Een uiterst conservatieve VS, waar alle rechten van vrouwen langzaam afgestript zijn. Nee, dit is niet het laatste nieuws over Trump’s Amerika, maar een beknopte beschrijving van de nieuwe serie op Hulu; The Handmaid’s Tale, gebaseerd op het gelijknamige dystopische boek van Margaret Atwood uit 1985.
“When they slaughtered Congress, we didn’t wake up. When they blamed terrorists and suspended the Constitution, we didn’t wake up then either. They said it would be temporary. Nothing changes instantaneously. In a gradually heating bathtub, you’d be boiled to death before you knew it.” – June/Offred
Vrouwen worden massaal ontslagen. Vervolgens wordt hun recht op bezit afgeschaft. De rechten van vrouwen in Gilead – de nieuwe naam van (een deel van) de VS – worden steeds verder afgenomen, verder hebben ze alleen plichten: het krijgen van kinderen. Het geboortecijfer is namelijk drastisch afgenomen, een vruchtbare vrouw is een zeldzaam goed. Een goed dat in Gilead zowel beschermt en misbruikt wordt. Elke maand, op hun vruchtbare dagen, worden de vrouwen verkracht door hun commandant.
Alle vruchtbare vrouwen worden uit hun leven geplukt en gedropt in The Red Centre, waar ze met geweld spoedig de nieuwe manier van doen ingestampt krijgen. Alles gebeurt systematisch en ontneemt het menselijke uit alle interacties. Zo ook de verkrachtingen, vermomd met een Christelijk ritueel, bijna klinisch zijn.
Deze lelijke nieuwe realiteit staat haaks op de prachtige omgeving. Grote oude huizen, warme kleuren, perfect gebruik van licht en schaduw. De voornamelijk vrouwelijke crew heeft bijzonder mooi werk geleverd. De cinematografie is uitmuntend. Ook de cast laat niets te wensen over. Offred (‘Of-Fred’ a.k.a. June), gespeeld door Elisabeth Moss, snapt haar karakter tot in de details. En Yvonne Strahovski is haar perfecte tegenspeler als Serena Joy.
Deze serie verdient een dikke trigger warning voor slachtoffers van seksueel misbruik, omdat het overduidelijk in beeld komt. Maar dat is voor de effectiviteit van de boodschap erg belangrijk: het confronteert ons met waar we liever niet aan denken. Wat wel altijd gevaarlijk is bij het dystopische genre is de gedachte dat het ‘dus nu nog niet zo erg is’. Atwood noemt het ‘speculatieve fictie’, niet omdat ze wil dat het gaat gebeuren, maar omdat het niet bepaald onwaarschijnlijk is. Hopelijk helpt de serie dus juist mee mensen wakker te schudden, zodat we niet langzaam dood gekookt zijn voor we het doorhebben.
Atwood haalt haar ideeën uit de geschiedenis. Het meeste wat in het boek en dus de serie te zien is, is al eens ergens gebeurd. En de dunne grens waarop Trump stampt als het gaat om vrouwenrechten laten voelen dat het zo weer kan gebeuren. Sterker nog, het gebeurt al, stap voor stap.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op socialisme.nu.
