Jean-Claude Juncker maakte op 10 september zijn Commissie bekend (1). Als de negen dames en achttien heren geen te slechte indruk maken tijdens de geplande hoorzittingen in het Europees Parlement, vormen ze vanaf 1 november de nieuwe Europese “regering”. Meer dan ooit zal deze Commissie een emanatie en een verlengstuk zijn van nationale regeringen: niet alleen was Commissievoorzitter Juncker zelf jarenlang premier van Luxemburg, maar naast hem telt zijn ploeg nog achttien (!) andere ministers of gewezen ministers, waarvan drie ex-premiers.
De mythologische voorstelling van de “Commissie als behoeder van het Europees belang” wordt nog minder houdbaar dan in het verleden! De Europese politiek in het algemeen wordt een hoogmis van de uitvoerende machten; sommige excellenties zitten in de Commissie, andere in de Raad van regerings- en staatshoofden, de rest in de Raad van Ministers. Er is natuurlijk nog het Europees Parlement, maar daar vind je dan weldra gewezen commissieleden als De Gucht of Olli Rehn, en gewezen premier Verhofstadt. De Europese politiek is de voortzetting van de nationale politiek met zo mogelijk nog minder democratische middelen.
Juncker ziet in dit gezelschap een “sterk en ervaren team dat borg staat voor verandering”. Ervaren, dat klopt, met een dergelijk regeringsgehalte heeft de toekomstige Commissie heel wat ervaring in huis met het opleggen van de soberheidspolitiek. Verandering, dat ligt moeilijker. Zou de Griekse minister van defensie Avramopoulos van koers veranderen nu hij commissaris (binnenlandse zaken en migratie) wordt? Zou Portugals staatssecretaris Carlos Moedas (partijgenoot van Barroso) zijn verleden als Goldman Sachs-medewerker en uitvoerder van de Troikapolitiek in Portugal afzweren ? De Bulgaarse Georgiova waakt over het budget; haar verleden bij de Wereldbank zal daarbij natuurlijk zeer nuttig zijn.
Moet het een geruststelling zijn dat geen enkel wetsvoorstel de Commissie verlaat alvorens de Nederlandse sociaal-democraat Frans Timmermans (2) er zijn zegen aan geeft? Wat betreft de Belgische bijdrage tot de Commissie, Mevr. Marianne Thyssen: er wordt in de Brusselse Wetstraat door haar politieke tegenstanders wat smalend over gedaan omdat Sociale Zaken en Tewerkstelling toch geen “grote” portefeuille is. In de Europese Unie is dat helaas inderdaad het geval; maar ze krijgt ook de “hervorming van de arbeidsmarkt” onder haar bevoegdheid, en dat zou – opnieuw helaas – wél een succes kunnen worden…
Dit alles, zoals we reeds zegden, op voorwaarde dat de kandidaten-commissarissen door de hoorzittingen voor de parlementaire commissie komen. Voor de anti-lobby ngo Corporate Europe Observatory zouden een aantal koppen alvast vallen. Die van de Britse Jonathan Hill bijvoorbeeld, door Londen naar Brussel gestuurd en verantwoordelijk voor stabiliteit op de financiële markten, maar medestichter van een lobbyfirma (Quiller Consultants) die diensten verleent aan banken. Of de Maltees Karmenu Vella, verantwoordelijk voor milieu en visserij; het is niet duidelijk wat zijn ervaringen in de gokbusiness daartoe kunnen bijdragen. Van de Spaanse toekomstige (?) klimaat- en energiecommissaris Miguel Arias Cañete raakte niet alleen bekend dat hij belangen heeft in de oliemaatschappij Mercantil Petrolífera Ducaris, maar tijdens de Europese verkiezingscampagne bekloeg hij er zich ook over dat “het moeilijk is met een vrouw te debatteren, want intellectuele superioriteit zou als sexistisch kunnen overkomen”.
Wij van onze kant denken dat het met deze heren en dames van de Commissie Juncker moeilijk debatteren zal zijn, want ze vertegenwoordigen de belangen van een kleine elite, en zijn daarom niet voor sociale argumenten vatbaar.
Noten:
1) Een overzicht in dit Infogram.
2) Over de diepe overtuigingen van deze man, zie het artikel van Willem Bos, Nederlands eurocommissaris Frans Timmermans en de democratie
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa
