We publiceren hieronder de toespraak van Julia Cámara (Anticapitalistas, Spaanse Staat) op de openingsmeeting van het 34ste Internationaal Jongerenkamp.
Enkele dagen geleden, tijdens het voorbereiden van deze openingsmeeting, botste ik toevallig op de statistieken van het kamp van vorig jaar. Indien de cijfers zich herhalen, en dat ligt min of meer binnen de verwachtingen, zouden we tot de vaststelling komen dat driekwart van de personen hier aanwezig onder de 28 jaar oud zijn.
Dit gegeven, dat anekdotisch kan lijken, wint aan belang wanneer we de aandacht erop vestigen dat precies 28 jaar geleden de Berlijnse Muur ten val kwam.
Een aantal onder ons, zoals ikzelf, zijn halfweg de twintig en werden geboren in het jaar dat Fukuyama het einde van de geschiedenis uitriep en in 22 talen de wereld toeschreeuwde dat ideologieën niet langer van nut zijn. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers aan het kamp van vorige zomer, namelijk minder dan 23 jaar, geeft aan dat de meerderheid van de 400 jongeren hier aanwezig geboren werden na het tijdperk van de “korte 20ste eeuw”.
En toch staan we hier. Revolutionairen zonder revolutie. Militanten en activisten geboren met de val van de Berlijnse Muur die hier de reeds 34ste editie van het Internationaal Revolutionair Jongerenkamp van de Vierde Internationale openen. En dat in het jaar 2017 dat niet eender welk is, maar wel de honderdste verjaardag van de grootste hoop voor de mensheid die ooit de wereld verlicht heeft. Op een eeuw afstand van de Russische revolutie is het nodig zich het volgende af te vragen: wat betekent ‘revolutionair’ zijn voor ons vandaag?
1917 was het jaar waarin een arbeiderspartij, gesteund door de boeren, de macht nam om de wereld te veranderen. Sindsdien is veel veranderd, maar fundamenteel gaat vandaag alles verder zoals ervoor: overvloed voor een minderheid; miserie, bestaansonzekerheid en droefenis voor de meerderheid. In 2017 zijn het nog steeds de dynamieken van accumulatie en onteigening die de wereld blijven regeren.
De afbraak van de planeet onder de private winstlogica, de onteigening van het lichaam van vrouwen, de onzichtbaarheid en stigmatisering van het reproductieve werk door de opgelegde heteroseksualiteit en de seksuele arbeidsverdeling binnen het kerngezin, de segregatie van personen van andere huidskleur binnen de zogenoemde “Eerste Wereld”, de proliferatie van imperialistische oorlogen en van roof van grondstoffen in ondergeschikte delen van de wereld gaan allemaal door.
Dat geldt eveneens voor de ideologische oorlog evenals de concentratie van de productiemiddelen in de handen van enkelen. Vele van deze fenomenen hebben zich zelfs versterkt.
Wij die geboren zijn met de val van de Berlijnse Muur zijn opgegroeid met de veelvuldige herhaling van de stelling dat een alternatief niet mogelijk is. Wat gebeurd is, is gebeurd, simpelweg omdat er onmogelijk iets anders had kunnen plaatsvinden. Het kapitalisme is het enige leefbare model; de liberale en burgerlijke democratie de enige mogelijke democratie.
En tot slot, zoals iedereen weet, marxisme staat gelijk aan stalinisme, en dat leidt nergens heen. Wij weten echter dat de Geschiedenis nooit onontkoombaar is en dat het verleden vol is van mogelijke uitkomsten die zich niet gerealiseerd hebben.
Wij weten, honderd jaar na de Russische revolutie, dat ideologieën noodzakelijk blijven. Dat de ideale toekomst die beloofd wordt door het kapitalisme met een menselijk gezicht niet mogelijk is omdat een kapitalisme met een menselijk gezicht niet mogelijk is.
Onze centrale taak vandaag, als erfgenamen van de communisten die vanaf het begin het stalinisme bestreden vanuit marxistische posities en in naam van de socialistische democratie, is ons verleden opnieuw toe te eigenen en ons te bevrijden van “het gewicht van de doden van gisteren en van de politieke kadavers van vandaag”.
We zijn revolutionairen, ja. En we zijn het onder meer omdat 1917 niet mag vergeten worden. De belofte van menselijkheid, universalisme en emancipatie die tot leven kwam in “het kortstondige vuur van de gebeurtenis” is te zeer verbonden met de belangen van de mensheid om te vergeten.
We zijn revolutionairen uit loyauteit aan wie ons voorging en aan wie na ons komt. Want, zoals kameraad Daniel Bensaïd zei, activisme is vooral het uitoefenen van loyauteit aan onbekenden.
We zijn revolutionairen, ja. Want we weten dat het mogelijk is om de hemel te bestormen, dat er een alternatief is voor dit moorddadig systeem dat ons verslindt om zich te bestendigen en dat ons veroordeelt tot de meest absolute miserie.
We zijn revolutionairen omdat we dag in dag uit strijden tegen iedere vorm van onderdrukking, maar ook en vooral omdat we ons proberen voor te bereiden op de sprongen voorwaarts. We zijn revolutionairen omdat we zielsveel van het leven houden en omdat we met al onze kracht weigeren te geloven dat dit de enige manier is waarop kan geleefd worden.
1917 was het jaar waarin de verworpenen der aarde opstonden. In 2017 is het onze verantwoordelijkheid om te blijven strijden voor een verandering van onderuit op wereldschaal. Het leven is mooi. Het is aan ons om het te bevrijden van alle kwaad, onderdrukking en geweld opdat de volgende generaties er voluit van kunnen genieten.
Nederlandse vertaling: Neal Michiels.
