Dinsdag 26 april vond in De Zondvloed in Mechelen een boekvoorstelling plaats van Feminisme – een nieuw begin, een eerste avond in een lange rij. Els Pellegrims, die de avond in goede banen leidde, geeft haar impressies mee.
“Ik had gehoopt dat feminisme zich eens positief kon positioneren, in plaats van altijd ergens tegen te zijn”, was een opmerking die achteraf van iemand uit het publiek kwam.
Naar het begin van de avond: Evie Embrechts heeft een boek geschreven en komt dat voorstellen in de Zondvloed. In haar kielzog komt Monica Triest de trappen op. Zelf noemt ze zich “uit de vorige eeuw”, de combativiteit die het feminisme uit de jaren ’70 kenmerkte, heeft ze hoegenaamd niet verloren in deze eeuw.
Feminisme – een nieuw begin, is een boek dat veel onderwerpen aansnijdt. Evie vertelt over haar bevindingen en Monica vult aan en werpt tegenkantingen op. De invalshoek is verschillend, de onderwerpen talrijk, zowel uit hedendaagse bevindingen als historisch, en de avond vliegt voorbij. Tijdens de nabesprekingen blijken er meer vragen te zijn dan er tijdens het vragenrondje gesteld zijn geweest. Een heel belangrijke, ging over het jargon. Jargon jaagt mensen weg. Hoewel het boek zelf heel duidelijke definities hanteert en daardoor heel toegankelijk is, was dit niet altijd het geval tijdens de voorstelling. Het is jammer dat er misverstanden ontstaan en mensen zich uitgesloten voelen uit het discours.
De blamerende opmerking “vrouwen moeten voltijds werken, zodat ze niet financieel afhankelijk zijn”, is binnen de context te begrijpen. Stel daar echter tegenover dat veel voltijdse jobs nog steeds een inkomen onder het bestaansminimum opleveren, en ze is niet zo zaligmakend meer. “Maar ik wil helemaal niet voltijds werken, ik werk om te leven, niet omgekeerd”, was een opmerking uit het publiek, die vandaag even goed als emancipatorisch wordt gezien. Mensen leven nu eenmaal binnen een maatschappij en zelf keuzes kunnen maken, is dat niet waar emancipatie om draait? Door de mechanismen bloot te leggen die leiden tot keuzes, worden individuele vrouwen niet met de vinger gewezen.
Ik vond het zelf een interessant gesprek, al heb ik er enkele frustraties bij. Over de verwijten die vrouwen mekaar maken, over jargon dat uitsluit terwijl het bedoeld is om mekaar beter te begrijpen.
Mijn persoonlijke aanbeveling: lees het boek. Als je dit verslagje leest, zal je een groot deel van het boek knikkend lezen, bevestigd in je denken. Daarnaast zijn er de momenten waar je uitgedaagd wordt en je opnieuw je eigen standpunt kan bepalen. Er zijn zoveel hoofdstukken die besluiten dat er nog niets besloten is, dat er nog geen gemeenschappelijk feministisch standpunt is. En dat is ok, want ook feminisme moet zichzelf blijven uitvinden, zonder daar toegevingen in te doen en aan kracht in te boeten. Opgelet, tijdens het lezen, kan het je overkomen dat je moet lachen: Evie, het hoofdstuk “Humor en feminisme”, is dat al voor de volgende editie?
Om af te sluiten een opmerking die helaas niet tijdens het vragenrondje werd gegeven: waarom niet vertrekken vanuit de kracht van vrouwen, ik ben blij dat ik een vrouw ben.
Feminisme – een nieuw begin bestellen? Je kan alle info hier vinden. Een overzicht van de komende boekvoorstellingen vind je hier.
Enkele foto’s (foto’s: Bruno De Wit)
