Afgelopen weken vonden steeds grotere manifestaties plaats in Beiruth tegen de rampzalige manier waarop de overheid de vuilnisophaling beheert. Deze acties groeiden uit tot een echte nationale beweging.
Wat in vraag wordt gesteld, is het liberale en geprivatiseerde beheer van de afvalverwerking, waarvan de rampzalige ecologische gevolgen in de eerste plaats de bewoners van de armste wijken en regio’s van het land treffen: een van de plekken die het eerst geraakt werd, is de kleine kuststad Na’ameh, (ten zuiden van Beiruth) , waar de sluiting van het stort omdat het overvol was en omwille van mobilisaties van de lokale bevolking, de verplaatsing van de vuilnis tot in de rijkste buurten van de hoofdstad meebracht. De oplossing waarmee het huidige regime afkomt, is het openen van een nieuwe stortplaats in de arme regio Akkar, in het noorden van het land. Maar kan het verplaatsen van het probleem naar de armste lagen van de bevolking een oplossing bieden voor het conflict op korte termijn?
In feite is de affaire rond het afvalbeleid slechts het laatste schandaal waarmee het regime dat in staat van permanente crisis verkeert, wordt geconfronteerd. De neoliberale politiek, het beleid van alles privatiseren wat maar kan, en de speculatie met immobiliën, maken dat de meerderheid van de Libanese bevolking door sociaaleconomische bestaansonzekerheid wordt getroffen.
De alomtegenwoordige sectaire en confessionele retoriek dient de strategie van het regime, die er op gericht is om te verdelen om te heersen, maar dreigt het land opnieuw in een burgeroorlog te doen belanden. De democratische instellingen van het land zijn de facto gedesintegreerd, en de macht werd verdeeld tussen confessionele partijen die verondersteld worden elk hun achterban te controleren, opdat de kapitalisten die verbonden zijn met het regime kunnen doorgaan de rijkdommen van het land te plunderen.
De radicaliteit die de armste sociale lagen op de betogingen van afgelopen weken toonden, maken duidelijk hoe diep het ongenoegen bij de man en vrouw van de straat zit. Zij zullen zich door de repressie en de diaboliseringscampagne die er op gericht is verdeeldheid te creëren tussen goede en slechte manifestanten, niet laten doen. De mensen zullen de vreselijke moord op Rida Taleb, evenmin als de honderden gewonden, niet vergeten.
De kwestie van een collectief beheer van het afvalophalingsbeleid is een element geworden dat de bevolking op de been brengt tegen elke oplossing die gebaseerd is op sectaire en confessionele criteria in, een politiek systeem dat als manier van regeren is overgeërfd van het Franse koloniale systeem. Het is dus maar al te logisch dat de manifestanten ook het einde eisen van dit sectaire en confessionele regime.
In solidariteit met de campagne “Le peuple veut” (“Het volk wil”) waaraan ook het Socialistisch Forum uit Libanon deel neemt, roepen wij op om de eisen van de manifestanten bekend te maken, en elk internationaal solidariteitsinitiatief voor een democratische lekenstaat die opkomt voor sociale rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid, te ondersteunen.
Deze oproep wordt gesteund door (lijst 4 september 2015):
SAP-LCR (België)
NPA (Frankrijk)
Solidarités (Zwitserland)
SWP (UK)
SAP-Grenzeloos (Nederland)
Internationale Socialisten (Nederland)
Vrede vzw (België)
NavBel (Koerdische Raad van België)
Ensemble (Frankrijk)
Wil je als organisatie deze oproep ook onderschrijven? Dit kan per mail naar info@sap-rood.org.
