In het debat rond abortus in de politiek en in de media, heeft een deel van rechts de verdediging van het leven opgeëist, tegen het feminisme dat de vrije keuze en het recht om te kiezen verdedigt. Als feministen verwerpen we de beschuldiging dat we egoïsten zijn en verantwoordelijk voor kindermoord. Deze beschuldigingen komen van de katholieke machine en gelovigen. Maar we moeten wel toegeven dat we tot nu toe weinig resultaat hebben geboekt tegenover dit ideologisch offensief van rechts. De tegenstanders van abortus zijn tegen de eigen keuze door de vrouwen maar worden door iedereen gezien als verdedigers van het leven terwijl het feminisme als pro abortus en dus anti leven wordt afgeschilderd.
Maar dit is een verkeerde logica. Het feminisme verdedigt het leven en heeft dat altijd gedaan. Nu de verdedigers van de traditionele moraal opnieuw het recht om zelf te beslissen en onze vrijheid aanvallen, in een context van besparingen waarbij de media ook nog meewerken aan de promotie van de nieuwe mode van de onderdanige vrouw vol zelfopoffering, is het voor het feminisme van strategisch belang zich als verdediger van het leven op te stellen en ons tegen die druk schrap te stellen.
Het pro-leven feminisme steunt niet alleen de eis van vrijheid en autonomie als sleutel elementen van de feministische strijd. In het kader van die vernieuwde aanvallen van rechts op de vrouwen, met de criminalisering van het feminisme en met het ontzeggen van rechten aan de vrouwen, moeten we ons het leven opnieuw toeeigenen als startpunt van de weg naar emancipatie. Daarom hier een voorstel van vijf krachtlijnen voor een feminisme dat het leven verdedigt:
1. Het feminisme verdedigt het recht op zwangerschapsafbreking voor vrouwen in veilige omstandigheden. Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie veroorzaakt het strafbaar stellen van abortus een stijging van het sterfcijfer bij vrouwen. Elk jaar sterven er in de wereld 47.000 vrouwen door een onveilige abortus. 13% van de sterfte bij zwangere vrouwen is het gevolg van een onveilige abortus, wat vooral voorkomt in die landen waar het recht op abortus zeer beperkt is. Het aantal zwangerschapsafbrekingen daalt niet wanneer de wetgeving strenger wordt, maar gevaarlijke abortussen nemen dan wel in aantal toe. Het feminisme kiest voor het leven, voor al die vrouwen die geprobeerd hebben het recht om geen kinderen te hebben, in realiteit om te zetten in onhygiënische omstandigheden. Zij hebben de dood getrotseerd of zijn gestorven voor dat recht.
2. Volgens de Verenigde Naties brengt clandestiene abortus ernstige gezondheidsrisico’s en levensgevaar met zich mee. Ook omdat vrouwen het recht op informatie, het recht op leven en op vrijheid wordt ontzegd. Abortus is dus niet alleen een kwestie van gezondheid maar het is in de eerste plaats een kwestie van mensenrechten, van sociale en economische rechten. De problemen een onbeperkte en sociaal rechtvaardige toegang tot zwangerschapsonderbreking te bekomen, zoals voldoende koopkracht die reizen naar het buitenland mogelijk maakt en/of een abortus in een privéziekenhuis, leeftijd, woonplaats, land van oorsprong of sociale situatie, al deze hinderpalen zijn niet enkel hypocriet maar ook discriminerend.
In de huidige Spaanse wetgeving bijvoorbeeld zijn al die hinderpalen aanwezig maar de Partido Popular dreigt ermee die beperkingen nog strenger te maken. Het feminisme verdedigt het leven door zich tegen die beperkingen te verzetten.
3. De voornaamste factor waardoor het aantal ongewenste zwangerschappen en abortussen bij jonge vrouwen daalt, is een stijging van het gebruik van anticonceptiva, betere informatie en betere seksuele en affectieve opvoeding, dus alles waarvoor de vrouwenbeweging al jaren strijdt. Maar de rechterzijde die ons verwijt tegen het leven te zijn, is zelf tegen veilige, vrije en verstandige seksuele relaties van jongeren. Wij moeten dus dringend een model ontwikkelen en propageren van een volgroeide, rijke en stabiele seksualiteit. En dat is niet mogelijk door onthouding te prediken of schijnheilig te zwijgen. Dat kan alleen wanneer jongeren het recht krijgen hun beslissingen te nemen op basis van informatie, vrijheid en wederzijds respect. Ongewenste zwangerschappen – en dus abortus – voorkomen op basis van rechtvaardigheid en autonomie, dat is de lijn waarmee het feminisme het leven verdedigt.
4. In Spanje trekt minister Gallardón ten strijde tegen het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw. Hij dreigt ermee nog meer restrictieve normen op te leggen dan die van de wet van 1985. Zo wil hij zwangerschapsafbreking verbieden wanneer er een risico op een misvorming van de foetus bestaat. Hij stelt dat alle personen die met een handicap geboren zijn of “zullen geboren worden”, gelijke rechten als burger moeten hebben.
