Hot Girls Wanted (HGW) is een interessante documentaire over het leven van jonge meisjes die in zogenaamde amateurporno spelen. Het wordt snel duidelijk dat deze industrie allesbehalve humaan is en laat de kijker achter met een boos en machteloos gevoel.
De meisjes lijken van normale huize te komen en een goed toekomstperspectief te hebben. Dat bewijst zogenaamd dat deze meisjes niet voldoen aan het stereotype van beschadigd en kansloos, al gaan de makers, Jill Bauer en Ronna Gradus, niet ver genoeg hierop in om echt een geloofwaardig bewijs te leveren. Ze schrapen vooral aan het oppervlak, maar komen niet eens aan het niveau van een gemiddelde MTV-documentaire. En dat doet helaas geen recht aan hun onderwerp.
Toch brengt HGW een paar interessante onthullingen van de meisjes naar voren. In een enquête is te zien dat een van de belangrijkste redenen dat vrouwen porno maken de seks is, maar de meisjes in de documentaire gaan hiertegen in. Hoewel ze het in eerste instantie deels beaamden, zeggen de meisjes dat de porno echt ‘werk’ voor hun is, ze er niet van genieten en in hun persoonlijke leven absoluut niet op dezelfde manier seks hebben.
Een van de meisjes beweert zelfs een hekel te hebben aan seks, terwijl een ander verslagen op de bank zit wanneer ze vertelt dat ze nu begrijpt hoe het voelt om verkracht te zijn. Rachel van 18 zegt dan ook: ‘In de wereld van de amateurporno ben je een stuk vlees.’ De fragmenten van scènes die in de documentaire te zien zijn doen dan ook eerder denken aan misbruik dan aan consensuele seks, zeker wanneer de meisjes in scènes duidelijk echt aan het huilen zijn. Het als amateurporno betitelen lijkt zo mede een excuus om professionele regulering te voorkomen.
Makkelijk geld
Vaak krijgen pornoactrices naar hun hoofd gesmeten dat het makkelijk geld verdienen is. Dit terwijl het werk voor vrouwen in de heteroseksuele films zwaar en vaak pijnlijk lichamelijk werk is, werk met enorme risico’s lichamelijk, mentaal en sociaal. Dat het zwaar is blijkt vooral uit de schokkende cijfers dat 90 procent van de porno, uit 304 populairste video’s, verbaal of lichamelijk geweld tegen vrouwen toont.
Dat ze er zelf voor kiezen durf ik soms te geloven, maar onder welke omstandigheden en druk ze deze keuze moeten maken is iets waarvan we te weinig weten. In HGW wordt duidelijk dat meisjes die in dit soort films verschijnen gelokt zijn door valse informatie. Als ze eenmaal op de set zijn en blijkt dat ze geforceerd moeten pijpen tot ze kotsen of bijna stikken en ze het eigenlijk niet meer willen doen, is het heel moeilijk om nog nee te zeggen. Ze zijn namelijk bang. Bang voor de aanwezige mannen, en bang om anders geen werk meer te kunnen krijgen. Vakbonden zijn dan ook pijnlijk afwezig.
Racisme
De porno-industrie barst ook van het racisme. Zwarte en bruine vrouwen krijgt zelfs in het begin 300 dollar minder betaald per scène en spelen vaak in extreem denigrerende en racistische films. Jade van 24 moest zich als Latina verbaal laten mishandelen. Terwijl ze kots moet opruimen door het op te zuigen, roept de pornoacteur bijvoorbeeld: ‘Ik dacht dat jullie Mexicaanse chicks goed waren in dit soort shit.’ Racisme in porno is geen verrassing, maar een resultaat van de achterliggende maatschappij. Jade zegt dan ook: ‘Wat ik doe is een uitlaat voor iets wat er al is.’
Witte meisjes die net beginnen krijgen gemiddeld 800 dollar per scène, waarvan ze er drie tot vijf per week maken. Het echte geld gaat natuurlijk naar de grote bedrijven die de porno maken en verkopen. Het is een enorme industrie waar wereldwijd bijna 100 biljoen dollar in omgaat. Deze puur kapitalistische industrie wil zijn klanten geïnteresseerd houden waardoor het steeds een beetje extremer wordt. En de meisjes uit HGW zijn hier de dupe van.
Het meeste van wat de meisjes verdienen moet weer terug in hun werk. Het is een dure levensstijl, ze moeten veel reizen en enorme bedragen gaan op aan lichamelijke verzorging, make-up en kleding. Uiteindelijk houden de meeste meisjes niks tot nada over nadat ze na gemiddeld een half jaar afgedankt worden door de industrie, zoals Tressa van 19. Om vervolgens voor altijd geconfronteerd te worden met een gestigmatiseerd verleden. De ene dag een kind, de volgende dag een pornoactrice, maar wel een die nog niet eens legaal een biertje mag drinken. Vroeger speelden oudere pornoactrices vaak ‘the girl next door’, nu is het praktisch realiteit. Alhoewel deze documentaire geen klassieker zal worden, is het zeker de tijd waard, omdat het een origineel onderwerp biedt binnen de gigantische pornowereld. Het is ook een mooie instapper om deze industrie eens kritischer te bekijken en hopelijk het vuur na de schenen te gaan leggen.
Jill Bauer en Ronna Gradus
Hot Girls Wanted
2015, 84 minuten
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op socialisme.nu
