De concentratie in gemeenschappelijk vakbondsfront ACV-ABVV-ACLVB op het Muntplein in Brussel van 23 september was met 7000 deelnemers een succes qua opkomst. Zeker in verhouding tot de doelstelling van 5000 aanwezigen die de vakbondsapparaten zich gesteld hadden. Er werd in heel wat vakbondscentrales met wel erg strikte quota gewerkt, er moest duidelijk voorkomen worden dat te veel militanten hun ongenoegen nu al lieten blijken.
Op de meeting was er harde taal te horen van de leiders van de drie vakbonden over de plannen van de homogeen rechtse “Monaco-regering”, zoals de federale regering in wording genoemd werd. De Vlaamse maatregelen werden de vorige dagen al terecht gehekeld. De besparingsmaatregelen van de regionale regeringen in Wallonië en Brussel, waar PS en sp.a (in Brussel) nog wel deel van uitmaken, werden echter niet vernoemd. Alsof die de gewone mensen ook niet hard raken…
De eisen die door het vakbondsfront naar voor werden geschoven op deze meeting kan je hier lezen. Terecht wordt gevraagd dat de automatisch indexering van lonen en uitkeringen behouden blijft, dat het uitsluitingsbeleid tegenover werklozen wordt stopgezet, dat de strijd tegen sociale dumping wordt opgevoerd, enz.
Echter: geen duidelijke eis voor de invoering van een vermogenskadaster en een vermogensbelasting, enkel een vaag pleidooi dat de grote vermogens een bijzondere inspanning wordt gevraagd, geen eis tot afschaffing van de notionele interestaftrek, enkel een zoveelste pleidooi dat voordelen toegekend aan de bedrijven afhankelijk moeten worden van de creatie van nieuwe jobs…
De meeting eindigde, ondanks alle welbekende retoriek over de hete herfst die op komst zou zijn (“en wat zodra de herfst voorbij is?”, denk je dan), zonder concrete ordewoorden voor een volgende actie. Zowel de vaagheid van de eisen als het ontbreken van een echt actieplan dat kan begeesteren, hoeft niet te verwonderen. Dat kan ook niet: de vakbondsapparaten zijn niet in staat op eigen kracht de vakbeweging uit de impasse te redden waarin ze zich door jaren meegaandheid en rekenen op de “politieke”vrienden om de pijn te verzachten, heeft gemanouvreerd.
Steeds weer krijgen we hetzelfde te horen, al jaren aan een stuk: “Het kruit moet droog gehouden worden voor wanneer het echt nodig is”. Intussen liggen de geweren te roesten in de regen, blijven de syndicale piotten in de loopgraven verstoken van dekens om zich warm te houden (aan syndicale regenjasjes gelukkig geen gebrek), kan de patronale en rechtse tegenstander ongehinderd zijn propaganda verspreiden aan en achter onze linies. Basta, genoeg daarvan!
Enkel een breed democratisch debat binnen de vakbonden, een echte actieve betrokkenheid van alle leden en militanten, kan leiden tot een massaal gedragen eisenbundel die niet enkel de gevolgen probeert te verzachten, maar de oorzaken van de krisis aanpakt, het kapitalisme met zijn eeuwige winsthonger, dat lak heeft aan de gezondheid, het leefmilieu, de cultuur, het onderwijs, … van de 99%, en een actieplan om zulke eisen af te dwingen.
De SAP wil hiertoe komende weken en maanden met al haar krachten bijdragen, in de vakbeweging en daarbuiten. Het is zeker nog niet te laat, maar het is duidelijk hoogst dringend, willen we niet dat de rechtse en patronale pletwals ons komende periode plat rijdt. Lees hier alvast het pamflet dat we uitdeelden op de vakbondsconcentratie van 23 september.
