Verkiezingsmeeting met Jeremy Corbyn in Gateshead op 5 juni.
We publiceren hieronder een artikel van Socialist Resistance, de organisatie van de 4e Internationale in de UK, over het manifest waarmee Labour onder Corbyn de verkiezingscampagne is aangegaan. Meer artikels van hun hand over de verkiezingscampagne van Labour en Corbyn vind je op hun gelijknamige website. (redactie SAP-Rood)
De lancering van het verkiezingsmanifest van Labour heeft een boost gegeven aan Corbyns campagne. Vele duizenden namen deel aan meetings over het hele land. Het debat werd zo op een ander niveau gebracht: de eindeloze aanvallen tegen de Labour-leider ruimden plaats voor een serieuze discussie over een alternatief beleid; niet enkel met een einde aan de besparingen, maar om de situatie te veranderen – voor de velen, niet de weinigen (“For the many, not the few”).
Het manifest dat pleit voor de hernationalisering van het spoor, de post en water, is het meest radicale sinds 1983. Het programma van toen kwam tot stand voor de nederlaag van de mijnwerkers in één van de hoogdagen van syndicale en politieke strijd in de 20ste eeuw.
Voor het eerst na lange jaren van conservatief beleid (of een imitatie ervan), is er bij deze verkiezingen een echt alternatief voor de besparingspolitiek, sociale afbraak, lage lonen, werkonzekerheid, 0-urencontracten en voedselbanken. Het is een unieke kans voor de linkerzijde. Het is een manifest dat de schaduw van de Brexit, die door May wordt gebruikt om een conservatieve meerderheid te behalen, kan overstijgen.
Het bevat niet alles wat we graag zouden willen, maar het is een radicaal keerpunt vergeleken met de politiek van de Labour-leidingen van Kinnock tot Blair met hun omarming van een ‘nieuw realisme’, in de praktijk neo-liberalisme.
Er zijn slechts enkele korte weken om de dynamiek te veranderen en een Labour-regering te verkiezen op 8 juni op basis van dit manifest. Peilingen tonen een groei van de steun voor Labour aan, evenals een breed verspreid enthousiasme voor het beleid dat voorgesteld wordt. We roepen onze aanhangers op om de remmen los te gooien en zich volledig in te zetten voor een overwinning van Labour.
Het is geen gemakkelijke opdracht. De UK Independence Party (UKIP) is ingestort ten voordele van een conservatieve partij met UKIP-standpunten en May roept de 17 miljoen Brexit-stemmers op om voor haar te stemmen als ze willen dat het referendum ten volle ten uitvoer wordt gebracht. Maar met een sociale crisis die het resultaat is van zeven jaar conservatief beleid, zijn er zeker mogelijkheden.
Een conservatieve overwinning zou een ramp zijn. Het zou een ramkoers van conservatieve besparingen voor de komende vijf jaar betekenen en een harde Brexit tegen de belangen van de arbeidersklasse, wat ernstige gevolgen zou hebben voor de politieke en sociale omstandigheden in het VK voor een lange tijd. Zoals Corbyn zegt, het is de politiek van angst eerder dan die van hoop.
De boodschap is duidelijk: als je je lonen bevroren wil houden, de gezondheidszorg (National Health Service – NHS) vernietigd wil zien, wil verder leven zonder rechten op je werkplaats, een harde Brexit wil – stem dan voor de ‘Tories’ (de bijnaam van de conservatieven).
De rechterzijde van Labour heeft de strijd om Corbyn te saboteren niet opgegeven. Blair, Mandelson en Hattersley hebben hun best gedaan, maar hebben een klap gekregen van John Prescott, die in de Sunday Mirror opriep voor eenheid achter Corbyn en hen opriep om mee te bouwen of hun mond te houden (“put up or shut up”). Hij stelde dat een campagne in eenheid Labour aan de leiding zou brengen gezien de populariteit van hun beleidsmaatregelen. Sindsdien weigeren Labour-parlementsleden zoals Ben Bradshaw het Labour-manifest te onderschrijven.
Een hevige strijd is aan de gang binnen de partij om het leiderschap van Corbyn te verdedigen tegen de rechtse saboteurs. Het is een strijd die waarschijnlijk zal verdergaan met nog grotere intensiteit ongeacht de uitkomst van de verkiezingen – met Labour in de regering of na een verlies – en we roepen iedere militant op om zich te engageren.
Radicale voorstellen
Evenals de hernationalisering van het spoor, de post, water en onderdelen van de energie-industrie, stelt het manifest een grote ommezwaai van de conservatieve besparingen op het vlak van welzijn voor met het schrappen van de beddentaks en de werkbekwaamheidstest, een toename van de zorgvergoeding met 17% en het volgen van het sociale model van invaliditeit.
Over de economie: 72 miljard pond conservatieve belastingverlagingen terugdraaien, hogere belastingen voor de rijken met inbegrip van een verhoging van de inkomensbelasting tot 45p voor inkomens boven de 80.000 pond en een nieuwe 50p voor wie meer dan 123.000 pond verdient. Een ‘Robin Hood’-taks op financiële transacties voor de financiering van de gezondheidszorg. Een verhoging met een derde van de bedrijfsbelasting en een ‘dikke kat’-taks op bedrijven die ‘dikke kat’-lonen betalen. Gebruik makende van lage intrestvoeten wil Labour in de komende tien jaar 250 miljard pond investeren om transport, energie en digitale infrastructuur uit te bouwen voor de 21ste eeuw.
Over rechten van werknemers: een minimumloon van 10 pond, intrekking van de Trade Union Act, het einde van 0-urencontracten, van de bevriezing van overheidslonen, volledige tewerkstellingsrechten vanaf dag één, het recht op syndicale vertegenwoordiging, gedaan met ontslagen van zwangere vrouwen, bedrijven verplichten om genderverschillen in verloning openbaar te maken, de afschaffing van kosten voor arbeidsrechtbanken, een loon voor stagiairs, gegarandeerde toegang van vakbonden tot werkplaatsen en een minimum loonratio van 20:1 in de overheidssector en voor wie meedingt voor overheidscontracten.
Over de NHS: intrekking van de Health and Social Care Act, jaarlijks 6 miljard meer investeringen dankzij een hogere inkomstenbelastingen voor de 5% grootste verdieners, verhoging van de belastingen op private gezondheidsverzekeringen, het aanwakkeren van investeringen en het einde van de privatiseringen, het tegenhouden van de huidige voorstellen van sluitingen van spoedafdelingen van ziekenhuizen, de herinvoering van NHS-beurzen.
Over zorg: een bijkomende 8 miljard pond tegen de volgende legislatuur, waarvan 1 miljard in het eerste jaar, het einde aan zorgbezoeken van 15 minuten en het betalen van de verplaatsingstijden van verzorgers.
Over onderwijs: het intrekken van de conservatieve besparingen, verkleinen van de klassen, het einde van de (elitaire) ‘free schools’ en ‘new grammar schools’, gratis schoolmaaltijden, afschaffing van inschrijvingsgelden en de herinvoering van onderhoudsbeurzen, 30 uur gratis kinderopvang voor 2 tot 4-jarigen.
Over huisvesting: de bouw van een miljoen huizen in de komende vijf jaar, waarvan de helft sociale woningen, actie tegen criminele huiseigenaars opdat huurwoningen geschikt zijn voor menselijke bewoning, het plafonneren van huurprijzen, herinvoering van huisvestingsvoordelen voor 18 tot 21-jarigen.
Over leefmilieu: volledige steun aan het Akkoord van Parijs, een einde aan fracking, een nieuwe ‘clean air act’, ‘blue belts’ in de zee rondom de Britse eilanden, het verbieden van neonicotinoïden, Labour zal vier miljoen woningen isoleren, beginnen aan de decentralisatie van energietoevoer door het landelijk net in publiek eigenaarschap te brengen. Er zal in elke regio tenminste één publiek beheerd energiebedrijf zijn dat lokaal bestuurd wordt, democratisch werkt, energie-armoede aanpakt en winsten terugbrengt naar gebruikers in de vorm van verlaagde tarieven.
Over Brexit: een unilaterale verklaring dat EU-burgers die in het VK leven er mogen blijven; verzet tegen een harde Brexit; een betekenisvolle parlementaire stemming aan het einde van het proces; trachten in de douane-unie te blijven; tariefvrije toegang tot de eenheidsmarkt door middel van een handelsovereenkomst; bewegingsvrijheid voor wie een werkaanbod heeft; weg met de ‘Great Repeal Bill’ en de vervanging ervan door positieve wet die verzekert dat de Brexit niet leidt tot een verlies van rechten.
Het antwoord van de conservatieven en van de media was een nieuwe demonisering van Corbyn, waarbij werd gezegd dat de politieke voorstellen van de Labour-leiding onbetaalbaar en onmogelijk uit te voeren zijn.
Er staan zeker zaken in dit manifest die te betreuren zijn: de ‘Fiscal Credibility’-regel en steun voor kernenergie, het promoten van de niet-werkende technologie van C02-opslag, uitbreiding van luchthavens, de voortzetting van de hogesnelheidstrein ‘HS2’ en een uitbreiding ervan. Er is ook het behoud van Trident (het Britse kernwapenprogramma) – een strijd die links niet heeft kunnen winnen sinds Corbyn leider werd – wat betekent dat de tekst hier zo goed als mogelijk was.
Het is een grote fout om ‘PR for Westminster’ (de democratisering van het Britse kiessysteem door middel van proportionele representatie) niet op te nemen in de voorstellen voor een grondwettelijke conventie en een verkozen Hogerhuis. Een dergelijk engagement zou niet enkel stemmen voor Labour aantrekken bij de velen die wanhopig een erg ondemocratisch systeem veranderd willen zien, maar bovendien wordt het ‘first-past-the-post’-systeem steeds ondemocratischer in het licht van de huidige veranderingen in de politieke structuur van het land.
Over het algemeen gezien werpt het programma echter een ernstige uitdaging op tegen de besparingsagenda en vormt het een goede basis voor de heruitbouw van een linkse politiek in dit land – in het bijzonder wanneer het op een moment komt dat de algehele politieke situatie naar rechts werd getrokken onder impact van de Brexit.
Een alliantie tegen de besparingen
Aangezien Labour volhoudt bij de verdediging van een unionistisch standpunt in Schotland en gekant is tegen een ja-stem in een tweede onafhankelijkheidsreferendum, zal de verkiezingspositie van de partij er niet wijzigen – ze zou integendeel nog kunnen verslechteren. Dit betekent dat een absolute Labour-meerderheid in het Lagerhuis wel erg moeilijk wordt waardoor een ‘overwinning’ van Labour zou betekenen dat ze als grootste partij zou moeten regeren met de steun van andere anti-besparingspartijen, namelijk de Scottish National Party (SNP), het Welshe Plaid en de groenen. Corbyns huidige vijandigheid hiertegenover houdt geen steek en moet veranderen. Indien Labour de grootste partij zou worden na de verkiezingen is de enige andere mogelijkheid om de conservatieven uit te nodigen om een regering te vormen – wat geen steek houdt.
Maar of het om een samenwerking voor of na de verkiezing gaat met Labour als de grootste partij, we hebben het over een alliantie tegen de besparingen en niet over het ambigue concept van een ‘progressieve alliantie’ zoals bijvoorbeeld omschreven en verdedigd door Compass. Dit is helaas waar eveneens de Green Party voor pleit – een alliantie met deelname van de Liberal-Democrats – dezelfde ‘Lib Dems’ die de conservatieven vijf jaar lang ondersteunden en hen zo de mogelijkheid gaven om hun besparingsprogramma op harde wijze door te voeren tot op vandaag.
Dat is niet de boodschap die de honderdduizenden, die tijdens voorbije verkiezingen thuis bleven, zal enthousiasmeren, waarbij het gevoel wordt meegegeven dat er geen verschillen zijn tussen de politieke partijen – zij kunnen het meest doeltreffend gemobiliseerd worden rondom een duidelijke boodschap tegen de besparingen.
