• FRANÇAIS (LCR)

sap-rood.org

SAP

antikapitalistische lenteschool 2017
  • home
  • Wie zijn wij?
    • SAP
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • België
    • politiek
    • syndicaal-sociaal
    • verkiezingen 2014
  • internationaal
    • Afrika
      • Algerije
      • Burkina Faso
      • Egypte
      • Kenia
      • Marokko
      • Soedan
      • Tunesië
    • de Amerika’s
      • Argentinië
      • Bolivië
      • Brazilië
      • Chili
      • Colombia
      • Cuba
      • Ecuador
      • Guatemala
      • Haïti
      • Honduras
      • Mexico
      • Peru
      • Puerto Rico
      • Venezuela
      • Verenigde Staten (VS)
    • Azië
      • Cambodja
      • China
      • Filippijnen
      • Maleisië
      • Pakistan
      • Thailand
      • Vietnam
    • Europa
      • Italië
      • Luxemburg
      • Nederland
      • Noorwegen
      • Oekraïne
      • Portugal
      • Rusland
      • Schotland
      • Slovenië
      • Spaanse Staat
      • Turkije
    • internationale instellingen
    • Midden-Oosten
    • Oceanië
  • themas
    • antifascisme
    • antiracisme
    • cultuur
    • ecologie
    • economie
    • feminisme
    • geschiedenis
    • biografieën
    • jongeren
    • LGBT+
    • migratie
    • strijd en bewegingen
    • Uitgavenfonds Ernest Mandel
  • onze blogs
    • Ida en Evie schrijven
    • blog Flor Vandekerckhove
    • blog Marijke Colle
    • blog Pips Patroons
  • linkse linkjes
  • e-shop

“Wij bereikten brugpensioen op 58, aan 95% van het loon, met bijkomende aanwervingen”

18 maart, 2015 door Florent Gallois, André Henry

IMG_2525Zoals historicus Pierre Tilly (UCL) recent in herinnering bracht, werd het systeem van brugpensioen in 1974 geboren tengevolge van een akkoord (CAO 17) dat werd bereikt tussen de sociale partners. Doelstelling was de shock te verzachten die herstructureringen, met hun vernietiging van arbeidsplaatsen, met zich meebrachten, in het bijzonder in de traditionele industriële sectoren (de metaalindustrie bovenal) en “het aan het werk houden van minder oude werknemers te promoten”. Werknemers ouder dan 60 konden naar de werkloosheid doorschuiven en van de onderneming een opleg krijgen gelijk aan de helft van het verschil tussen het netto referentie-salaris en het bedrag van de werkloosheidsuitkering. CAO 17 opende ook het vooruitzicht dat vrouwen van brugpensioen  konden genieten vanaf de leeftijd van 55 jaar.

Pierre Tilly heeft geen ongelijk als hij stelt dat “het systeem zeer snel werd geïnstrumentaliseerd door zowat iedereen”. Een citaat: “De werkgevers zagen er een middel in om zich te ontdoen van oude, dure, en weinig aan de technologische evoluties aangepaste arbeidskracht. Voor de werknemers werd het systeem een “recht” op vervroegd pensioen om de shock van het verlies van een baan te verzachten. En de staat, die dacht dat dat de crisis zou oplossen, moedigde het systeem aan, tot het toelaten van brugpensioen vanaf 52 jaar voor de mannen en vanaf 47 jaar voor de vrouwen…”.

Nochtans gebruikten bepaalde syndicale afvaardigingen het systeem van vervroegd pensioen ook in het kader van een antikapitalistisch perspectief, en niet als een veiligheidsventiel. Dit was in het bijzonder het geval voor de ABVV-delegatie bij Glaverbel (vandaag AGC) in Gilly, in de streek van  Charleroi, tijdens de staking tegen de sluiting van de zetel, in 1975. Haar voorbeeld zou gevolgd worden door andere vakbondsdelegaties in de sector van het “plat glas”, en een nationale overeenkomst in deze sector inspireren.

Onze kameraad André Henry was in die periode hoofddelegee bij Glaverbel Gilly. Hij kan zich deze historische akkoorden, die na heel wat strijd werden afgedwongen, maar al te goed voor de geest halen. Vooral de bepalingen rond het vervroegd pensioen.

André Henry: “Het brugpensioen bestond sinds december 1974, maar vanaf 60 jaar en aan ongeveer 75% van het loon. In de akkoorden bij Glaverbel Gilly bereikten we vervroegd pensioen vanaf 58 jaar, en met een opleg die maakte dat de arbeiders 95% van hun salaris kregen, premies inbegrepen. Vermits de arbeiders geen werkkledij meer moesten kuisen en geen verplaatsingen naar het bedrijf meer moesten doen, kan je zeggen dat ze hun integraal inkomen behielden. Het brugpensioen was voor ons een middel naast andere om de patroon de factuur te laten betalen. Hij was verantwoordelijk voor onze situatie, niet de arbeiders. Met de delegatie hebben we steeds gezegd dat de mensen die op vervroegd pensioen vertrokken, moesten vervangen worden door jongeren. Van zodra het mogelijk was door nieuwe investeringen, legden we dan ook nieuwe aanwervingen op”.

André is er zich bewust van dat dit gebruik van het brugpensioen uitzonderlijk is gebleven binnen de arbeidersbeweging: “Bij mijn weten is er nooit een ander akkoord gesloten dat brugpensioen gaf aan 95% van het loon.” En hij vervolgt: “Wat we vandaag zien, is de afbraak van het vervroegd pensioen. Als er niet voor wordt gevochten, is het gedaan met dit systeem. Bij Caterpillar, Delhaize en elders zien we overal mensen die brugpensioen aanvaard hebben en die nu een brief krijgen waarin hen wordt verteld dat ze een opleiding moeten volgen. Dat is een echte vernedering voor deze kameraden. En een serieuze achteruitgang. Brugpensioen werd immers vroeger nooit geinterpreteerd als werkloosheid. Daarom noemde men het ook “brugpensioen”. Ik herinner mij nog de onderhandelingen met Calife, die indertijd minister van Arbeid was. Men zei “brugpensioen” omdat het een systeem was in afwachting van het pensioen.”

Hoe verder? André, die vandaag vice-voorzitter is van de commissie “gepensioneerden en bruggepensioneerden” van de Algemene Centrale van het ABVV Charleroi, blijft een syndicalist in hart en nieren: “Rechts en het patronaat willen de arbeidstijd verlengen, de beroepsloopbaan verlengen tot 67, zelfs 70 jaar. Tegelijk is een massa mensen werkloos, jongeren op kop. Een echte schande! Maar het is logisch: het doel van rechts en het patronaat is om in te spelen op de massale werkloosheid, de bestaansonzekerheid, de interimjobs, om de vakbonden een nederlaag toe te dienen. De vakbonden hadden de strijd van november en december moeten verderzetten, in plaats van aan de onderhandelingstafel te kruipen met het patronaat. Laat ons hopen dat er genoeg druk op hen komt om opnieuw in actie te gaan, voor een antikapitalistisch alternatief, zoals het ABVV hier in Charleroi verdedigt”.

Print Friendly, PDF & Email

Categorie: syndicaal-sociaal

 Facebook Twitter Flickr YouTube E-mail
hallo kameraad
lid-wrden
strijdfonds

zoeken

FeMiNiSmE–YeAh!archief Ernest Mandel IRJ 2017
Anticapitalista

cultuur

Film: Der Junge Karl Marx van Raoul Peck

Door Michael Löwy

De film Der Junge Karl Marx die de grote Haïtiaanse filmmaker Raoul Peck aan de jonge Marx wijdde, is een echt meesterwerk. Het is tevens het werk van een cineast die kant koos: die van de onderdrukten en uitgebuitenen die strijden voor hun emancipatie. Vandaar zijn belangstelling voor een zekere … [Meer lezen ...]

Tags

abortus asiel asielzoekers BBTK-SETCa Bechdel beweging bezuinigingen cinema culture ecologische economie Fellini Feminisme film FN FOD Financiën Gender IIRE indignados K&SR klimaatsverandering klimaattop COP 19 kolonialisme koopkracht overheidsdienst politiek Racisme Soberheid sociaal sociale Sorrentino staking stakingsrecht storm Taubira theorie Ulrike Meinhof vakbeweging vluchtelingen vrouwen werkloosheid
…en presto, het grooit!

"Van ieder naar zijn vermogen, aan ieder naar zijn behoeften."
--Karl Marx

Internationaal Revolutionair Jongerenkamp

IRJ 2017
Viva la IV!

Onze oude website kan je nog steeds hier raadplegen.

kalender artikels

februari 2023
Z M D W D V Z
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728  
« okt    

image bank

  • DSC_0141
  • DSC_0140
  • DSC_0139
  • DSC_0137
  • DSC_0138
  • DSC_0136
  • DSC_0135
  • DSC_0132
  • DSC_0133

categorieën

andere hulpmiddelen

  • archieven
  • sitemap
  • folders te downloaden

SAP-LCR