Op de provinciale actiedag van 1 april betoogden ook in Gent een 1200 Oostvlaamse militanten en delegees van het ABVV. Het ACV wou helaas niet mee manifesteren in Oost-Vlaanderen, en koos ervoor hier en daar symbolische acties te organiseren aan bedrijven. De betoging was zeker niet slecht qua opkomst, al had het zeker nog veel beter gekund. Zo was de informatie in veel bedrijven en sectoren weer heel laat gekomen, en werden opnieuw enkel de militanten en delegees gemobiliseerd. Ook was er zogoed als geen sprake van stakingsacties.
De hamvraag is natuurlijk ook hier: Hoe verder? in de slotspeech op de Vrijdagmarkt werd weliswaar gewezen op de nood verder te blijven mobiliseren, met de terechte opmerking dat we ons moeten voorbereiden op een gevecht dat waarschijnlijk van lange adem zal zijn, maar van enige duidelijkheid over de volgende etappe van de acties, laat staan een echt actieplan, was geen sprake.
Toch moet zeker ook opgemerkt worden dat in tegenstelling tot wat we op de manifestaties van het gemeenschappelijk front in Luik, Charleroi en Brussel zagen, de roep naar nieuwe stakingsacties, zelfs een algemene staking, in Gent, net als elders in Vlaanderen, helaas veel minder sterk te horen was, ook in de rangen van het ABVV.
Of de militanten nog erg lang bereid zijn opnieuw in een scenario te belanden van symbolische acties, onderbroken door een occasionele “gezondheidswandeling”, is zeer de vraag. Of het zeker ook in Vlaanderen aanwezige ongenoegen hierover leidt tot voldoende druk op de vakbondsleidingen van ABVV en vooral ACV om over te gaan tot een nieuw actieplan dat ook terug serieus naar het stakingswapen durft grijpen, of eerder tot demoralisatie en demobilisatie van de syndicale achterban, hangt ook mee van onszelf af.
De vorming van een stevige, zich onderling coördinerende, georganiseerde syndicale linkerzijde, over de grenzen van beide vakbonden heen, die het debat in de bonden stimuleert en desnoods ook zelf initiatieven durft nemen, is meer dan ooit noodzakelijk, willen we de enorme energie, inzet en volharding van het sociale verzet niet verkwanselen in hopeloze, niets opbrengende “onderhandelingen” of acties die steeds minder die naam waardig zijn.
Een fotoreportage (foto’s: Dirk Cosyns)
