Het ABVV en het ACV kondigden een nieuw actieplan aan, ook al ondersteunde het ACV met een nipte meerderheid het «sociaal» akkoord met patronaat en regering. Wij zijn natuurlijk blij dat het vakbondsfront tegen de politiek van de rechtse regering, tegen de indexsprong, voor het behoud van goede openbare diensten en een sterke sociale zekerheid in stand blijft. Wij zullen er bij zijn op de acties, zoals steeds.
Maar we blijven het zeggen: een strategie die blijft steunen op sociaal overleg, waarbij acties enkel dienen om de plaats aan de onderhandelingstafel te versterken, kan niet meer tot echte resultaten leiden, geconfronteerd een strijdbaar patronaat en een onvervalst rechtse regering. Enkel een strijdbaar syndicalisme kan op middenlange en lange termijn tot succes leiden. Het komt er op aan de werkende bevolking bewust te maken van de nood aan een globaal alternatief, en hiervoor te mobiliseren. Het komt er ook op aan de politieke voorwaarden tot stand te brengen om zulk globaal maatschappelijk alternatief op te leggen.
De gebeurtenissen van de afgelopen maanden sterken ons in onze overtuiging dat er geen andere strategie mogelijk is. De paar aanpassingen op de nieuwe bepalingen rond het vervroegd pensioen zijn positief, maar ze houden ook in dat het algemeen kader dat door de regering wordt opgelegd, wordt geslikt. De paar kleine toegevingen die het patronaat deed in het kader van het Interprofessioneel Akkoord zullen heel snel worden teniet gedaan door de besparingsmaatregelen van de regering.
Wat tot het succes leidde van de acties van november en december 2014 was de combinatie van de vier eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront en een actieplan om ze af te dwingen. In de lange periode van twee maand onderhandelen tijdens dewelke de acties werden stopgezet, werd deze wisselwerking tussen doelstellingen en actieplan geneutraliseerd, de strijdbaarheid gebroken, en doken de eerste meningsverschillen en breuken in het front op.
Meningsverschillen tussen de verschillende vakbonden -over de inschatting van de kruimels die het patronaat wou geven in het kader van het sociaal akkoord- maar ook binnen de vakbonden, bij het ACV, zoals de stemming aantoonde, met de 52% voor het aanvaarden van het akkoord, en bij het ABVV, waaar het ACOD vreesde alleen verder actie te moeten voeren, en waar een deel van de leiding van BBTK en metaal zich publiek uitspraken tegen nieuwe stakingen.
Het ABVV had gelijk het sociaal akkoord uiteindelijk niet te tekenen, maar het had er beter aan gedaan zich helemaal niet te laten meeslepen in deze aanpak van onderhandelen over peanuts.
Opnieuw in actie, des te beter!
We hebben dringend nood aan doelstellingen voor het actieplan die naam waardig. Het schandaal rond Swiss Leaks toont nog maar eens de noodzaak van een rechtvaardig belastingstelsel aan. Marc Goblet sprak zich recent uit voor een belasting op het patrimonium en de globalisering van alle inkomens voor het heffen van de belastingen. Een goede stap voorwaarts.
Maar om het terrein terug te winnen dat sinds de nationale staking op 15 december werd prijsgegeven moeten we ook de lessen durven trekken: nee aan de salamitaktiek, laat ons samen de krachtsverhoudingen opbouwen om samen overwinningen te behalen voor ons allen. Laat ons dan ook de eis van het intrekken van de maatregelen tegen de werklozen toevoegen aan onze eisenbundel. Laat ons duidelijk zijn dat we elke verhoging van de pensioenleeftijd weigeren, laat ons het gemeenschappelijk vakbondsfront versterken. Laat ons strijden om te winnen! En winnen kunnen we, als we verder bouwen op het eerste actieplan en nog verder durven gaan.
Foto: Rafik Khalfaoui
