David Van Reybrouck, een van die spraakmakende Vlamingen zoals de media die maken, straalt van bewondering voor Françoise Nyssen, de minister van cultuur van Emmanuel Macron, dat andere product van de media. De Franse president “heeft een geweldige vrouw in zijn ploeg binnengehaald”. Ze produceert immers al jaren, samen met Cyril Dion, essays over “hoe een rechtvaardige, duurzame en vreedzame samenleving eruit zou kunnen zien” (De Standaard 21 mei).
Kijk eens aan: “ze startte in september een schooltje in Arles, een mengvorm van het klassieke, republikeinse onderwijsmodel met vleugjes Piaget, Steiner en Freinet. Een absolute krachttoer”.
Françoise Nyssen is Van Reybroucks Franse uitgeefster. Van Reybrouck zwijgt over het sociaal – economisch program van Macron en de rol van zijn ministers hierin. Blijkbaar volstaan de uitgeverskwaliteiten van de vriendelijke, sympathieke Françoise. Haar politieke doelstellingen hoeven niet aan de orde te komen. Politiek moet wijken voor ondernemerschap en goede wil. Tot zover de consequenties van David Van Reybroucks ideeën over een “andere politiek”.
De Vlaamse progressief geachte essayist, de man die tegen verkiezingen is en voorstander van door loting uit het gewone volk aangestelde volksvertegenwoordigers, maakt front achter een man uit de hoge financiële kringen. Macron werd niet geloot, maar dankt zijn verkiezing aan het getrapte, ondemocratische Franse kiessysteem. Hij beweert, zoals het een bonapartist betaamt, boven de (lees traditionele) partijen te staan.
Dat is niet nieuw in Frankrijk. Bekende voorbeelden waren Napoleon, diens neef Louis-Napoléon Bonaparte en laatst Generaal De Gaulle. Macrons regering is een mix waarin technocraten de dienst uitmaken. Ze zullen, zo hopen de elites en hun zegslieden, Frankrijk en Europa redden uit de economische problemen en wapenen tegen het populisme.
Maar welk Europa en welk Frankrijk gered moeten worden, daarover is Van Reybrouck niet duidelijk. Macron daarentegen wel en dat zal spoedig blijken tot groot genoegen van de wereld waaruit hij is ontsproten: de wereld van het geld.
Terug naar Françoise Nyssen, de nieuwe minister van cultuur. Als uitgeefster verdient ze alle lof en dat is handig gespeeld van Macron. Als succesvolle onderneemster heeft ze haar plaats in een regering van technocraten. Ze zit in diverse raden van beheer van de cultuurproductie en doet bovendien aan “sociaal werk” in diezelfde wereld. De wereld van de cultuur moet wel respect voor haar opbrengen.
Maar of wie hoog in zijn vaandel geschreven heeft dat cultuur geen koopwaar is, zoete broodjes zal kunnen bakken met de minister-onderneemster, is een andere vraag. Hoe zit het met de begroting van haar ministerie? Macron belooft die te handhaven maar hij wil 60 miljard besparen.
