De Financial Times publiceert momenteel een reeks artikelen over het hoogtepunt van de eurocrisis in 2012, “het jaar dat Europa veranderde”. Voor de liefhebbers bevat de reeks pittige details over de werking van de Europese democratie. Zo gaat het bijvoorbeeld over het Plan Z, een plan dat in 2012 in het grootste geheim werd opgesteld om de gevolgen op te vangen, mocht Griekenland uit de euro treden. Een aantal Europese zwaargewichten, zoals de Duits minister van financiën Schauble, waren een tijdlang voorstander van die uittreding.
Het Plan Z voor het opvangen van de gevolgen van een “Grexit” was zo geheim, ook voor de Europese instellingen, dat de hoge Europese functionarissen die erbij betrokken waren niet met elkaar correspondeerden via e-mail. Angela Merkel vroeg aan Barroso of dergelijk plan bestond, maar wilde het niet zien op papier, omdat zij dan volgens de principes van de Duitse democratie verplicht zou zijn dit document kenbaar te maken aan het Duitse Parlement.
Dat onze democratie zo functioneert wisten we natuurlijk wel, en je zou zelfs begrip kunnen opbrengen voor het feit dat de optie van een Grexit geheim moest blijven, gezien de druk van de financiële markten.
Erger is dat de radicale versterking van de Europese greep op het sociaal en economisch beleid in de lidstaten “om de euro te redden” in dezelfde achterkamertjes werd beslist. Zo verhaalt de Financial Times hoe de toenmalige Griekse premier Samaras afzag van zijn verkiezingsbelofte de voorwaarden voor de Griekse bailout te heronderhandelen tijdens een gesprek onder vier ogen met Commissievoorzitter Barroso, van dezelfde politieke familie, die hem uitlegde dat Merkel, ook van dezelfde politieke familie, dit nooit zou aanvaarden.
Je kan deze artikels gratis lezen op de site van de Financial Times, maar je moet je wel eerst registreren.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op AnderEuropa.
