• FRANÇAIS (LCR)

sap-rood.org

SAP

antikapitalistische lenteschool 2017
  • home
  • Wie zijn wij?
    • SAP
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • België
    • politiek
    • syndicaal-sociaal
    • verkiezingen 2014
  • internationaal
    • Afrika
      • Algerije
      • Burkina Faso
      • Egypte
      • Kenia
      • Marokko
      • Soedan
      • Tunesië
    • de Amerika’s
      • Argentinië
      • Bolivië
      • Brazilië
      • Chili
      • Colombia
      • Cuba
      • Ecuador
      • Guatemala
      • Haïti
      • Honduras
      • Mexico
      • Peru
      • Puerto Rico
      • Venezuela
      • Verenigde Staten (VS)
    • Azië
      • Cambodja
      • China
      • Filippijnen
      • Maleisië
      • Pakistan
      • Thailand
      • Vietnam
    • Europa
      • Italië
      • Luxemburg
      • Nederland
      • Noorwegen
      • Oekraïne
      • Portugal
      • Rusland
      • Schotland
      • Slovenië
      • Spaanse Staat
      • Turkije
    • internationale instellingen
    • Midden-Oosten
    • Oceanië
  • themas
    • antifascisme
    • antiracisme
    • cultuur
    • ecologie
    • economie
    • feminisme
    • geschiedenis
    • biografieën
    • jongeren
    • LGBT+
    • migratie
    • strijd en bewegingen
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • onze blogs
    • Ida en Evie schrijven
    • blog Flor Vandekerckhove
    • blog Marijke Colle
    • blog Pips Patroons
  • linkse linkjes
  • e-shop

Reporter Kuifje en schrijver Lu Xün

10 september, 2015 door Pips Patroons

Lu Xün

In 1936 verscheen de eerste versie van De Blauwe Lotus, de avonturen van Kuifje en Bobbie in China. In datzelfde jaar overleed de grote Chinese auteur Lu Xün (Lu Hsün), geboren in 1881. Hij overleed vroeg genoeg wat maakte dat Mao hem kon inzegenen als de geestelijke held van de Chinese wereld der letteren (na Mao zelf natuurlijk). De revolutionaire leider Mao Tzedong verklaarde in zijn conferenties van Yenan in 1942 dat de satirische stijl van Lu Xün aangepast was aan zijn tijd, maar dat hij niet meer beantwoordde aan de behoeften van een samenleving bestuurd door communisten. “Waar de democratie en de vrijheid volledig gewaarborgd zijn voor de revolutionaire auteurs, maar worden toegekend aan de contrarevolutionairen, mag de stijl van het essay geen eenvoudige nabootsing zijn van die van Lu Xün.” De maoïstische consecratie van de schrijver verborg de echte Lu in een stalinistische nevel.

Lu, die vijandig stond tegenover het nationalistische en bloeddorstige anticommunistische regime van de Guomindang werkte mee aan de oprichting in 1930 van de Bond van Linkse Schrijvers, een organisatie die bestond uit leden en niet-leden van de communistische partij. Hijzelf werd geen lid van de partij. Zijn weigering om de literatuur te laten gehoorzamen aan de politiek en zijn afwijzing van enige politieke controle op het werk en de gedachten van de schrijver, maakt van hem een lastige ”reisgezel” van de partij.

Hierover uitte Lu zich in het nawoord van De Graftombe: “Men kan mij moeilijk als gids nemen want ik weet zelf niet welke weg ik moet volgen. De Chinese jeugd heeft al genoeg “ouderen” en andere “meesterdenkers”: ik reken mij daar niet toe, en bovendien geven zij mij geen vertrouwen. Ik zie maar een eindpunt op onze tocht: de graftombe”. De sinoloog Pierre Rijckmans (ook bekend onder de naam Simon Leys) voegde daaraan toe: “De meest radicale manier om een denker, een kunstenaar of een staatsman tot zwijgen te brengen, is niet zijn verbanning maar zijn vergoddelijking”. Dat gebeurde met Marx, Engels en Lenin.

038_Kuifje_BlauweLotus_PRMaar wat komen Kuifje en Bobbie hier doen? De Blauwe Lotus verscheen voor mijn geestesoog bij het lezen van Harold R. Isaacs inleiding tot de Chinese verhalenbundel Straw Sandals (Sandalen van stro) die hij samenstelde samen met Lu Xün. Isaacs (1910-1986) is gekend in trotskistische kringen door zijn boek The Tragedy of the Chinese Revolution 1925-1927, met een voorwoord van Trotski. In Shanghaï vervoegde Isaacs linkse bewegingen. Hij was welbekend met die stad, bewoond door 3 miljoen Chinezen en 50.000 vreemdelingen, verdeeld in extraterritoriale “concessies” waar de Chinese wetgeving niet van kracht was.

De Franse concessie was het bruggenhoofd van misdadige gangs die ressorteerden onder de geheime genootschappen van de vallei van de Yangtse. Zij controleerden de opiumsmokkel, de prostitutie, het gokspel en diverse andere rackets. Vanaf 1927 (met de uitroeiing van de communistische partij) werden zij als agenten door de Guomindang ingezet tegen vakbonden, radicalen en andere opposanten van het nationalistische regime. Hun leider, de “filantroop” en koopman Tu Yüehsheng, stond in aanzien bij de verschillende autoriteiten van de stad.

In de internationale concessie (Amerikaans en Japans, maar gedomineerd door de Britten) bestond er een vorm van formele wettelijkheid. Zij was een vluchthaven voor wie al wie weinig gevaarlijk werd geacht en de diverse krijgsheren en politici leefden op hun gemak. In de dertiger jaren zat Shanghaï vol vluchtelingen, de slachtoffers van de conflicten tussen de kongsies en de personaliteiten in het kielzog van de nationalistische Guomindang van Chiang Kai-Shek (of Jiang Jie Shi). De puur formele wettelijkheid in de concessie maakte dat de dienders van de Guomindang, gekend als de Blauwhemden, ongestoord communisten en literaire “reisgezellen” konden kidnappen en vermoorden. Dat gebeurde onder andere met volgelingen van Lu Xün zoals de dichteres Tin Ling en de schrijvers Pan Tzunien en Ying Hsujen. Men intimideerde, liquideerde en sloeg progressieve inboedels kort en klein.

Hergé heeft zich dus niet vergist wanneer hij de Britse autoriteiten van de internationale concessie voorstelt als smeerlappen. Maar hij brengt dit alles in verband met de Japanse drijverijen en niet met de reactionaire Guomindang. We signaleren in verband met dit alles het boek van Marcel van Nieuwenborgh en de Taïwanese historica Claire Chang: China in Kuifje (Davidsfonds, Leuven 1993).

Print Friendly, PDF & Email

Categorie: blog Pips Patroons

 Facebook Twitter Flickr YouTube E-mail
hallo kameraad
lid-wrden
strijdfonds

zoeken

FeMiNiSmE–YeAh!archief Ernest Mandel IRJ 2017
Anticapitalista

cultuur

Film: Der Junge Karl Marx van Raoul Peck

Door Michael Löwy

De film Der Junge Karl Marx die de grote Haïtiaanse filmmaker Raoul Peck aan de jonge Marx wijdde, is een echt meesterwerk. Het is tevens het werk van een cineast die kant koos: die van de onderdrukten en uitgebuitenen die strijden voor hun emancipatie. Vandaar zijn belangstelling voor een zekere … [Meer lezen ...]

Tags

abortus asiel asielzoekers BBTK-SETCa Bechdel beweging bezuinigingen cinema culture ecologische economie Fellini Feminisme film FN FOD Financiën Gender IIRE indignados K&SR klimaatsverandering klimaattop COP 19 kolonialisme koopkracht overheidsdienst politiek Racisme Soberheid sociaal sociale Sorrentino staking stakingsrecht storm Taubira theorie Ulrike Meinhof vakbeweging vluchtelingen vrouwen werkloosheid
Pips Patroons

Pips Patroons werd geboren in Antwerpen, bracht zijn kindertijd door in Congo en studeerde geschiedenis in Gent en in Leuven. Hij woonde sinds 1995 in Engeland en vervolgens in Frankrijk. In 2016 ging hij terug naar België. Hij is al heel wat jaren actief in radikaal links en werkt vandaag aan een essay over de Vlaamse ideologie.
Viva la IV!

Onze oude website kan je nog steeds hier raadplegen.

kalender artikels

mei 2025
Z M D W D V Z
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
« okt    

image bank

  • DSC_0141
  • DSC_0140
  • DSC_0139
  • DSC_0137
  • DSC_0138
  • DSC_0136
  • DSC_0135
  • DSC_0132
  • DSC_0133

categorieën

andere hulpmiddelen

  • archieven
  • sitemap
  • folders te downloaden

SAP-LCR