Het sociaal overleg, volgend op de massale protestacties in het najaar van 2014, is op sterven na dood.
Er is weinig of geen onderhandelingsmarge en de regering houdt zich strikt aan het regeerakkoord, waar blijkbaar geen komma aan veranderd mag worden.
Maar de onvrede in de maatschappij tegen de besparingen – die terecht als onrechtvaardig, zo niet overbodig worden beschouwd – blijft groot.
Telkens één of meerdere vakbonden of centrales een oproep doen om te mobiliseren, blijven de militanten en afgevaardigden deze oproepen massaal beantwoorden:
- 8000 mensen op de interprofessionele militantenconcentratie in Brussel in gemeenschappelijk vakbondsfront op 11 maart 2015 (meer dan op de vergelijkbare concentratie in september 2014!)
- 5000 mensen een week later, op 19 maart, bij de militantenconcentratie van de openbare diensten in gemeenschappelijk vakbondsfront (ACOD, ACV openbare diensten en VSOA);
- 3000 mensen op 24 maart 2015 bij de betoging van de Vlaamse ACOD in Antwerpen.
- duizenden mensen op diverse plaatsen in gans het land tijdens de provinciale acties van 30 maart t.e.m. 1 april
Het werd vooral duidelijk op 29 maart waar 20.000 mensen (waaronder veel gezinnen met kinderen!) het ongure weer trotseerden om mee met Hart boven Hard te betogen voor echte alternatieven!
De 4 belangrijkste eisen die in het najaar aanleiding gaven tot massale acties zijn voor geen jota ingevuld:
- de vrijwaring van de koopkracht en de loonindexering;
- de keuze voor een duurzame economie met creatie van volwaardige jobs;
- de nodige middelen voor de uitbouw van de openbare dienstverlening;
- een rechtvaardiger belasting o.a. door ook de vermogens te belasten
De organisatie van het verzet tegen de regering is ondermaats
Tegenover een onvervalst rechtse regering en een patronaat dat zich hierdoor gesterkt voelt, stellen we vast dat de vakbonden in het moeras van het sociaal overleg vastzitten, dat het verzet versnipperd is en dat de vakbondsleidingen niet meer op één lijn zitten, waardoor er (nog altijd) geen nieuw gemeenschappelijk actieplan bestaat.
De vakbondsacties, waarbij de organisatoren in essentie enkel beroep doen op vakbondsmilitanten en -afgevaardigden in plaats van de ganse werkende bevolking erbij te betrekken, blijven onder het niveau van de uitdaging.
Wat tot het succes leidde van de acties van november en december 2014 was precies de combinatie van de vier eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront én een gemeenschappelijk actieplan om ze af te dwingen.
Zijn er nog mogelijkheden om op korte termijn het verzet nieuw leven in te blazen? Wat zijn de perspectieven op lange termijn?
We nodigen je uit om met andere syndicalisten, uit andere centrales en vakbonden, hierover van gedachten te wisselen op onze
Tweede Ronde Tafel van en voor syndikalisten
op dinsdag 28 april 2015 om 20 u in zaal Elcker-Ik, Breughelstraat 31-33, Antwerpen
Inkom gratis – Iedereen welkom!
Socialistische Arbeiderspartij, Belgische afdeling van de Vierde Internationale
archief.sap-rood.org info@sap-rood.org
