blij om.
De Heilige Alliantie voor het Ja dreigde, chanteerde en beledigde er op los. Zij bestreed de legaliteit van het referendum. Ze probeerde een bankpaniek uit te lokken. Zij heeft rond de kwestie van de schuld informatie proberen weg te moffelen die de Griekse regering gelijk gaf. Ze riep, bij monde van de Duitse sociaaldemocratische voorzitter van het Europees parlement Martin Schultz, op tot een institutionele staatsgreep. Zij bedreigde de kiezers met een vreselijk lot als ze Nee zouden durven zeggen. Maar het haalde niks uit: het Griekse volk, de werkende klasse, de kleine boeren en vissers, de jongeren en vrouwen, hielden zich sterk en stemden OXI. Nee aan de besparingen, de chantage en de dictatuur van het financieel kapitaal. Nee aan het Europa van het Kapitaal. Nee aan de neoliberale politiek die enkel miserie betekent voor de grote meerderheid van de bevolking, de hoop doodt en zo het bedje spreidt voor de fascisten.
Ja, we kunnen de gang van zaken keren!
De overwinning van het Griekse volk is een overwinning voor al wie opkomt tegen het besparingsbeleid, in Europa en elders in de wereld. Een overwinning en een les. Ja, we kunnen de gang van zaken keren. Ja, we kunnen een meerderheid krijgen tegen de almachtig lijkende technocratische apparaten van Europa. Op een voorwaarde: We moeten durven ongehoorzaam zijn, we moeten durven principieel op te komen voor onze fundamentele rechten, dat tegen weer en wind in durven verdedigen en beroep durven doen op massale mobilisatie van de mensen tegen de gevestigde machten in. 250.000 Mensen kwamen in Athene op straat twee dagen voor de stemming. Op minder dan een week op poten gezet, geeft deze indrukwekkende mobilisatie een idee van de krachtsverhoudingen die in Europa zouden kunnen worden opgebouwd als de arbeidersbeweging, de vakbonden op kop, er de moed en de wil toe zouden hebben.
Het initiatief tot het referendum en haar succes zijn op op conto te schrijven van de Griekse regering geleid door Alexis Tsipras en zijn partij, Syriza. De redenen die hen ertoe brachten dit referendum te organiseren, na zes maand lang toegevingen te hebben gedaan aan de schuldeisers, doen er vandaag weinig toe. De kwestie die zich nu stelt is de volgende: wat zullen ze doen met deze prachtige overwinning? Gebruiken ze haar in de onderhandelingen met de Trojka, in de hoop zo een licht afgezwakt besparingsbeleid te kunnen bekomen, in ruil voor een herstructurering van de Griekse schuld? Dat is de oplossing waarvoor ook een deel van de heersende klasse op wereldschaal pleit, in de eerste plaats de regering van de VS, die vreest date en destabilisering van de EU haar geostrategische belangen zou verzwakken. Dat is ook de oplossing die openlijk wordt verdedigd door de Griekse eerste minister Tsipras en zijn (intussen ex-) minister van financiën, Yanis Varoufakis. Echter, deze oplossing kan er enkel voor zorgen dat het Griekse volk opnieuw een groot deel van de overwinning die ze door haar strijd afdwong, prijs geeft.
Als er een les kan getrokken worden uit zes maanden linkse regering in Griekenland, dan is het wel dat de Europese Unie niet kan omgevormd worden tot een instrument dat de belangen van de werkende bevolking verdedigt. Het is niet enkel de neoliberale politiek van de EU die in vraag moet worden gesteld, maar de EU op zich als despotische constructie die op maat is gemaakt om zulke politiek op te leggen. De verdragen bepalen dat de EU een “open markteconomie is waar de concurrentie vrij is”. Voor de landen die de eenheidsmunt hebben aanvaard, kan de “vrije concurrentie” enkel spelen door in te grijpen op de lonen en de sociale bescherming, het is de enige “variabele” waar ze greep op heeft. In tegenstelling tot de nationale parlementen laten de instellingen van de EU (Europees Parlement, Raad en Commissie) zelfs geen vervormde uitdrukking van de sociale verzuchtingen toe. Het soberheidsbeleid is ingebed in de structuur zelf van de EU, de breuk met het besparingsbeleid waarop de volkeren van Europa hopen, kan er enkel komen door deze structuur te breken.
Dit betekent ook dat het sociale gevecht dat we vandaag leveren meer dan ooit nood heeft aan een politiek perspectief. Het komt er op aan hier voor te durven gaan. Door ons te steunen op de mobilisatie en de zelforganisatie van al degenen die uitgebuit en onderdrukt worden, door een strijd van lange adem aan te gaan om de publieke opinie te winnen, door op te komen voor regeringen die duidelijk durven breken met het huidig beleid in steeds meer landen, kunnen de sociale bewegingen en de politieke linkerzijde, samen, veel meer en beter bereiken dan enkel het besparingsbeleid afzwakken. We kunnen de Europese prairie in brand steken, en zo de weg openen voor een gezamenlijke beweging van de werkende klasse, de jongeren en vrouwen in de ganse EU. Een beweging die alle kazematten opblaast die de kapitalistische gevestigde orde beschermen, die uiteindelijk de volledige despotische Europese constructie ten dienste van het grote geld neer haalt. Een beweging die het perspectief van een grondwetgevende vergadering van de volkeren van Europa en de stichting van een sociaal, ecologisch, democratisch en gastvrij Europa naar voor schuift, de Verenigde Ecosocialistische Staten van Europa.
Wat ook de oriëntatie wordt van de Griekse regering in de komende weken en maanden, wat ook het antwoord is van het IMF, de Europese instellingen en de regeringen die hen vormen, de solidariteit met het verzet van het Griekse volk tegen het soberheidsbeleid moet beschouwd worden als een absolute prioriteit. We moeten ons uitspreken tegen alle pogingen van de Trojka om zich te wreken op het Griekse volk en het te straffen voor de weigering zich bij haar dictaten neer te leggen. We moeten alle antikapitalistische maatregelen steunen die de Griekse regering wordt gedwongen te nemen of zou moeten nemen, in de eerste plaats de socialisatie van de banksector. We moeten van onze eigen regering de kwijtschelding zonder meer eisen van de Griekse schuld, waarvan de commissie die door het Grieks parlement werd aangesteld, duidelijk het illegale, illegitieme en kwaadaardige karakter aantoonde.
Laat ons vooral ook onze eigen strijd tegen de sociale afbraakpolitiek terug opnemen. Laat ons de les trekken uit de situatie in Griekenland die ook bij ons opgaat: nadat zes maanden onderhandelen de werkende bevolking en de arbeidersbeweging hadden gedesoriënteerd, gedemoraliseerd en verdeeld, volstond een week van beslist verzet en een duidelijk objectief om iedereen weer moed te geven, om haar samen in actie te krijgen en om een eerste overwinning te behalen. Wie durft beweren dat onze vakbeweging, met haar drie miljoen leden, niet in staat is een gelijkaardig resultaat te halen?
Neen aan het besparingsbeleid! Durf te revolteren, durf te strijden, durf te winnen!
De Nationale leiding van de SAP-LCR, 6 juli 2015
