Na de mislukking van de vredesconferentie over Syrië lijkt een vreedzame oplossing erg ver weg. Janneke Prins sprak met Joseph Daher van de Revolutionair Linkse Stroming over de methoden van Assad, de oppositie en wat socialisten elders kunnen doen.
De tweede ronde van vredesconferentie in Geneve is half februari mislukt. Dat is waarschijnlijk geen grote verrassing voor je?
Natuurlijk is dat geen verrassing. Er wordt sinds het uitbreken van de Syrische revolutie in maart 2011 door grote mogendheden gezocht naar een vreedzame politieke oplossing. Daarbij lijkt het steeds alsof Rusland en Iran tegenover de Amerikanen en westerse landen staan. Maar ze zijn het overal over eens, behalve over de rol van Bashar Al-Assad zelf. De VS willen het liefst een kopie van de Jemenitische oplossing, namelijk het staatshoofd afzetten en de rest van het staatsapparaat intact laten.
Je bent lid van de Syrische Revolutionair Linkse Stroming, jullie behoren tot de oppositie. Maar de oppositie in Syrië kent vele gezichten. Wie verdient onze steun?
De oppositie bestaat ten eerste uit de Syrische Nationale Raad. Deze groepering ontleent zijn legitimiteit aan de populariteit in de westerse media, maar heeft in feite weinig contacten “op de grond”. In Syrië zelf zijn ze niet zo populair. Deze groepering krijgt financiële steun vanuit Golfstaten zoals Qatar en Saudi-Arabië.
Daarnaast heb je de National Coordination Committee for Democratic Change (NCC), een coalitie waarin de stalinisten een stevige vinger in de pap hebben. Ze spelen een dubbelrol. Ze doen alsof ze revolutionair zijn, maar ze hebben zich bijvoorbeeld uitgesproken tegen het gewapend verzet en willen sinds het begin van de revolutie met de regering onderhandelen. De coalitie is impopulair.
Dan heb je de Lokale Comités (LCC’s), die wel degelijk contacten hebben “op de grond”. Er zijn diverse soorten LCC’s, zoals sociale en media-activisten. Hun rol hangt af van of ze in regeringsgebied of in “bevrijd” gebied opereren. Ze doen revolutionair werk, ze organiseren voedseldistributie en medische zorg van A tot Z in gebieden waar de staat geen structuren meer heeft. Ook zorgen ze voor psychologische hulp en onderdak voor vluchtelingen.
Er worden nog demonstraties gehouden, maar we moeten eerlijk zijn over het niveau van ongewapende strijd. Dat is op dit moment het laagst sinds het begin van de revolutie in maart 2011. Het ongewapende verzet zal zeker doorgaan, na 150.000 martelaren houden Syriërs vast aan de revolutie. Het is daarom belangrijk om helder te zijn over gewapend verzet.
Geweld is een belangrijk middel dat Al-Assad zelf inzet als vorm van repressie. De strijd op de grond, het gewapend verzet dat onze steun verdient, wordt gevoerd door het Vrije Syrische Leger (FSA). Ze krijgen erg weinig steun en hebben een gebrek aan bijna alles. Wij van de Revolutionair Linkse Stroming vechten voor democratie, sociale rechtvaardigheid en verwerpen het sektarisme van islamisten.
Onder sektarisme versta je waarschijnlijk ook de jihadisten, die met ISIS (Islamitische Staat in Irak en de Levant) in aantocht lijken. Kun je daar wat meer uitleg over geven?
Het regime van Al-Assad gebruikt heel duidelijk dit soort sektarische groeperingen om verdeeldheid te zaaien. Meteen nadat de revolutie was uitgebroken, werden duizenden jihadi’s uit de gevangenis vrijgelaten. Jihadistische groeperingen zoals ISIS zijn niet letterlijk een creatie van Al-Assad, maar ze worden wel gebruikt als politiek middel. De kantoren van ISIS in Al-Raqqah worden bijvoorbeeld niet door de regeringstroepen gebombardeerd. Scholen en publieke gebouwen wel. Leiders van de ISIS hebben het uitroeien van de alawieten voor ogen in plaats van het vechten voor sociale gerechtigheid.
Ze willen een staat oprichten op basis van de sharia. Helaas zijn er teleurgestelde strijders van de FSA die zich vanwege het gebrek aan middelen aansluiten bij dit soort islamistische groepen. Die worden op hun beurt financieel gesteund door de Golfstaten waarmee een sektarische oorlog wordt aangewakkerd. De boodschap die deze regimes naar hun eigen bevolking uitdragen is: “Kijk, als je vecht voor meer democratie, krijg je deze chaos. Wees maar blij met de stabiliteit in je eigen land.”
Hoe zit het met de Koerdische kwestie?
De Koerden hebben natuurlijk het recht op zelfbeschikking. Dat geldt in onze ogen voor alle Koerden: in Turkije, Irak en Iran. Het geldt in feite voor elke bevolkingsgroep die zelfbeschikking wil. Het is echter jammer dat de PYD (de Syrische tak van de PKK) alleen op haareigen voorwaarden meedoet aan de revolutie.
Dat is ook wel te begrijpen, omdat traditioneel links in Syrië de Koerdische kwestie heeft genegeerd. Er is geen solidariteit met de Koerden betuigd op momenten dat ze het hard nodig hadden, zoals in 2004. Dat betekent dat de PYD op dit moment ook kijkt naar mogelijke deals met het Syrische regime.
Hier is er een discussie binnen links over wat we kunnen doen om de Syrische strijd te helpen. Wat adviseer je ons?
De VS hebben in de zomer wel gedreigd met een aanval, maar dat zullen ze nooit echt doen. Ze zijn veel te bang voor een herhaling van het Irak-scenario, waarbij te veel van het staatsapparaat wordt vernietigd. Voer dus de druk op je regering op en eis dat vluchtelingen onvoorwaardelijk worden binnengelaten. Steun uiteraard ook medische hulp. En tot slot, eis van je regering dat er wapens naar de FSA worden gestuurd.
Deze optie is door westerse mogendheden altijd genegeerd, omdat ze de revolutie alleen in woorden steunen. Door wapenleveringen van je regering te eisen, kunnen linkse activisten de hypocriete tegenstelling aan het licht brengen.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op socialisme.nu .
